หน้าแรก
คอมมูนิตี้
ห้อง
แท็ก
คลับ
ห้อง
แก้ไขปักหมุด
ดูทั้งหมด
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
แท็ก
แก้ไขปักหมุด
ดูเพิ่มเติม
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
{room_name}
{name}
{description}
กิจกรรม
แลกพอยต์
อื่นๆ
ตั้งกระทู้
เข้าสู่ระบบ / สมัครสมาชิก
เว็บไซต์ในเครือ
Bloggang
Pantown
PantipMarket
Maggang
ติดตามพันทิป
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้
เกี่ยวกับเรา
กฎ กติกา และมารยาท
คำแนะนำการโพสต์แสดงความเห็น
นโยบายเกี่ยวกับข้อมูลส่วนบุคคล
สิทธิ์การใช้งานของสมาชิก
ติดต่อทีมงาน Pantip
ติดต่อลงโฆษณา
ร่วมงานกับ Pantip
Download App Pantip
Pantip Certified Developer
ลมหนาวเยือนน้ำลด
กระทู้สนทนา
แต่งกลอน
เริ่มแรกของตุลาคม
ลมฝนล่องหนหายคล้ายค่อยสลายไป
ลมหนาวเริ่มโผล่หน้าแย้ม
เพียงแผ่วแว่วทัก
ข้าวตั้งท้อง
น้ำก็เริ่มลด
ใครๆ ย่อมรู้
แม้แต่ปลายังละล่อง
เตรียมลอยตามกระแสลงหนอง
อันมีน้ำพอต่อชีวิตตัวเองต่อไป
แต่...
ปลาซิวตัวเล็กหางแดง
ยังระริกระรี้
กับน้ำที่ค่อยๆ งวดลงทุกที
มันไม่รู้หรือไงนะ?
ไม่นาน
น้ำจะแห้งขอด
แล้วมันก็จะตาย
หรือว่า
มันรู้ดีว่า
ตัวเองไม่นานก็จะตาย
จึงหาความเบิกบานให้มากที่สุด
เท่าที่จะหาได้
ในสมบัติที่ตัวเองมี
▼
กำลังโหลดข้อมูล...
▼
แสดงความคิดเห็น
กระทู้ที่คุณอาจสนใจ
🌇 นกกลับรัง — ยามเย็นแห่งความสงบ 🕊️
อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท
กิรติ
…หมายให้รื่น จึ่งเพลง ขึ้นครวญหา…
ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ ฝากลมพา เพลงนี้ ไปถึงเธอ ร่วมละเมอ มัวไหว ในห้วงฝัน อยากให้เรา รับฟัง มันด้วยกัน อยู่ทุกเมื่อ เชื่อวัน นิรันดร์ไป บรรจงสู่ มุมภวังค์ ดังตั้งจิต นำชีวิต ของเรา ให้ลอย
ดุหยง
๐ .. เธอเห็น เ่ช่นฉันมั๊ย? .. ๐
.. เมฆขาว พราวผ่อง ละล่องพริ้ม คลื่นปริ่ม ลิ้มเลาะ เซาะหาดใส ขาว~คราม น้ำ~คลื่น ระรื่นใจ ทรายฉ่ำ น้ำไล้ ซุกไซ้ชอน .. ลมแผ่ว แว่วเสียง คลอเคียงข้าง ฟ้ากว้าง กางโอบ ซบเมฆอ้อน ฝากฟ้า คราแจ่ม แย้มเว้
เกสรผกา
🌧️ วันฝนพรำ
ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด
กิรติ
ชั่วนิจนิรันดร ( ตราสัง..รัก)
