ขอเล่าเรื่องราวยาวหน่อยนะคะ แต่อยากให้ทุกคนได้อ่านและช่วยตัดสินว่าแนวทางที่เราเสนอ ทำไมเพื่อนไม่เอาด้วย เรื่องมีอยู่ว่า ก่อนโควิค 3 ปี มีผู้ใหญ่ท่านนึงมายืมเงินเราไปลงทุน (ทยอยยืม)เราโอเค เพราะเราเชื่อใจ ไว้ใจ และรู้จักสนิทสนมกันเป็นอย่างดีทั้งครอบครัว
ทุกครั้งที่ยืม ถ้าเรามี ก็โอนให้เลย ถ้าไม่พอ เราก็จะนัดวันโอนให้ เป็นแบบนี้ตลอด ได้ดอกเบี้ยครบ ตรงเวลา เงินต้นถ้าเค้ามีเงินก้อน ก็โอนคืนให้ ถ้าจะใช้อีก ก็ยืมใหม่ เป็นแบบนี้ตลอดซึ่งเราโอเค พอใจ ได้ดอกเบี้ยมาใช้จ่าย
เรามีเพื่อนสนิทสมัยเรียนคนนึง ก็เล่าให้ฟังตลอด
ช่วงนั้นชีวิตเราดีมาก ได้ดอกเบี้ยใช้จ่ายทุกเดือน ทำให้เงินเดือนแทบไม่ได้ใช้ เวลาเค้ามายืมก็มีโอนให้เลย
ช่วงหลังยืมถี่ขึ้น ครั้งละหลายแสน เงินเราไม่พอแล้ว เพราะยืมถี่ จึงโทรไปหาเพื่อนเล่าให้ฟังว่าเอาไหม เพื่อนโอเค โอนมาให้ ครั้งต่อไปก็มีอีก แต่เพื่อนไม่มีเงินสดแล้ว ซึ่งตอนนั้นยอมรับว่าตัวเองก็มีส่วนผิด ที่เสนอให้เพื่อนเอาทองไปจำนำ(เพื่อนมีทองหมั้นอยู่หลายสิบบาท) และเราจ่ายดอกเบี้ยร้านทองให้เอง ด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทแล้วเราการันตีเงินต้น และทำสัญญากู้ยืม
เพื่อนจึงเอาทองไปจำนำ ได้เงินมาหลายแสน
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ได้ดอกเบี้ยต่อเดือนครบถ้วนตรงเวลา เค้าโอนดอกเบี้ยมา เราก็กดโอนให้เพื่อนเลย โดยหักไว้ 2.5% ซึ่งเพื่อนก็โอเค ถือว่าเป็นค่าดำเนินการและจ่ายดอกเบี้ยร้านทองให้และการันตีเงินต้น
เพื่อนกับเรามีความสุขมาก กินเที่ยวกันบ่อย ผู้ใหญ่ท่านนี้(ลูกหนี้)น่ารักมาก จ่ายดอกเบี้ยตรงเวลา บางครั้งจะคืนเงินต้นเป็นก้อน เพื่อนบอกให้ต่อ ขออีก3เดือน อยากได้ดอกเบี้ย เราก็โอเค บอกลูกหนี้ไป
และแล้วช่วงฟ้าผ่าก็มาถึง โควิค19 จำได้แม่น ทุกอย่างแย่หมด ลูกหนี้ขอพักดอกเบี้ย เราเข้าใจเค้านะ ไม่ตกใจเท่าไหร่ เพราะเวลานั้นแย่จริงๆ เราดูบัญชีแล้ว ดอกเบี้ยที่ได้มา 3ปี เกินเงินต้นไปเยอะมาก เราพักดอกเบี้ยให้3เดือนตามที่ขอ แต่เราโอนดอกเบี้ยให้เพื่อนปกติ รวมทั้งจ่ายดอกเบี้ยร้านทองเหมือนเดิม พอเลยกำหนด3เดือน ลูกหนี้ขอพักเงินต้นไม่มีกำหนด เราไปคุยถึงโรงพยาบาล เพราะเค้าล้มป่วยอาการหนัก เราได้คุยกับลูกสาวเค้า ลูกสาวเค้ารับปากจะทยอยคืนให้ แล้วเราก็กลับไปบอกเพื่อนทันที เย็นนั้นเลย ไปหาเพื่อนที่ทำงาน เพื่อคุยเรื่องนี้ เพื่อนก็โอเค หลังจากไม่ได้ดอกเบี้ย ก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เรามีภาระต้องจ่ายดอกเบี้ยร้านทอง
