404 ห้องนี้ไม่มีอยู่จริง
ตอนที่ 1: DM แรกจากห้องข้าง ๆ
"เสียงคนเดินตอนตีสามยังอธิบายได้ว่าเป็นคนข้างห้อง..." "แต่เสียงนั้นเดินในจังหวะเดียวกันกับที่เราหยุดหายใจ — อันนี้แปลก"
เกริ่นนำ
แพรไม่ใช่คนขี้กลัว เธอเป็นเด็กบ้าน ๆ ที่สอบติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ด้วยคะแนนที่พอใช้ได้ ความฝันของเธอคือได้เรียนคณะนิเทศศาสตร์ เขียนบทซีรีส์หรือนิยายให้คนติดตาม แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้น... เธอต้องมีที่นอนก่อน
หอพัก "ลานจันทร์ เพลส" ถูกแนะนำมาในกลุ่มเฟซบุ๊ก "หอพักใกล้มหาลัย" มีคนรีวิวว่าเงียบ สงบ ใกล้ร้านชาบู และค่าเช่าก็พอรับได้ — เดือนละ 3,200 พร้อม Wi-Fi แม้หอจะเก่าและมีแต่ตึกปูนเปลือยที่ดูเหมือนโรงแรมสมัยก่อน แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเธอย้ายเข้ามาอยู่วันแรก
เธอได้ห้อง 403 ติดกับห้อง 402 และ 404 (ตามเลขห้องมาตรฐาน) ไม่มีอะไรผิดปกติ... ถ้าไม่ติดว่าในแผนผังหอที่ติดหน้าลิฟต์ มีแค่ห้อง 402 กับ 403 เท่านั้น 404 ไม่ปรากฏอยู่เลย
เริ่มเรื่อง
วันแรกของการอยู่หอเพียงลำพัง แพรตื่นเต้นมากกว่ากลัว เธอจัดของ ถ่ายคลิป Room Tour ลง IG story พร้อมแคปชัน
"ห้องเล็กแต่บรรยากาศไม่เล็กน้าาาา #เริ่มชีวิตเด็กหอ"
ในคลิปนั้นมีทุกอย่าง — เตียงเดี่ยว ผ้าม่านสีเลือดหมู โต๊ะวางโน้ตบุ๊ก ตู้เย็นเก่า ๆ และที่สำคัญ: หน้าต่างบานไม้ที่ถูกตอกปิดด้วยตะปูสนิมขึ้น
เธอส่งคลิปให้เพื่อนกลุ่มมัธยมดูในไลน์ เพื่อนคนหนึ่งตอบกลับว่า
"บรรยากาศห้องเหมือนในซีรีส์แนวหลอนอะ 5555"
ตอนนั้นแพรยังขำ จนกระทั่งเวลา 00:37 น. เธอกำลังจะหลับ มือถือวางอยู่ข้างหมอน แสงหน้าจอวูบขึ้น พร้อมเสียงแจ้งเตือนจาก Instagram
ติ๊ง! แพรหรี่ตามองหน้าจอ
บัญชีผู้ใช้ใหม่ส่งข้อความมาใน DM ชื่อว่า: 404_ไม่ได้อยู่หรอก ไม่มีรูปโปรไฟล์ ไม่มีโพสต์ ไม่มีผู้ติดตาม
ข้อความแรก:
"สวัสดี แพร" Seen at 00:37
แพรใจเต้น เธอไม่เคยโพสต์ว่าตัวเองอยู่ห้องไหน ไม่มีชื่อจริงอยู่ใน IG และไม่รู้จักคนใช้ชื่อนี้
เธอพิมพ์กลับไป
"ใครอะ?"
