https://pantip.com/topic/43627922?sc=1QF54Yv
ด้านบนคือกระทู้ก่อนหน้าที่เรากังวลเกี่ยวกับการส่งลูกเข้าแอดมิดรักษาภาวะโรคซึมเศร้า ที่ศรีธัญญา เราได้เยี่ยมลูกแล้วหลังจากตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาหมองดเยี่ยม
1.เลยคือคนไข้มีความเสี่ยงที่จะหนี
2.คือคนไข้มีอารมณ์ก้าวร้าวมีความเสียงทำร้ายเจ้าหน้าที่
ลูกสาวได้รับการปรับยาและพบนักจิตบำบัดตลอด1 อาทิตย์ยังมีอาการอารมณ์ขึ้นๆลงๆ หงุดหงิดบ้างในบางครั้ง แต่โดยรวมถือว่า ดีขึ้น สามารถเยี่ยมได้ เราไปหาลูก เจอกันเขาดีใจมาก เราก็ซื้อนมขนมผลไม้ที่เขาชอบไปให้ ลูกเราหยิบขวดนมเปรี้ยว โยเกิร์ต แบ่งขนมบางส่วนยัดใส่กระเป๋าเสื้อใหญ่เลย บอกหนูจะเอาเข้าไปด้วยอันนี้ หนูจะกิน ส้มก็กอดไว้ทั้งถุง บอกเอาอันนี้ไม่ฝากพี่พยาบาลหนูจะเอาเข้าไปกินให้หมดเลย แล้วชี้ให้ดูพยาบาลคนหนึ่งบอกว่าพี่คนนี้ใจดี เขาก็เล่าให้ฟังว่าข้างในเป็นยังไง บอกว่าแม่หนูทะเลาะกับคนบ้าด้วย เขาหาว่าหนูไปดึงคอเสื้อเขา เราก็ถามว่าอ้าวทำไมล่ะ เขาก็บอกว่าเป็นคนป่วยบำบัดยาอายุ 39 เขามานั่งที่เตียงลูกเรา นั่งพูดไม่หยุดลูกเราก็หงุดหงิด บอกหนูจะนอนเขาก็ไม่ไป เลยสะกิดเสื้อด้านหลังเขาจะให้เขาลุกออกไป แต่ปรากฏว่าคนนั้นเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา พยาบาลเลบจับเขาไปมัดไว้ที่เตียง ลูกก็บอกว่าพี่พยาบาลไม่ได้ว่าอะไรหนู แล้วยังเล่าว่ามีบางคนอยู่ดีๆก็ปีนหน้าต่าง หนูก็ไม่รู้เขาจะปีนไปทำไมมองออกไปเป็นระเบียงแล้วก็มีตาข่ายอีกตกลงไปไม่ได้หรอกแต่เขาก็ยังปีน มีบอกเราอีกว่า หนูชอบไปนั่งตรงระเบียงเพราะมองเห็นข้างนอกหนูอยากออกไปโลกภายนอก ช่วงนี้หนูต้องไปสอบแล้ว เราเลยบอกไปว่าไม่ต้องกังวลแม่ลาเรียนให้แล้วคุยกับอาจารย์แล้วเราออกไปค่อยไปตามงานกันทีหลัง เดี๋ยวครูก็จะเข้ามาเยี่ยมหนูด้วยนะ ส่วนงานแม่ก็ลงให้แล้วถ้าออกไปแล้วยังอยากทำค่อยไปทำต่อไป เขาไม่ได้ให้หนูออก ทุกอย่างแม่จัดการให้หมดแล้ว เขาก็มีถามถึงน้องสาวว่าทำไมไม่มาด้วย เราก็บอกว่าวันนี้น้องมีสอบมาด้วยไม่ได้ ลูกก็พูดเรื่องราวข้างในให้ฟังอีกเราก็ถามว่าเรื่องพวกนี้หนูรู้ได้ยังไง เขาก็บอกว่ามีพี่คนนึงอายุ27 แล้วพี่เขาอยู่ที่นี่มา 7 ปีแล้วพ่อพี่เขาไม่ยอมมารับออกไป พี่เขาเล่าให้ฟังและบอกว่า วอดร์ที่อยู่นี่ดีที่สุดแล้วถ้าเทียบกับวอดร์อื่นๆ แล้วก็มีคนมาขอขนมหนูกินด้วยแต่หนูไม่ได้ให้ เราเลยถามว่าอ้าวแล้วทำไมหนูไม่แบ่งให้เขาไปล่ะ ลูกเราก็บอกให้ได้ไงพี่เขาเป็นเบาหวาน