ไม่ได้ทะเลาะกับแม่นะครับ แต่แค่แคลงใจเฉยๆ
คือ เวลามีโทรศัพท์สายเข้า แล้วแม่ไม่ได้พกมือถือไว้และอยู่ที่อื่น เช่น อยู่ที่ห้องครัวหรือหลังบ้าน ผมก็จะเดินเอามือถือไปให้ แต่จะโดนแม่ตำหนิกลับมาว่า ทำไมไม่รับสาย? อะไรแบบนี้ หรือบางทีเวลามีคนมากดกริ่งหน้าบ้านเพื่อพบแม่ ผมก็เดินไปเรียกแม่ถึงที่เช่นเคย เช่น ในห้องนอน ห้องกินข้าว ฯลฯ แต่ก็มักจะโดนตำหนิกลับอีกเช่นเคย เช่น ทำไมไม่ไปหาเขาก่อน? ทำไมให้เขารอ? ใช้ไม่ได้! ประมาณนี้
ซึ่งเหตุผลก็คือ บางทีเราก็ไม่ได้อยากจะคุยด้วยกับคนที่ไม่รู้จัก หรือรู้จัก แต่รู้อยู่แล้วว่าเขามาหาแม่ เป็นแขกของแม่ อะไรแบบนี้ แต่ครั้นจะไม่ไปบอก/เรียกแม่เลย ก็ทำไม่ลง เพราะมันดูแล้งน้ำใจ/ใจดำเกินไป แต่ก็ต้องมาโดนตำหนิตลอด
อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่เคยไปตอบโต้หรือทะเลาะอะไรกับท่านนะครับ ได้แต่แค่สงสัยอยู่ในใจเฉยๆ ว่าเรื่องมันเล็กเท่ามดหรือเปล่า? แม่หรือผม (ที่เก็บมาสงสัยในใจ) ที่จุกจิกกันแน่? แล้วถ้าเป็นเพื่อนๆ จะทำยังไงครับ?
แม่กับผม ใครจุกจิกกว่ากัน?
คือ เวลามีโทรศัพท์สายเข้า แล้วแม่ไม่ได้พกมือถือไว้และอยู่ที่อื่น เช่น อยู่ที่ห้องครัวหรือหลังบ้าน ผมก็จะเดินเอามือถือไปให้ แต่จะโดนแม่ตำหนิกลับมาว่า ทำไมไม่รับสาย? อะไรแบบนี้ หรือบางทีเวลามีคนมากดกริ่งหน้าบ้านเพื่อพบแม่ ผมก็เดินไปเรียกแม่ถึงที่เช่นเคย เช่น ในห้องนอน ห้องกินข้าว ฯลฯ แต่ก็มักจะโดนตำหนิกลับอีกเช่นเคย เช่น ทำไมไม่ไปหาเขาก่อน? ทำไมให้เขารอ? ใช้ไม่ได้! ประมาณนี้
ซึ่งเหตุผลก็คือ บางทีเราก็ไม่ได้อยากจะคุยด้วยกับคนที่ไม่รู้จัก หรือรู้จัก แต่รู้อยู่แล้วว่าเขามาหาแม่ เป็นแขกของแม่ อะไรแบบนี้ แต่ครั้นจะไม่ไปบอก/เรียกแม่เลย ก็ทำไม่ลง เพราะมันดูแล้งน้ำใจ/ใจดำเกินไป แต่ก็ต้องมาโดนตำหนิตลอด
อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่เคยไปตอบโต้หรือทะเลาะอะไรกับท่านนะครับ ได้แต่แค่สงสัยอยู่ในใจเฉยๆ ว่าเรื่องมันเล็กเท่ามดหรือเปล่า? แม่หรือผม (ที่เก็บมาสงสัยในใจ) ที่จุกจิกกันแน่? แล้วถ้าเป็นเพื่อนๆ จะทำยังไงครับ?