เราเคยทำร้ายร่างกายแม่เรา

ตอนเด็กอะ แม่เราป่วยติดเตียง หรือจริงๆเราเป็นนิสัยแบบนี้มาก่อนแล้วทำแบบนี้ก่อนแล้วเขาเอาคืนเรา เราจำได้นะบางทีเราพูดอะไรออกมาแล้วรู้สึกตัวเองพูดออกมาเหมือนออกมาจากหนังเลย หรือเพราะเราทำแบบนี้ก่อน เราควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แม่เคยร้องไห้แล้วยกมือไหว้เลย เราคงไปเป็นเปตอะ ตอนนั้นเราคิดว่าเขาก็คงพูดแขวะ เราถึงโกรธ คือเขาก็จะพูดมาตลอดอะมันอดเถียงไม่ได้อะ เราอ่อนไหวเกินไปใช่มั้ย ตอนเด็กเราก็เลยจะเป็นเหมือนติดพ่อไม่ชอบแม่ เราไม่มีปัญหาอะไรกับพ่อในตอนนั้น เราชอบทะเลาะกับแม่ แล้วเราก็ใช้กำลังบ่อยมาก เราชอบร้องไห้เราเถียงไม่เคยได้เลย ไม่มีใครฟัง เราเปลี่ยนนิสัยนี้ไม่ได้เลย ตอนนี้ก็เป็น แต่ไม่ถึงใช้กำลัง ตอนนี้เรายังเป็นเหมือนตอนนั้น ถึงเราจะบอกตัวเองให้เงียบๆ มันก็ไม่จำอะ แต่สุดท้ายเราก็ชอบเถียงกลับ แล้วมันคิดอยากใช้กำลังอะ ตอนนี้อะเราก็ไม่ชอบพ่อเราด้วย เขาเป็นเหมือนกัน เขาพูดเข้าข้างกันแล้วมาแขวะเราคนเดียว มันออกแนวตลกอะ แบบไม่ต้องคิดอะไรมาก จะบอกว่าให้เราทำจิตใจแข็งๆหรอ เขากำลังทดสอบจิตใจเราหรอ เราว่าเราก็ป่วยแล้วนะ ไปหาหมอด้วย แต่คนละเรื่องกัน เราอินโรคไปหน่อยอะ แต่เราไม่ได้ไปต่อเพราะไม่มีเงินอะ เขาแขวะอะมันไม่ใช่เรื่องอะไรที่หนักอะไร แต่เขาพูดคำอะไรพวกนั้นมาตลอด เขาไม่คิดอะไรเลย เราไม่เคยมองเขาด้านดีเลย มันมีครั้งที่งานวันแม่อะ เขาต้องการอะไรจากเรา เข้าใจว่าต้องการคำว่ารักอะ แล้วเราไม่เคยรักแม่เลยอะ เราต้องฝืนพูดหรอ เราไม่รู้ด้วยซ้ำเขาให้ความรักเรามาด้วยหรอ เราก็เลยอยากใช้โอกาสตอนทำงาน อยู่คนเดียว เขาพูดด้วยเราต้องร้องไห้กับบ้านมาแน่ๆ แต่เราคิดว่าเราไม่อยากกลับมาอะ แต่เราก็ยังเป็นเด็กอยู่ เราทั้งขี้กลัว ขี้อาย เราจะไปไหนก็ยังต้องพึ่งพ่ออะ หรือเนาเป็นคนพูดทุกเรื่องหรือพูดมากไป เพราะดูเหมือนจะสนิทกับเขาน่ะ เพราะเราเป็นโรคกลัวสังคม เพราะนี่ก็อยู่แต่กับพ่อแม่มาตลอด ไม่กล้าคุยกับคนอื่น บางทีอาจเผลอคุยทุกเรื่องกับเขา เพราะพอคุยกันไปเรื่อยๆไปทางทะเลาะกันได้ตลอด ไปก่อนแบตจะหมดแล้ว