เห็นโพส ที่แม่ประจานลูกวัย 16 ที่หนีออกจากบ้าน แล้วหดหู่
ครอบครัวเราก็ไม่ใช่เซฟโซน ทำไรคือผิดหมด ตอกย้ำแต่ความผิดพลาด ไม่คาดหวังอะไรจากเรา แต่ไม่เคยซัพพอร์ตเรา บางครั้งเราก็จุกอกเวลาเพือนถามว่าพ่อแม่ เค้าไม่รักเราเหรอ เค้าไม่เคยห่วง เวลาเราไปไหน กับใครกลับกี่โมง มีแต่รำคาญบอกให้ค้างบ้านเพ่อนไปเลยถ้าจะกลับดึก ไม่เคยมีโทรตามถามไถ่เหมือนบ้านเพื่อน พอเข้าสู่ผู้ใหญ่ ทำไรผิดพลาด ตัดสินใจผิด ถ้าไม่ตอกย้ำซ้ำเติม หรือไม่ก็ไม่พูดถึงเมินไปเลย เหมือนรับไม่ได้
เวลาผ่านมามีแต่ความห่างเหิน กับคนอื่นยังรู้สึกเค้าห่วงใยมากกว่า ทำให้เราไม่รู้จะวางตัววางความรู้สึกอย่างไร
ใครเจอครอบครัวประมาณนี้ ปรับความรู้สึกตัวเองกันอย่างไร ให้เขากับคนรอบข้างหรือครอบครัวใหม่ได้ดีบ้างคะ
ทำอย่างไร ถ้าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
ครอบครัวเราก็ไม่ใช่เซฟโซน ทำไรคือผิดหมด ตอกย้ำแต่ความผิดพลาด ไม่คาดหวังอะไรจากเรา แต่ไม่เคยซัพพอร์ตเรา บางครั้งเราก็จุกอกเวลาเพือนถามว่าพ่อแม่ เค้าไม่รักเราเหรอ เค้าไม่เคยห่วง เวลาเราไปไหน กับใครกลับกี่โมง มีแต่รำคาญบอกให้ค้างบ้านเพ่อนไปเลยถ้าจะกลับดึก ไม่เคยมีโทรตามถามไถ่เหมือนบ้านเพื่อน พอเข้าสู่ผู้ใหญ่ ทำไรผิดพลาด ตัดสินใจผิด ถ้าไม่ตอกย้ำซ้ำเติม หรือไม่ก็ไม่พูดถึงเมินไปเลย เหมือนรับไม่ได้
เวลาผ่านมามีแต่ความห่างเหิน กับคนอื่นยังรู้สึกเค้าห่วงใยมากกว่า ทำให้เราไม่รู้จะวางตัววางความรู้สึกอย่างไร
ใครเจอครอบครัวประมาณนี้ ปรับความรู้สึกตัวเองกันอย่างไร ให้เขากับคนรอบข้างหรือครอบครัวใหม่ได้ดีบ้างคะ