ลูกสาวลูกหนี้ ทยอยโอนคืนมาให้ รวมได้ แสนกว่า เราโอนให้เพื่อนเลย เพื่อเอาทองออกมาก่อนบางส่วน เพื่อลดดอกเบี้ย แต่เพื่อนบอกให้ตัดหนี้ที่เป็นเงินสดก่อน เพราะเค้าต้องกินต้องใช้จากเงินตรงนี้ เราก็โอเค
หลังจากโควิด ก็มาเจอน้ำท่วมใหญ่ แย่หนักกว่าเดิม ลูกหนี้อาการหนัก ลูกสาวขอร้อง ให้ทวงหนี้กับเค้าแทน ไม่ต้องไปทวงกับพ่อ และสรุปกันที่เดือนละห้าหมื่น โอนทุกวันที่ 5 พอถึงเวลา เราก็โอนค่าดอกเบี้ยร้านทองให้เพื่อน ที่เหลือ ก็ตัดเงินต้นทอง เดือนไหนเรามีรายจ่ายก็โอนให้เพื่อนแค่ดอกเบี้ยทองเท่านั้น
จ่ายดอกเบี้ยร้านทองมา 3ปี เป็นเงินหลายแสน เงินต้นลดไม่มาก เพราะช่วงหลังๆลูกสาวเค้าโอนบ้างไม่โอนบ้าง โอนไม่ครบบ้าง เราเองก็เอาเงินเดือนจ่ายดอกเบี้ยร้านทองไป จนเริ่มคิดว่า เสียดายดอกเบี้ย เสนอให้เพื่อนขายทอง จะได้เอาดอกเบี้ยมาตัดเงินต้นที่เป็นเงินสดบ้าง แล้วค่อยซื้อทองคืนเพื่อนตามน้ำหนักทอง ณ.วันที่ขาย แต่เพื่อนไม่เอาเพราะเป็นทองหมั้น มีคุณค่าทางจิตใจกับเค้า และถ้าทองขึ้นไปเรื่อยๆกลัวเราไม่ปัญญาซื้อคืน เราหนักใจมากตอนนี้ คิดว่าเป็นการแก้ปัญหาร่วมกัน ในฐานะเพื่อนสนิท เพื่อนบอกเราเห็นแก่ตัว ตอนนี้ทะเลาะกันแล้ว คำว่าเพื่อนรักหายไปแล้ว
แนวทางที่เราเสนอให้เพื่อนขายทอง ใช่แนวทางที่ถูกไหมคะ
ทะเลาะกับเพื่อนสนิทเรื่องเงิน เราเสนอแนวทางนี้ แต่เพื่อนไม่เอาด้วย หนักใจจริงๆ
ทุกครั้งที่ยืม ถ้าเรามี ก็โอนให้เลย ถ้าไม่พอ เราก็จะนัดวันโอนให้ เป็นแบบนี้ตลอด ได้ดอกเบี้ยครบ ตรงเวลา เงินต้นถ้าเค้ามีเงินก้อน ก็โอนคืนให้ ถ้าจะใช้อีก ก็ยืมใหม่ เป็นแบบนี้ตลอดซึ่งเราโอเค พอใจ ได้ดอกเบี้ยมาใช้จ่าย
เรามีเพื่อนสนิทสมัยเรียนคนนึง ก็เล่าให้ฟังตลอด
ช่วงนั้นชีวิตเราดีมาก ได้ดอกเบี้ยใช้จ่ายทุกเดือน ทำให้เงินเดือนแทบไม่ได้ใช้ เวลาเค้ามายืมก็มีโอนให้เลย
ช่วงหลังยืมถี่ขึ้น ครั้งละหลายแสน เงินเราไม่พอแล้ว เพราะยืมถี่ จึงโทรไปหาเพื่อนเล่าให้ฟังว่าเอาไหม เพื่อนโอเค โอนมาให้ ครั้งต่อไปก็มีอีก แต่เพื่อนไม่มีเงินสดแล้ว ซึ่งตอนนั้นยอมรับว่าตัวเองก็มีส่วนผิด ที่เสนอให้เพื่อนเอาทองไปจำนำ(เพื่อนมีทองหมั้นอยู่หลายสิบบาท) และเราจ่ายดอกเบี้ยร้านทองให้เอง ด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทแล้วเราการันตีเงินต้น และทำสัญญากู้ยืม
เพื่อนจึงเอาทองไปจำนำ ได้เงินมาหลายแสน
