คุณจะให้อภัยคนที่เคยคิดจะฆ่าคุณไหม

เมื่อ4ปีก่อน เราอายุ14 เราโดนพี่ชายต่างพ่อทำร้ายร่างกายเกือบตาย ตอนนั้นเขาอายุ25 ไม่ใช่ครั้งแรกตอนแม่อยู่ด้วยเขาก็ถีบเรามาแล้ว ครั้งนั้นเพราะเขาชอบตามเราไปหน้าบ้าน(บ้านยาย)ไปดูทีวีเขาก็มากวนเรากลับไปหลังบ้านคือบ้านเราเขาก็มาแย่งดู เราหงุดหงิดเราเลยด่ามันไป มันก็ลุกขึ้นเตะเราเราเลยลงที่นั่งอยู่ไปปาแก้วใส่หน้ามันจากนั้นมันลงมาบีบคอเราแล้วรัวหมัดทั้งที่ยืนอยู่แล้วก็ทุ่มลงพื้นหลายครั้งรัวหมัดจนขมับเราแตกมันถึงหยุด(จากนั้นสมองอเราไม่ปกติอีกเราไม่ได้ร้องไห้ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเลยต้องนั่งรอ2ชม.จนเลือดแห้งมันก็ไปนอนหน้าบ้านแบบไม่มีไรเกิดขึ้น พอพ่อแม่เราก็โวยวายปกติจนมันเอาพร้ามาฟันแขนพ่อเราอีก แม่ก็เหมือนห่วงเราแต่ก็ช่วยมันหนีไปทำงาน มันก็กลับมาอยู่บ้านได้ปีกว่าติดคุกประปราย ทุกคนก็ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นทั้งที่เราเป็นซึมเศร้ามาหลายปีบอกยังไงก็พี่(เราไม่ค่อยถูกกับคนที่บ้าน) เราก็ต้องฝืนใช้ชีวิตทั้งที่มีมันอยู่ในบ้านมันก็ยังมาตะคอกด่าเราบางครั้งมันก็ทำตัวสารเลวกินๆนอนๆโวยวายให้ตายายถ้าไม่มีข้าวกิน จนวันนี้มันติดคุกเพราะยา แม่มาบอกให้เราเอาข้าวไปให้มันที่สน. เราพูดกับแม่ด้วยน้พเสียงเย็นชา ว่ามันเคยคิดจะฆ่าหนูแต่แม่ยังให้หนูเอาข้าวไปให้มันหรอแม่คิดไรอยู่ จุดนี้ทำให้เรเกลียดแม่เพราะหลายปีที่ผ่านมาแม่ก็ทำเหมือนว่าแค่พี่น้องทะเลาะกัน ทุกคนมองผ่านว่าหนูผ่านอะไรมาพยายามให้หนูทำกับมันปกติ รายละเอียดมันหนักหนากว่า แค่เป็นเรื่องที่บอกใครไม่ได้เลย หนูรักแม่นะในส่วนอื่น แต่ส่วนที่แม่ต้องตัดสินใจระหว่างลูกที่เกิดคนละพ่อ รู้ว่ามันยากสำหรับแม่ถ้าต้องจับลูกชายตัวเองเข้าคุก(เคยแจ้งความที่ฟันพ่อเราไม่ได้แจ้งเพราะมันต้องผ่านมูลนิธิเรายังเด็กตอนนั้นและมันมีอะไรหลายๆอย่างต้องคิด) แต่ความรู้สึกหนูแม่ไม่เคยถามเลยอะ