รอสักพัก ไม่มีใครตอบ แพรวางมือถือไว้บนอก แล้วถอนหายใจ ติ๊ง! ข้อความมาอีกครั้ง
"ได้ยินเสียงเธอเดินเมื่อกี้" Seen at 00:39
เธอขนลุก ข้อความนี้มาจากคนที่… “ได้ยินเสียงเดิน” ทั้งที่เธออยู่ ชั้น 4 ห้องปลายสุดของทางเดิน และเสียงเดินในหอวันนี้มีแค่เธอคนเดียวที่เพิ่งเข้ามาใหม่
เธอกดเข้าไปดูโปรไฟล์บัญชี ไม่มีอะไรเลย แต่ตรง Bio เขียนว่า
“อยู่ติดห้องเธอ...แต่ไม่มีใครอยู่หรอก”
เธอรีบปิดแอปทันที ใจเต้นตึก ๆ เธอพยายามบอกตัวเองว่า อาจเป็นเพื่อนแกล้ง หรือคนรู้จักที่มี IG ปลอม จึงเปิดกล้องหน้าเช็กสภาพตัวเองสักหน่อย
แต่ในเสี้ยววินาทีที่หน้ากล้องแสดงภาพตัวเธอ... เธอเห็นเงาของคน “ยืนอยู่ด้านหลัง” สะท้อนจากกระจกหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิท
เธอสะดุ้งหันกลับไป ไม่มีใคร เปิดม่านดู — หน้าต่างยังปิดสนิทด้วยไม้ตอกตะปูจากด้านนอก
มือถือดังอีกครั้ง ติ๊ง!
“อย่าหันไปตอนนี้” Seen at 00:41
เธอลุกพรวด ปิดไฟทั้งห้องแล้วกระโจนขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มคลุมทั้งหัว เสียงข้างนอกเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมจากช่องแอร์ที่หมุนวนช้า ๆ ไม่มีเสียงคนเดิน ไม่มีเสียงประตู แต่เสียงแจ้งเตือน...ยังคงดังต่อไป
ติ๊ง... ติ๊ง... ติ๊ง... จนกระทั่งแบตหมด และห้องมืดสนิท
เช้าวันต่อมา แพรตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก มือถือเธอชาร์จไว้ตอนกลางคืน เธอเปิดแอป Instagram อย่างลังเล...
บัญชี “404_ไม่ได้อยู่หรอก” หายไปแล้ว ไม่ปรากฏใน DM ไม่ปรากฏในรายชื่อผู้ใช้ และข้อความทุกอย่าง... หายหมด
เธอกดย้อนดู IG Story ของตัวเองที่ถ่ายไว้เมื่อคืน และในตอนที่กล้องแพนผ่านหน้าห้อง 404...
มี "เงาบางอย่าง" อยู่หน้าประตู แต่เธอยืนยันได้เลยว่า — วันนั้นทั้งทางเดิน... ไม่มีใครเลย
ชื่อเรื่อง : “404 ไม่มีอยู่จริง” "404 Not Found"
ตอนที่ 1: DM แรกจากห้องข้าง ๆ
"เสียงคนเดินตอนตีสามยังอธิบายได้ว่าเป็นคนข้างห้อง..." "แต่เสียงนั้นเดินในจังหวะเดียวกันกับที่เราหยุดหายใจ — อันนี้แปลก"
เกริ่นนำ
แพรไม่ใช่คนขี้กลัว เธอเป็นเด็กบ้าน ๆ ที่สอบติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ด้วยคะแนนที่พอใช้ได้ ความฝันของเธอคือได้เรียนคณะนิเทศศาสตร์ เขียนบทซีรีส์หรือนิยายให้คนติดตาม แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้น... เธอต้องมีที่นอนก่อน
หอพัก "ลานจันทร์ เพลส" ถูกแนะนำมาในกลุ่มเฟซบุ๊ก "หอพักใกล้มหาลัย" มีคนรีวิวว่าเงียบ สงบ ใกล้ร้านชาบู และค่าเช่าก็พอรับได้ — เดือนละ 3,200 พร้อม Wi-Fi แม้หอจะเก่าและมีแต่ตึกปูนเปลือยที่ดูเหมือนโรงแรมสมัยก่อน แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเธอย้ายเข้ามาอยู่วันแรก
เธอได้ห้อง 403 ติดกับห้อง 402 และ 404 (ตามเลขห้องมาตรฐาน) ไม่มีอะไรผิดปกติ... ถ้าไม่ติดว่าในแผนผังหอที่ติดหน้าลิฟต์ มีแค่ห้อง 402 กับ 403 เท่านั้น 404 ไม่ปรากฏอยู่เลย
