ปัญหาครอบครัว

คือตั้งแต่เด็กจนมาถึงอายุ19ปี ครอบครัวเราชอบเอาแต่ด่าเอาเเต่ว่าทั้งๆที่เราทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง เราไม่เคยหนีเที่ยวอยู่เเต่บ้าน เราคอยให้เขาคลุมทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเราเพราะคิดแค่ว่าเขาทำไปเพราะเป็นห่วงอนาคตเรา แล้วมีอยู่วันหนึ่งเรามีปัญหาที่โรงเรียน เราเลยเลือกที่จะลาออกมาจากโรงเรียนที่เราอยู่ แล้วรอไปสมัครที่ กศน.เพราะปัญหาทางจิตใจเราตอนนั้นแย่มากจนต้องไปพบจิตแพทย์ เราอธิบายให้พ่อเแม่ฟังทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เหมือนพวกเขาจะเข้าใจนะ  แต่ก็ไม่ เขาคอยไปบอกคนอื่นๆว่าที่เราออกจากโรงเรียนเพราะว่าขี้เกียจเรียน  จนย่ากับปู่ด่าเราว่าถ้าขี้เกียจก็ออกไปเลี้ยงควายเถอะตอนนั้นเราเสียใจมากที่ทุกคนพูดแบบบนั้นกับเรา พ่อแม่เอาแต่ตะโกนด่าเราด้วยถ้อยคำหยาบๆตะคอกใส่ คอยเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ  ไม่สนใจความรู้สึกเราเลยว่าตอนนั้นจิตใจเราเป็นยังไง จนเราต้องร้องไห้ทุกวันทุกคืน แล้วสิ่งที่เราเสียใจที่สุดคือพ่อแม่ทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวัน จนถึงวันที่พ่อมีเเฟนใหม่ ตอนนั้นเรารู้แค่ว่าเราดิ่งมาก แม่เอาแต่ด่าพ่อกับแฟนนใหม่ให้เราฟังทุกวัน ส่วนพ่อออกไปอยู่กับแฟนนแต่ก็กลับบ้านมาหาเราเป็นบางครั้ง จนมีวันที่เราก็เริ่มดีขึ้นเลื่อยๆ แต่ก็ต้องได้ยินกับข่าวร้ายที่พ่อกับแฟนใหม่เขาได้ก่อขึ้นคือ พ่อกับแฟนใหม่ของเขาได้โกหกกับปู่เเละย่า ว่าเขาให้เงินเราทุกเดือน  เดือนละหมื่นกว่าๆ และได้บอกอีกว่าที่เราเลิกเรียนเพราะขี้เกียจไม่ได้มีปัญหากับที่โรงเรียนจริงๆ แต่ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้เงินเราเลย เขายังไปโกหกคนอื่นๆอีกมากเลยค่ะ ส่วนแม่ก็ยังด่าตะคอกใส่เราทุกวันเหมือนเดิม
ทั้งหมดที่เราเล่ามาทุกคนคิดว่าสมควรที่เราโกรธและเสียใจกับที่เขาทำไหมคะ เพราะมีเเต่คนบอกว่าจะมาโกรธเสียใจอะไรกับเรื่องพวกนี้ ไร้สาระ🥹