แต่งงานแล้วก็ยังต้องพาตัวเองไปพักใจบ้าง... สามีบอก “ไปเถอะ ผมเฝ้าบ้านให้” พอกลับมา บ้านสะอาดแต่หมาหาย 😅
สวัสดีค่ะ คือ ช่วงหลัง ๆ รู้สึกว่าชีวิตมันวนอยู่ในโหมดเดิม ๆ ทุกวันค่ะ ตื่นเช้ามาทำกับข้าว เก็บบ้าน ทำงาน
เจอสามีตอนเย็น ดูซีรีส์สองตอน แล้วก็หลับวนลูปไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกว่าหัวใจมันล้าแบบแปลก ๆ
ไม่ได้ทะเลาะกันนะคะ สามีก็น่ารักดี
แค่บางที “ความสุข” มันก็ไม่ได้หายไปเพราะมีปัญหา… แต่มันค่อย ๆ ละลายหายไปเพราะเราไม่ได้หยุดพักเลยต่างหาก
วันนั้นเลยพูดกับสามีเล่น ๆ ว่า “อยากหนีไปเที่ยวคนเดียวซักสองวัน”
นึกว่าจะโดนดุ ปรากฏว่าสามีตอบเฉยมาก “ไปสิ ผมเฝ้าบ้านให้” แล้วก็หันกลับไปดูบอลต่อแบบใจเย็นสุดชีวิต
ตอนนั้นรู้เลยว่านี่แหละ... โอกาสทองของมนุษย์เมีย 55555
เลยรีบจองที่พักแถวเขาใหญ่ ไปคนเดียวแบบไม่คิดมาก ถือว่าพาร่างกับใจไปพักพร้อมกัน
ขับรถเปิดเพลงดัง ๆ จนเสียงตัวเองกลบเสียงเพลง เหมือนปล่อยทุกอย่างออกมาทีเดียว
ถึงที่พักก็เปิดม่าน ดูวิวต้นไม้ สูดอากาศลึก ๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า “เออ... ชีวิตเราก็ไม่ได้แย่นี่หว่า แค่ลืมหายใจให้เต็มปอดเท่านั้นเอง”
สองวันนั้นคือเรียบง่ายสุด ๆ ตื่นสาย นั่งกินกาแฟ อ่านหนังสือ ฟังเสียงนก แล้วก็หัวเราะกับความคิดตัวเองที่ลอย ๆ อยู่ในหัว
ตอนเย็นนั่งดูพระอาทิตย์ตกคนเดียว แต่ไม่ได้เหงาเลย กลับรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเพื่อนเก่าที่ชื่อว่า “ตัวฉันเอง”
มีร้องไห้นิดหน่อยเพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลัง… แล้วก็นั่งยิ้มเพราะรู้ว่าเรายังโชคดีมาก ที่มี “บ้านให้กลับ”
แต่เรื่องมันพีคตอนกลับมานี่แหละค่ะ…
เปิดประตูบ้านปุ๊บ กลิ่นน้ำยาถูพื้นหอมฟุ้งเชียว บ้านสะอาดกว่าที่เคยเป็นในรอบปี จนแอบสงสัยว่านี่บ้านเราหรือบ้านตัวอย่างในโครงการใหม่
ถามสามีว่า “ทำไมบ้านสะอาดจัง”
เค้าทำหน้าเนียน ๆ แล้วตอบว่า “ก็หมามันคาบไม้กวาดวิ่งเล่น ผมเลยถูบ้านรอมันกลับมา”
เอ้า... เดี๋ยวนะ หมามัน “ยังไม่กลับมาเหรอ” 😅
ตอนนี้หมายังหาไม่เจอค่ะ แต่ใจเรากลับรู้สึกสงบแปลก ๆ เหมือนเข้าใจแล้วว่า บางครั้งการไปเที่ยวคนเดียว ไม่ได้แปลว่าอยากหนีใคร
แต่มันคือการ “กลับมาหาใจตัวเอง” แบบที่ไม่ต้องมีใครอยู่รอบ ๆ
เพราะสุดท้าย ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรืออยู่กับใคร ถ้าเรายังยิ้มให้ตัวเองได้ มันก็ถือว่าฮีลใจสำเร็จแล้วค่ะ 💛