เริ่มเรื่อง
วันแรกของการอยู่หอเพียงลำพัง แพรตื่นเต้นมากกว่ากลัว เธอจัดของ ถ่ายคลิป Room Tour ลง IG story พร้อมแคปชัน
"ห้องเล็กแต่บรรยากาศไม่เล็กน้าาาา #เริ่มชีวิตเด็กหอ"
ในคลิปนั้นมีทุกอย่าง — เตียงเดี่ยว ผ้าม่านสีเลือดหมู โต๊ะวางโน้ตบุ๊ก ตู้เย็นเก่า ๆ และที่สำคัญ: หน้าต่างบานไม้ที่ถูกตอกปิดด้วยตะปูสนิมขึ้น
เธอส่งคลิปให้เพื่อนกลุ่มมัธยมดูในไลน์ เพื่อนคนหนึ่งตอบกลับว่า
"บรรยากาศห้องเหมือนในซีรีส์แนวหลอนอะ 5555"
ตอนนั้นแพรยังขำ จนกระทั่งเวลา 00:37 น. เธอกำลังจะหลับ มือถือวางอยู่ข้างหมอน แสงหน้าจอวูบขึ้น พร้อมเสียงแจ้งเตือนจาก Instagram
ติ๊ง! แพรหรี่ตามองหน้าจอ
บัญชีผู้ใช้ใหม่ส่งข้อความมาใน DM ชื่อว่า: 404_ไม่ได้อยู่หรอก ไม่มีรูปโปรไฟล์ ไม่มีโพสต์ ไม่มีผู้ติดตาม
ข้อความแรก:
"สวัสดี แพร" Seen at 00:37
แพรใจเต้น เธอไม่เคยโพสต์ว่าตัวเองอยู่ห้องไหน ไม่มีชื่อจริงอยู่ใน IG และไม่รู้จักคนใช้ชื่อนี้
เธอพิมพ์กลับไป
"ใครอะ?"
รอสักพัก ไม่มีใครตอบ แพรวางมือถือไว้บนอก แล้วถอนหายใจ ติ๊ง! ข้อความมาอีกครั้ง
"ได้ยินเสียงเธอเดินเมื่อกี้" Seen at 00:39
เธอขนลุก ข้อความนี้มาจากคนที่… “ได้ยินเสียงเดิน” ทั้งที่เธออยู่ ชั้น 4 ห้องปลายสุดของทางเดิน และเสียงเดินในหอวันนี้มีแค่เธอคนเดียวที่เพิ่งเข้ามาใหม่
เธอกดเข้าไปดูโปรไฟล์บัญชี ไม่มีอะไรเลย แต่ตรง Bio เขียนว่า
“อยู่ติดห้องเธอ...แต่ไม่มีใครอยู่หรอก”
เธอรีบปิดแอปทันที ใจเต้นตึก ๆ เธอพยายามบอกตัวเองว่า อาจเป็นเพื่อนแกล้ง หรือคนรู้จักที่มี IG ปลอม จึงเปิดกล้องหน้าเช็กสภาพตัวเองสักหน่อย
แต่ในเสี้ยววินาทีที่หน้ากล้องแสดงภาพตัวเธอ... เธอเห็นเงาของคน “ยืนอยู่ด้านหลัง” สะท้อนจากกระจกหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิท
เธอสะดุ้งหันกลับไป ไม่มีใคร เปิดม่านดู — หน้าต่างยังปิดสนิทด้วยไม้ตอกตะปูจากด้านนอก
มือถือดังอีกครั้ง ติ๊ง!
“อย่าหันไปตอนนี้” Seen at 00:41
เธอลุกพรวด ปิดไฟทั้งห้องแล้วกระโจนขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มคลุมทั้งหัว เสียงข้างนอกเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมจากช่องแอร์ที่หมุนวนช้า ๆ ไม่มีเสียงคนเดิน ไม่มีเสียงประตู แต่เสียงแจ้งเตือน...ยังคงดังต่อไป
ติ๊ง... ติ๊ง... ติ๊ง... จนกระทั่งแบตหมด และห้องมืดสนิท
เช้าวันต่อมา แพรตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก มือถือเธอชาร์จไว้ตอนกลางคืน เธอเปิดแอป Instagram อย่างลังเล...
บัญชี “404_ไม่ได้อยู่หรอก” หายไปแล้ว ไม่ปรากฏใน DM ไม่ปรากฏในรายชื่อผู้ใช้ และข้อความทุกอย่าง... หายหมด
เธอกดย้อนดู IG Story ของตัวเองที่ถ่ายไว้เมื่อคืน และในตอนที่กล้องแพนผ่านหน้าห้อง 404...
มี "เงาบางอย่าง" อยู่หน้าประตู แต่เธอยืนยันได้เลยว่า — วันนั้นทั้งทางเดิน... ไม่มีใครเลย