หมอใช้คำพูดแบบนี้เกินไปรึเปล่าคะ?

วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ของคุณแม่กับโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งค่ะ เพราะรู้สึกไม่โอเคกับคำพูดและพฤติกรรมของคุณหมอเลยจริงๆ

เรื่องมีอยู่ว่า แม่เรามีปัญหาเรื่องความดันสูงกับไขมันในเลือด ปกติไปรักษาที่คลินิกหรือโรงพยาบาลเอกชนมาตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ไปโรงพยาบาลของรัฐ

ขั้นตอนแรกก็ซักประวัติตามปกติ ถามว่าแพ้ยาอะไรมั้ย แม่ก็บอกว่าครั้งหนึ่งเคยกินยาลดไขมันแล้วมีอาการไม่มีแรง มือสั่น อาเจียน แต่ไม่แน่ใจว่าแพ้หรือไม่ พอไปปรึกษาแผนกเภสัชก็สรุปว่าไม่ใช่อาการแพ้ยา เพราะหลังหยุดยา อาการเหล่านั้นก็ยังคงมีอยู่

แต่สิ่งที่เราไม่โอเคคือ ตอนเข้าไปหาหมอ หมอเปิดประวัติแล้วเริ่มบ่น พูดจาไม่น่าฟังเลย เช่น...

> “กินยาไขมันก็เหมือนฆ่าตัวตาย กินยาพิษ อยากตายก็ไปซื้อมากินเองสิ”
“หมอไม่ชอบเลย คนไข้แบบนี้ คนมีไขมันคือคนขี้เกียจ” (ในที่นี้หมายถึงขี้เกียจออกกำลังกาย)
“ไม่รู้ยาไขมันพวกนี้ พวกฝรั่งใส่อะไรเข้าไปก็ไม่รู้”
“ใครๆ ก็ชอบคนผิวขาว ไม่ชอบหรอกดำๆ”
“คนไข้เป็นแบบนี้กันทุกคน”



คำพูดพวกนี้มันฟังแล้วสะเทือนใจมากนะคะ แม่เราเป็นคนผิวคล้ำ แล้วประเด็นคือมันเกี่ยวอะไรกับอาการป่วย? จะมาเหมารวมคนไข้ก็ไม่ได้ ทุกคนไม่เหมือนกัน การพูดแบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เราคาดหวังจากคนที่มีหน้าที่ดูแลสุขภาพคนอื่นเลย

แถมตอนพูด หมอก็ทำท่าทีสบายๆ เอาสองมือประสานรองท้ายทอย เอนหลังพิงเก้าอี้ พูดไปหัวเราะไป เหมือนไม่ได้ให้คำปรึกษา แต่นั่งบ่นแบบไม่แคร์คนฟัง

แม่เราเป็นคนขยันมากค่ะ ตื่นแต่เช้าทำกับข้าว กวาดบ้านทั้งในนอกบ้าน แล้วยังรับเลี้ยงเด็กอีกทั้งวัน ไม่ได้อยู่เฉยๆ เลย แล้วหมอมีสิทธิ์อะไรไปตัดสินว่าเป็นคนขี้เกียจ?

ตอนออกจากห้องตรวจ สีหน้าแม่แย่มาก แล้วก็บอกกับเราทันทีว่า “ไม่อยากมารักษาแล้ว” เราก็พยายามปลอบว่าอาจจะหวังดี แต่การสื่อสารแย่มากจริงๆ และที่น่าตกใจคือเป็นการพบกันครั้งแรก แต่พูดจาเหมือนรู้จักกันมานาน แถมบ่นว่า “คนไข้เป็นแบบนี้ทุกคน” อีกต่างหาก

เราอยากตั้งคำถามว่า หมอแบบนี้มีอยู่จริงเหรอคะ?
แทนที่จะให้คำแนะนำดีๆ พูดกับคนไข้ด้วยความเข้าใจไม่ได้เหรอ?

เราเข้าใจว่าหมออาจเหนื่อยหรือเครียด แต่คำพูดบางคำมันกระทบใจคนมาก โดยเฉพาะกับคนที่กำลังไม่สบายและต้องการความรู้สึกปลอดภัย

ใครเคยเจออะไรแบบนี้บ้างคะ? อยากฟังความคิดเห็นของทุกคนค่ะ