ตามหัวข้อเลยค่ะ เปิดเจอในตู้เย็น หรือมีการใช้รักษาโรคอื่น ๆ อะไรไหมคะ
กังวลเพราะแม่ไม่ยอมบอกและไม่พูดคุยกับเรา
ก่อนหน้านี้เตรียมใจไว้บ้างแล้ว ประมาณ 1 - 3 เดือนที่ผ่านมา แม่ไปหาหมอติดตามผลมาเรื่อย ๆ
ซึ่งเราจะไปด้วยก็ไม่ให้ไป เราถามถึงว่าป่วยอะไรก็จะบ่ายเบี่ยงไม่บอกว่าเป็นอะไร
ถามว่าหมอคุยอะไรยังไง ทำอะไรไปบ้าง ก็ไม่เคยได้คำตอบที่ชัดเจน มีแต่ยังไม่รู้ รอหมอประชุม แล้วก็นัดไปเรื่อย ๆ
ทราบอย่างมากที่เขาบอกคือ มีเจาะเลือด มีฉีดสี มีนัดไปให้ยาตามคอร์ส แล้วหมอบอกว่าร่างกายอาจจะอ่อนแอลงหลังให้ยา
พอเราถามเยอะ ๆ หรือถามตรง ๆ ไป เพราะห่วงก็มักจะกลายเป็นทะเลาะกัน จนเลิกคิดจะถามแล้ว
แต่ในใจเราอึดอัดมาก เหมือนเราเป็นลูกแต่เราไม่สามารถรับรู้เรื่องอะไรได้เลยว่าแม่ป่วยเป็นอะไร
เคยเห็นพ่อแม่อายุเยอะลูกพาไปโรงพยาบาล แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเขาไม่ให้เราไปด้วย
จะถาม จะทำอะไรให้กับเขา เราก็ทำให้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ยอมคุยเรื่องนึ้
เราเข้าใจว่าแม่อาจจะไม่พร้อม เราก็รอเขาพร้อมมาตลอด
ซึ่งบางทีเขาบอกเดี๋ยวไปหาหมอครั้งนี้ ๆ แล้วค่อยเล่าให้ฟัง แต่ก็ผลัดวันมาเรื่อย ๆ
จนเขารำคาญ เขาบอกแค่ถ้าจะให้ช่วยเดี๋ยวบอกเอง ไม่ต้องถาม ไม่ต้องมาเป็นห่วง
เพราะเป็นห่วงหรือรู้ไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ถ้ารู้ไปแล้วไม่สบายใจจะรู้ไปทำไม
ใช้ชีวิตไปของตัวเองตามปกติ ไม่ต้องมายุ่งกับเขา
แล้วบางทีก็พูดเรื่องประมาณว่า ถ้าเขาเป็นอะไรไป เขาจดข้อมูลอันนี้ไว้ให้
สำหรับเราที่มองในมุมจากคนเป็นลูก การไม่รู้คือสิ่งที่ทำให้เรายิ่งห่วงและกังวล
และถ้าคิดจะให้เรารับรู้ในวันที่เขาต้องจากไป มันเป็นอะไรทีใจดำมาก ๆ ในความรู้สึกของเรา
ถ้าเรารู้ เราก็จะเข้าใจว่าเราควรทำอะไร ควรระวังอะไร กับอาการป่วยของเขาในตอนนึ้
ถึงเรากับแม่จะทะเลาะกันบ่อย แต่เราก็อยากดูแล หรือใช้เวลาให้มีคุณค่ากับแม่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ตอนนี้คิดไม่ออกแล้ว เราบังเอิญเปิดเจอยาตัวนี้
เราควรจะถามแม่ตรง ๆ อีกรอบมั้ย หรือควรจะปล่อยผ่านไปให้เขาบอกเราเอง
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หรือเขาตั้งใจจะเก็บเป็นความลับไปตลอดกาล
แล้วสุดท้ายมันอาจจะมีผลกับตัวเราเองในอนาคต เพราะเราก็จะไม่สามารถรู้แนวโน้มความเสี่ยงของตัวเองได้เลย