แต่งงานแล้วก็ยังต้องพาตัวเองไปพักใจบ้าง
สวัสดีค่ะ คือ ช่วงหลัง ๆ รู้สึกว่าชีวิตมันวนอยู่ในโหมดเดิม ๆ ทุกวันค่ะ ตื่นเช้ามาทำกับข้าว เก็บบ้าน ทำงาน
เจอสามีตอนเย็น ดูซีรีส์สองตอน แล้วก็หลับวนลูปไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกว่าหัวใจมันล้าแบบแปลก ๆ
ไม่ได้ทะเลาะกันนะคะ สามีก็น่ารักดี
แค่บางที “ความสุข” มันก็ไม่ได้หายไปเพราะมีปัญหา… แต่มันค่อย ๆ ละลายหายไปเพราะเราไม่ได้หยุดพักเลยต่างหาก
วันนั้นเลยพูดกับสามีเล่น ๆ ว่า “อยากหนีไปเที่ยวคนเดียวซักสองวัน”
นึกว่าจะโดนดุ ปรากฏว่าสามีตอบเฉยมาก “ไปสิ ผมเฝ้าบ้านให้” แล้วก็หันกลับไปดูบอลต่อแบบใจเย็นสุดชีวิต
ตอนนั้นรู้เลยว่านี่แหละ... โอกาสทองของมนุษย์เมีย 55555
เลยรีบจองที่พักแถวเขาใหญ่ ไปคนเดียวแบบไม่คิดมาก ถือว่าพาร่างกับใจไปพักพร้อมกัน
ขับรถเปิดเพลงดัง ๆ จนเสียงตัวเองกลบเสียงเพลง เหมือนปล่อยทุกอย่างออกมาทีเดียว
ถึงที่พักก็เปิดม่าน ดูวิวต้นไม้ สูดอากาศลึก ๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า “เออ... ชีวิตเราก็ไม่ได้แย่นี่หว่า แค่ลืมหายใจให้เต็มปอดเท่านั้นเอง”
สองวันนั้นคือเรียบง่ายสุด ๆ ตื่นสาย นั่งกินกาแฟ อ่านหนังสือ ฟังเสียงนก แล้วก็หัวเราะกับความคิดตัวเองที่ลอย ๆ อยู่ในหัว
ตอนเย็นนั่งดูพระอาทิตย์ตกคนเดียว แต่ไม่ได้เหงาเลย กลับรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเพื่อนเก่าที่ชื่อว่า “ตัวฉันเอง”
มีร้องไห้นิดหน่อยเพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลัง… แล้วก็นั่งยิ้มเพราะรู้ว่าเรายังโชคดีมาก ที่มี “บ้านให้กลับ”
แต่เรื่องมันพีคตอนกลับมานี่แหละค่ะ…
เปิดประตูบ้านปุ๊บ กลิ่นน้ำยาถูพื้นหอมฟุ้งเชียว บ้านสะอาดกว่าที่เคยเป็นในรอบปี จนแอบสงสัยว่านี่บ้านเราหรือบ้านตัวอย่างในโครงการใหม่
ถามสามีว่า “ทำไมบ้านสะอาดจัง”
เค้าทำหน้าเนียน ๆ แล้วตอบว่า “ก็หมามันคาบไม้กวาดวิ่งเล่น ผมเลยถูบ้านรอมันกลับมา”
เอ้า... เดี๋ยวนะ หมามัน “ยังไม่กลับมาเหรอ” 😅
ตอนนี้หมายังหาไม่เจอค่ะ แต่ใจเรากลับรู้สึกสงบแปลก ๆ เหมือนเข้าใจแล้วว่า บางครั้งการไปเที่ยวคนเดียว ไม่ได้แปลว่าอยากหนีใคร
แต่มันคือการ “กลับมาหาใจตัวเอง” แบบที่ไม่ต้องมีใครอยู่รอบ ๆ
เพราะสุดท้าย ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรืออยู่กับใคร ถ้าเรายังยิ้มให้ตัวเองได้ มันก็ถือว่าฮีลใจสำเร็จแล้วค่ะ 💛