ถอดคำประพันธ์นี้ให้หน่อย

พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น    อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย แม่ผีเสื้อเมื่อไม่เห็นในใจเลย    พี่ไม่เคยอยู่ในถ้ำให้รำคาญ คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า   

๏ ฝ่ายผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง เสียงโผงผึงเผ่นโผนตะโกนผัว เหตุไฉนไปนั่งกำบังตัว เชิญทูนหัวเยี่ยมหน้ามาหาน้อง นิจจาเอ๋ยเคยอยู่เป็นคู่ชื่น ทุกวันคืนค่ำเช้าไม่เศร้าหมอง จนมีลูกปลูกเลี้ยงเคียงประครอง มิใ

พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย แม่ผีเสื้ิอเมื่อไม้เห็นในใจเลย  พี่ไม่เคยอยู่ในถ้ำให้รำคาญ คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า  จะสร้อยเศร้าฌสกาน่าสงสาร ด้วยพลัดพรากจากมาเป็นช

เมื่อนั้น สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว ก้มกราบบาทมูลแล้วทูลไป ภูวไนยได้ทรงพระเมตตา ข้าน้อยทั้งสองเป็นไพรี โทษผิดครั้งนี้หนักหนา จงโปรดปรานประทานชีวา ไว้เป็นข้าใต้เบื้องบทมาลย์ ขอเอาพระเดชปกเกศเกล้า ตราบเท้า

คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า ด้วยพลัดพรากจากมาเป็นช้านาน จึงจำร้างห่างห้องให้น้องโกรธ แม้นไปได้ก็จะพาแก้วตาไป พี่มนุษย์สุดสวาทเป็นชาติยักษ์ กลับไปอยู่คูหาอย่าอาดูร อย่าฆ่าส

อาวรณ์หวังหวังจะมี ไมตรีจิต จิตเจาะจง จงมิตร สมัครสมร สมรหมาย หมายมุ่งพงางอน พงางาม งามอ่อนไม่เอออวย โอ้อกอกเอ๋ยจะ ทำไฉน ไฉนพี่ พี่จะได้สร้อยสนสวย สวยสะสมสั่งสม ภิรมย์รวย รวยระระรื่นด้วย สุดาเดียว ส

เดินพลางนางก็รีบเก็บผลาผลแต่ตามได้ ใส่กระเช้าสาวพระบาทบทจรดุ่มเดินมาโดยด่วน พอประจวบจวนพญาพาฬมฤคราช สะดุ้งพระทัยไหวหวาดวะหวีดวิ่งวนแวะเข้าข้างทาง พระทรวงนางสั่นระรัวริกเต้นดั่งตีปลา ทรงพระกันแสงโศกาไห

พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า จะสร้อยเศร้าโศกาน่าสงสาร ด้วยพลัดพรากจากมาเป็นช้านาน ไม่แจ้งการว่าข้างหลังเป็นอย่างไร ช่วยหน่อยนะ

ออกเดินทางอย่างนี้ต้องนิมิต รูปจึงผิดไปกว่าเก่าเจ้าจึงแหนง ไม่ปิดบังอำพรางอย่าคลางแคลง แม่แกล้งแปลงตัวตามเจ้างามมา ไหนพ่อเจ้าเล่าแม่ไม่แลเห็น อย่าหลงเล่นจงไปอยู่ในคูหา แต่จากอกหกวันแล้วขวัญตา ขอมารดาอ