ยินเสียงแผ่วแว่วสดับขยับตื่น ฟ้าครืนครืนคำรนฝนซัดสาย เจตสิกซ่อนสถูปขึ้นรูปกาย ชีพสลายล่วงลับหวนกลับคืน สายลมหนาวแดดผลาญผ่านกี่ฝน สถิตทนคงอยู่ทั้งรู้ฝืน หัวใจภักดิ์รักมั่นที่ยั่งยืน จะคอยฟื้นทุกครายาม
คนจำแลง
ทำไมถึงมีบางเพจเล่นคำเวอร์กับพายุที่จะเข้าไทยตอนบนในฤดูหนาว?? ทั้ง ๆ ที่มันเคยมีมาก่อน ไม่ใช่ไม่มี (มีหลักฐาน)
ข้อมูลที่อยู่ในกระทู้นี้ เป็นข้อมูลจริงในประวัติศาสตร์ มีบันทึกไว้จริง ๆ ไม่ใช่เป็นการมโนขึ้นจากจินตนาการ เพราะผมเกิดไม่ทัน เพราะมักจะมีคนพูดว่า "สมัยก่อนอากาศมันไม่ได้แปรปรวนแบบนี้ เข้าหน้าหนาว
วงแหวนเตตระโซลเป็นกรดหรือด่าง
๐๐๐ กรุ่นอายอวลยวนถวิลมิสิ้นสร่าง ๐๐๐
กรุ่นอายอวลยวนถวิลมิสิ้นสร่างกลีบบอบบางบานแย้มแต้มหยาดใสน้ำค้างพราววาววับจับกลางใจ-เกสรไล้ชโลมต้องละอองนวล รำเพยลมฉมรื่นชื่นนาสาแทรกอุราเร้ารึงคะนึงหวนแนบจุมพิตชิดพร้อมถนอมนวลมิลามลวนรุกเร่งเกรงช้ำรอย
seagrass01
### รับลมหนาว ###
ขอบคุณภาพสวยๆจากเนตครับผม... ลมหนาวล่อง พลิ้วส่ายไหว เรื่อยผ่านมา สกุณา ส่งเสียงร้อง ท้องฟ้าสวย ดอกไม้งาม แย้มกลีบบาน หอมระรวย เหมันต์ช่วย เติมจนเต็ม เปรมปรีดา ผืนฟ้าสวย เมฆงาม ยามได้ยล ธารสาย
ส่องแสงตะวันฉาย
⚓ กาพย์ยาณี ๑๑ — ชีวิตขาวทะเล
กลางคลื่นเคล้าลมคลั่ง เรือฝันยังพาผันไป แดดล้อมขอบฟ้าไกล ใจยังลอยละเมอฝัน เสียงคลื่นดังกล่อมจิต พาให้คิดถึงคืนวัน เหงื่อเค็มเจือเกลียวกัน คือชีวันกลางท้องชล ค่ำมืดดาวพราวฟ้า ลมพัดมาพาใจวน เหมือนเสีย
กิรติ
🌿 เงาแห่งวันเวลา
๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา
กิรติ
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ
แต่งกลอน
บนสุด
ล่างสุด
อ่านเฉพาะข้อความเจ้าของกระทู้
หน้า:
หน้า
จาก
แชร์ :
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่
ยอมรับ
ลมหนาวเยือนน้ำลด
ลมฝนล่องหนหายคล้ายค่อยสลายไป
ลมหนาวเริ่มโผล่หน้าแย้ม
เพียงแผ่วแว่วทัก
ข้าวตั้งท้อง
น้ำก็เริ่มลด
ใครๆ ย่อมรู้
แม้แต่ปลายังละล่อง
เตรียมลอยตามกระแสลงหนอง
อันมีน้ำพอต่อชีวิตตัวเองต่อไป
แต่...
ปลาซิวตัวเล็กหางแดง
ยังระริกระรี้
กับน้ำที่ค่อยๆ งวดลงทุกที
มันไม่รู้หรือไงนะ?
ไม่นาน
น้ำจะแห้งขอด
แล้วมันก็จะตาย
หรือว่า
มันรู้ดีว่า
ตัวเองไม่นานก็จะตาย
จึงหาความเบิกบานให้มากที่สุด
เท่าที่จะหาได้
ในสมบัติที่ตัวเองมี