ฉันในวัย 22 ปี

ฉันในวัย 22 ปีที่ไม่เคยมีความสุขเลย ความสุขมันหายากขึ้นทุกวันเพราะเงิน เงินคือสิ่งที่เอาความสุขฉันไปเพราะเงินที่ทำให้พ่อกับแม่ฉันเลิกกันเพราะเงินทำให้ฉันกลายเป็นลูกเลี้ยงของพี่สาวพ่อเพราะเงินทำให้ฉันไม่สามารถเลือกสิ่งที่อยากทำเพราะเงินเอาทุกอย่างของฉันไป ฉันไม่รู้ว่าอะไรทีทำให้ฉันมาได้ถึงขนาดนี้ฉันได้ทิ้งทุกอย่างของฉันไปหมดแล้ว ตัวฉันมีความฝันเล็กๆอยากมีบ้านที่พออยู่ปลูกดอกไม้อยู่ได้โดยไม่ต้องดิ้นรนกับสิ่งของนอกกายอยากอยู่ให้มีความสุข อยากมีความสุขให้มากให้สมกับที่มีโอกาสเกิดมา แต่แม้เป็นความฝันที่ดูง่ายแต่ฉันที่กำลังจะเรียนจบยิ่งรู้สึกว่าความฝันฉันมันห่างไกลออกไปเรื่อยๆมันดูเป็นเรื่องยากมันดูเป็นไปไม่ได้ เพราะคนรอบข้างต่างบอกให้ฉันหาเงินไปนวดสิ ไปทำงานต่างประเทศสิ เอาผัวฝรั่งสิ หาเงินมาซื้อรถ ซื้อบ้านให้สิดูลูกคนอื่นสิเค้าเก่งน่ะหาเงินได้ตั้งเยอะเรียนก็เก่งไม่เหมือนหลอกเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ ครอบครัวของฉันมองความฝันฉันเป็นเรื่องไร้สาระเค้าอยากให้ฉันทำงานดีๆเงินเดือนสูงๆเพื่อจะได้ไม่อายไครแต่ไม่เคยถามความรู้สึกฉันเลยซักครั้ง ทุกครั้งที่ฉันทำพลาดไปฉันไม่เคยได้รับกำลังใจจากไครครอบครัวของแันเอาแต่ซ้ำเติมฉันชีวิตในวัย 22 ของฉันเริ่มมองไม่เห็นความสุขแล้วละ ฉันที่ไม่เก่งอะไรซักอย่างจะไปทำงานดีๆเงินเดือนสูงมันคงยากฉันรู้ตัวเองดีที่ผ่านมาฉันยอมรับความจริงมาโดยตลอดแต่ฉันก็ไม่เคยยอมแพ้เพราะความฝันของครอบครัวเพื่อความสุขเพื่อวันนึงครอบครัวจะถามฉันบ้างว่าเหนื่อยรึป่าวฉันเขียนกระทู้นี้เพื่อเตือนใจฉันเองว่าต่อให้ฉันจะแย่แค่ไหนสุดท้ายก็มีแค่ฉันที่อยู่ข้างตัวเองไม่เคยมีไครเข้าใจฉันวันเกิดที่ไม่เคยมีไครจำได้ฉันเหมือนคนไม่มีตัวตนเลย ฉันห่างบ้านเพื่อมาฝึกงานในกรุงเทพแแต่ไม่มีไครในครอบครัวโทรถามฉันเลยว่าอยู่ได้ไหมกินข้าวรึยังมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่กับฉันมันคือสิ่งที่ฉันรอฟังอยู่ทุกวัน ยิ่งโตขึ้นฉันยิ่งหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ไม่เจอฉันอยุ่ไปเพื่ออะไรอยู่ไปเพื่อไครฉันทิ้งทุกอย่างที่ชอบทิ้งความฝันทิ้งสิ่งที่อยากทำไปหมดแล้วตอนนี้ฉันคิดแค่ว่าฉันจะทำยังไงให้ฉันหลุดพ้นความรู้สึกแบบนี้ไปต้องฉันใช้เงินเท่าไหร่ถึงจะหลุดพ้นจากสิ่งแบบนี้