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ได้ดอกเบี้ยต่อเดือนครบถ้วนตรงเวลา เค้าโอนดอกเบี้ยมา เราก็กดโอนให้เพื่อนเลย โดยหักไว้ 2.5% ซึ่งเพื่อนก็โอเค ถือว่าเป็นค่าดำเนินการและจ่ายดอกเบี้ยร้านทองให้และการันตีเงินต้น
เพื่อนกับเรามีความสุขมาก กินเที่ยวกันบ่อย ผู้ใหญ่ท่านนี้(ลูกหนี้)น่ารักมาก จ่ายดอกเบี้ยตรงเวลา บางครั้งจะคืนเงินต้นเป็นก้อน เพื่อนบอกให้ต่อ ขออีก3เดือน อยากได้ดอกเบี้ย เราก็โอเค บอกลูกหนี้ไป
และแล้วช่วงฟ้าผ่าก็มาถึง โควิค19 จำได้แม่น ทุกอย่างแย่หมด ลูกหนี้ขอพักดอกเบี้ย เราเข้าใจเค้านะ ไม่ตกใจเท่าไหร่ เพราะเวลานั้นแย่จริงๆ เราดูบัญชีแล้ว ดอกเบี้ยที่ได้มา 3ปี เกินเงินต้นไปเยอะมาก เราพักดอกเบี้ยให้3เดือนตามที่ขอ แต่เราโอนดอกเบี้ยให้เพื่อนปกติ รวมทั้งจ่ายดอกเบี้ยร้านทองเหมือนเดิม พอเลยกำหนด3เดือน ลูกหนี้ขอพักเงินต้นไม่มีกำหนด เราไปคุยถึงโรงพยาบาล เพราะเค้าล้มป่วยอาการหนัก เราได้คุยกับลูกสาวเค้า ลูกสาวเค้ารับปากจะทยอยคืนให้ แล้วเราก็กลับไปบอกเพื่อนทันที เย็นนั้นเลย ไปหาเพื่อนที่ทำงาน เพื่อคุยเรื่องนี้ เพื่อนก็โอเค หลังจากไม่ได้ดอกเบี้ย ก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เรามีภาระต้องจ่ายดอกเบี้ยร้านทอง
ลูกสาวลูกหนี้ ทยอยโอนคืนมาให้ รวมได้ แสนกว่า เราโอนให้เพื่อนเลย เพื่อเอาทองออกมาก่อนบางส่วน เพื่อลดดอกเบี้ย แต่เพื่อนบอกให้ตัดหนี้ที่เป็นเงินสดก่อน เพราะเค้าต้องกินต้องใช้จากเงินตรงนี้ เราก็โอเค
หลังจากโควิด ก็มาเจอน้ำท่วมใหญ่ แย่หนักกว่าเดิม ลูกหนี้อาการหนัก ลูกสาวขอร้อง ให้ทวงหนี้กับเค้าแทน ไม่ต้องไปทวงกับพ่อ และสรุปกันที่เดือนละห้าหมื่น โอนทุกวันที่ 5 พอถึงเวลา เราก็โอนค่าดอกเบี้ยร้านทองให้เพื่อน ที่เหลือ ก็ตัดเงินต้นทอง เดือนไหนเรามีรายจ่ายก็โอนให้เพื่อนแค่ดอกเบี้ยทองเท่านั้น
จ่ายดอกเบี้ยร้านทองมา 3ปี เป็นเงินหลายแสน เงินต้นลดไม่มาก เพราะช่วงหลังๆลูกสาวเค้าโอนบ้างไม่โอนบ้าง โอนไม่ครบบ้าง เราเองก็เอาเงินเดือนจ่ายดอกเบี้ยร้านทองไป จนเริ่มคิดว่า เสียดายดอกเบี้ย เสนอให้เพื่อนขายทอง จะได้เอาดอกเบี้ยมาตัดเงินต้นที่เป็นเงินสดบ้าง แล้วค่อยซื้อทองคืนเพื่อนตามน้ำหนักทอง ณ.วันที่ขาย แต่เพื่อนไม่เอาเพราะเป็นทองหมั้น มีคุณค่าทางจิตใจกับเค้า และถ้าทองขึ้นไปเรื่อยๆกลัวเราไม่ปัญญาซื้อคืน เราหนักใจมากตอนนี้ คิดว่าเป็นการแก้ปัญหาร่วมกัน ในฐานะเพื่อนสนิท เพื่อนบอกเราเห็นแก่ตัว ตอนนี้ทะเลาะกันแล้ว คำว่าเพื่อนรักหายไปแล้ว
แนวทางที่เราเสนอให้เพื่อนขายทอง ใช่แนวทางที่ถูกไหมคะ