ตามหัวข้อเลยค่ะ
คือเราเป็นโรคไบโพลาร์ตั้งแต่ ปี 1 จนตอนนี้ อยู่ปี 4 รักษาโรคนี้ก็นานนะ ละก็มีอาทิตย์หนึ่งไม่ก็สองอาทิตย์นี้แหละค่ะที่หยุดยาเพราะทางครอบครัวให้หยุด และเราก็อยากหยุดด้วย เพราะกินยาแล้วเราอ้วนมาก น้ำหนักขึ้นเป็น 10 ๆ โล นั้นแหละค่ะคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
หยุดยาเองโดยไม่ปรึกแพทย์อาจาร์ยสั่งงานก็ไม่อยากทำค่ะ ตั้งแต่ปี 1 ถึงปี 3 เราก็ช่วยเพื่อนทำงานนะคะ แต่ก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างค่ะ เพราะงี้แหละคะ เพื่อนๆถึงไม่อยากอยู่กลุ่มกับเรา ละก็มาถึงปี 4 ตอนนั้นแบ่งกลุ่มวิจัยกัน ท้อเลยค่ะ ไม่มีใครเอาเราเข้ากลุ่ม มันดิ่งมากเหมือนอกหักกกกก ล้าน ๆรอบ
แต่ก็ไม่เป็นไร เพื่อน ๆ ช่วยเรา ถึงแม้จะไม่มีกลุ่มก็เหอะตอนนี้เพื่อน ๆ ช่วยเต็มที่ไม่ว่าส่งลิงค์งานตัวอย่างมา ถามว่าเราอยู่ไหน ชวนเราไปเที่ยว ชวนออกกำลังกาย บางครั้งเราก็ไป บางครั้งไม่อยาก ครอบครัวก็ช่วยเต็มที่จนตอนนี้พวกเขาเหนื่อยที่จะช่วยเราแล้วคะ บ่น ๆ ด่า ๆ ว่าที่เป็นงี้ไม่ใช่เพราะโรคหรอก
เพราะขี้เกียจ ขี้เกียจ ขี้เกียจ !! พวกเขาด่างี้น้ำตาไหลตลอดเลยพยายามไม่ร้องแลมมันอดไม่ได้โดนด่าว่า ขี้แยจัง อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องแล้ว
เราขี้เกียจจริง ๆ หรอคะ ?
เกี่ยวกับโรคไหมคะ ? หรือเพราะเราขี้เกียจ ?
เราท้อมากไม่รู้จะทำยังใงง จะดร๊อปก็เสียดาย จะไปต่อก็ไม่ไหว เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเคลียร์งาน งานของเราครอบครัวช่วยนะคะ เพราะวิจัยยากแล้วครอบครัวช่วยค่ะ แต่ใจเราไปไม่ไหวคะ จะไปหาอาจารไม่ไหวคะ ควรทำยังไงดีคะ ? ไปพบหมอหมอบอกให้เรียนต่อจนจบคะ แต่เราไม่ไหวแล้ว เหมือนใจมันไม่สู้อะคะ เราควรดร๊อปหรือไปต่อคะ? มันตันไม่ไหว
อีกแค่สองเดือนก็จะจบละ ไหนฝึกงานอีกกกก ที่ฝึกงานเราเหมือนจะตอบรับแล้วนะคะ
แต่เราท้อมากกก
เป็นไบโพล่าที่ท้อกับการเรียนมากกกก
คือเราเป็นโรคไบโพลาร์ตั้งแต่ ปี 1 จนตอนนี้ อยู่ปี 4 รักษาโรคนี้ก็นานนะ ละก็มีอาทิตย์หนึ่งไม่ก็สองอาทิตย์นี้แหละค่ะที่หยุดยาเพราะทางครอบครัวให้หยุด และเราก็อยากหยุดด้วย เพราะกินยาแล้วเราอ้วนมาก น้ำหนักขึ้นเป็น 10 ๆ โล นั้นแหละค่ะคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
หยุดยาเองโดยไม่ปรึกแพทย์อาจาร์ยสั่งงานก็ไม่อยากทำค่ะ ตั้งแต่ปี 1 ถึงปี 3 เราก็ช่วยเพื่อนทำงานนะคะ แต่ก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างค่ะ เพราะงี้แหละคะ เพื่อนๆถึงไม่อยากอยู่กลุ่มกับเรา ละก็มาถึงปี 4 ตอนนั้นแบ่งกลุ่มวิจัยกัน ท้อเลยค่ะ ไม่มีใครเอาเราเข้ากลุ่ม มันดิ่งมากเหมือนอกหักกกกก ล้าน ๆรอบ
แต่ก็ไม่เป็นไร เพื่อน ๆ ช่วยเรา ถึงแม้จะไม่มีกลุ่มก็เหอะตอนนี้เพื่อน ๆ ช่วยเต็มที่ไม่ว่าส่งลิงค์งานตัวอย่างมา ถามว่าเราอยู่ไหน ชวนเราไปเที่ยว ชวนออกกำลังกาย บางครั้งเราก็ไป บางครั้งไม่อยาก ครอบครัวก็ช่วยเต็มที่จนตอนนี้พวกเขาเหนื่อยที่จะช่วยเราแล้วคะ บ่น ๆ ด่า ๆ ว่าที่เป็นงี้ไม่ใช่เพราะโรคหรอก
เพราะขี้เกียจ ขี้เกียจ ขี้เกียจ !! พวกเขาด่างี้น้ำตาไหลตลอดเลยพยายามไม่ร้องแลมมันอดไม่ได้โดนด่าว่า ขี้แยจัง อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องแล้ว
เราขี้เกียจจริง ๆ หรอคะ ?
เกี่ยวกับโรคไหมคะ ? หรือเพราะเราขี้เกียจ ?
เราท้อมากไม่รู้จะทำยังใงง จะดร๊อปก็เสียดาย จะไปต่อก็ไม่ไหว เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเคลียร์งาน งานของเราครอบครัวช่วยนะคะ เพราะวิจัยยากแล้วครอบครัวช่วยค่ะ แต่ใจเราไปไม่ไหวคะ จะไปหาอาจารไม่ไหวคะ ควรทำยังไงดีคะ ? ไปพบหมอหมอบอกให้เรียนต่อจนจบคะ แต่เราไม่ไหวแล้ว เหมือนใจมันไม่สู้อะคะ เราควรดร๊อปหรือไปต่อคะ? มันตันไม่ไหว
อีกแค่สองเดือนก็จะจบละ ไหนฝึกงานอีกกกก ที่ฝึกงานเราเหมือนจะตอบรับแล้วนะคะ
แต่เราท้อมากกก