ยา Filgrastim ที่ใช้ฉีด สำหรับคนที่ทำเคมีรักษามะเร็งเท่านั้นรึปล่าวคะ
กังวลเพราะแม่ไม่ยอมบอกและไม่พูดคุยกับเรา
ก่อนหน้านี้เตรียมใจไว้บ้างแล้ว ประมาณ 1 - 3 เดือนที่ผ่านมา แม่ไปหาหมอติดตามผลมาเรื่อย ๆ
ซึ่งเราจะไปด้วยก็ไม่ให้ไป เราถามถึงว่าป่วยอะไรก็จะบ่ายเบี่ยงไม่บอกว่าเป็นอะไร
ถามว่าหมอคุยอะไรยังไง ทำอะไรไปบ้าง ก็ไม่เคยได้คำตอบที่ชัดเจน มีแต่ยังไม่รู้ รอหมอประชุม แล้วก็นัดไปเรื่อย ๆ
ทราบอย่างมากที่เขาบอกคือ มีเจาะเลือด มีฉีดสี มีนัดไปให้ยาตามคอร์ส แล้วหมอบอกว่าร่างกายอาจจะอ่อนแอลงหลังให้ยา
พอเราถามเยอะ ๆ หรือถามตรง ๆ ไป เพราะห่วงก็มักจะกลายเป็นทะเลาะกัน จนเลิกคิดจะถามแล้ว
แต่ในใจเราอึดอัดมาก เหมือนเราเป็นลูกแต่เราไม่สามารถรับรู้เรื่องอะไรได้เลยว่าแม่ป่วยเป็นอะไร
เคยเห็นพ่อแม่อายุเยอะลูกพาไปโรงพยาบาล แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเขาไม่ให้เราไปด้วย
จะถาม จะทำอะไรให้กับเขา เราก็ทำให้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ยอมคุยเรื่องนึ้
เราเข้าใจว่าแม่อาจจะไม่พร้อม เราก็รอเขาพร้อมมาตลอด
ซึ่งบางทีเขาบอกเดี๋ยวไปหาหมอครั้งนี้ ๆ แล้วค่อยเล่าให้ฟัง แต่ก็ผลัดวันมาเรื่อย ๆ
จนเขารำคาญ เขาบอกแค่ถ้าจะให้ช่วยเดี๋ยวบอกเอง ไม่ต้องถาม ไม่ต้องมาเป็นห่วง
เพราะเป็นห่วงหรือรู้ไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ถ้ารู้ไปแล้วไม่สบายใจจะรู้ไปทำไม
ใช้ชีวิตไปของตัวเองตามปกติ ไม่ต้องมายุ่งกับเขา
แล้วบางทีก็พูดเรื่องประมาณว่า ถ้าเขาเป็นอะไรไป เขาจดข้อมูลอันนี้ไว้ให้
สำหรับเราที่มองในมุมจากคนเป็นลูก การไม่รู้คือสิ่งที่ทำให้เรายิ่งห่วงและกังวล
และถ้าคิดจะให้เรารับรู้ในวันที่เขาต้องจากไป มันเป็นอะไรทีใจดำมาก ๆ ในความรู้สึกของเรา
ถ้าเรารู้ เราก็จะเข้าใจว่าเราควรทำอะไร ควรระวังอะไร กับอาการป่วยของเขาในตอนนึ้
ถึงเรากับแม่จะทะเลาะกันบ่อย แต่เราก็อยากดูแล หรือใช้เวลาให้มีคุณค่ากับแม่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ตอนนี้คิดไม่ออกแล้ว เราบังเอิญเปิดเจอยาตัวนี้
เราควรจะถามแม่ตรง ๆ อีกรอบมั้ย หรือควรจะปล่อยผ่านไปให้เขาบอกเราเอง
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หรือเขาตั้งใจจะเก็บเป็นความลับไปตลอดกาล
แล้วสุดท้ายมันอาจจะมีผลกับตัวเราเองในอนาคต เพราะเราก็จะไม่สามารถรู้แนวโน้มความเสี่ยงของตัวเองได้เลย