ก็มีการพูดคุยกับดูแล้วก็มีแนวโน้มดีขึ้นค่ะ ลูกบอกว่าเดี๋ยวหนูจะได้เจอหมอพรุ่งนี้ คิดว่าคงจะได้ออกจากโรงบาลภายในอาทิตย์หน้า เราจึงถามลูกว่าหนูโกรธแม่มั้ย ที่แม่ให้อยู่ที่นี่ เขาก็บอกว่าหนูรู้หนูเข้าใจหนูไม่เคยโกรธแม่เลย เราก็เลยกอดเขาก็มีร้องไห้นิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กอดถุงส้มกลับเข้าวอดร์ไปอย่างอารมณ์ดี ที่สุดแล้วเราขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำที่หลายคนมีให้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
ต่อเนื่องจากกระทู้ก่อนหน้า (เราได้เยี่ยมลูกสาวแล้ว)
ด้านบนคือกระทู้ก่อนหน้าที่เรากังวลเกี่ยวกับการส่งลูกเข้าแอดมิดรักษาภาวะโรคซึมเศร้า ที่ศรีธัญญา เราได้เยี่ยมลูกแล้วหลังจากตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาหมองดเยี่ยม
1.เลยคือคนไข้มีความเสี่ยงที่จะหนี
2.คือคนไข้มีอารมณ์ก้าวร้าวมีความเสียงทำร้ายเจ้าหน้าที่
ลูกสาวได้รับการปรับยาและพบนักจิตบำบัดตลอด1 อาทิตย์ยังมีอาการอารมณ์ขึ้นๆลงๆ หงุดหงิดบ้างในบางครั้ง แต่โดยรวมถือว่า ดีขึ้น สามารถเยี่ยมได้ เราไปหาลูก เจอกันเขาดีใจมาก เราก็ซื้อนมขนมผลไม้ที่เขาชอบไปให้ ลูกเราหยิบขวดนมเปรี้ยว โยเกิร์ต แบ่งขนมบางส่วนยัดใส่กระเป๋าเสื้อใหญ่เลย บอกหนูจะเอาเข้าไปด้วยอันนี้ หนูจะกิน ส้มก็กอดไว้ทั้งถุง บอกเอาอันนี้ไม่ฝากพี่พยาบาลหนูจะเอาเข้าไปกินให้หมดเลย แล้วชี้ให้ดูพยาบาลคนหนึ่งบอกว่าพี่คนนี้ใจดี เขาก็เล่าให้ฟังว่าข้างในเป็นยังไง บอกว่าแม่หนูทะเลาะกับคนบ้าด้วย เขาหาว่าหนูไปดึงคอเสื้อเขา เราก็ถามว่าอ้าวทำไมล่ะ เขาก็บอกว่าเป็นคนป่วยบำบัดยาอายุ 39 เขามานั่งที่เตียงลูกเรา นั่งพูดไม่หยุดลูกเราก็หงุดหงิด บอกหนูจะนอนเขาก็ไม่ไป เลยสะกิดเสื้อด้านหลังเขาจะให้เขาลุกออกไป แต่ปรากฏว่าคนนั้นเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา พยาบาลเลบจับเขาไปมัดไว้ที่เตียง ลูกก็บอกว่าพี่พยาบาลไม่ได้ว่าอะไรหนู แล้วยังเล่าว่ามีบางคนอยู่ดีๆก็ปีนหน้าต่าง หนูก็ไม่รู้เขาจะปีนไปทำไมมองออกไปเป็นระเบียงแล้วก็มีตาข่ายอีกตกลงไปไม่ได้หรอกแต่เขาก็ยังปีน มีบอกเราอีกว่า หนูชอบไปนั่งตรงระเบียงเพราะมองเห็นข้างนอกหนูอยากออกไปโลกภายนอก ช่วงนี้หนูต้องไปสอบแล้ว เราเลยบอกไปว่าไม่ต้องกังวลแม่ลาเรียนให้แล้วคุยกับอาจารย์แล้วเราออกไปค่อยไปตามงานกันทีหลัง เดี๋ยวครูก็จะเข้ามาเยี่ยมหนูด้วยนะ ส่วนงานแม่ก็ลงให้แล้วถ้าออกไปแล้วยังอยากทำค่อยไปทำต่อไป เขาไม่ได้ให้หนูออก ทุกอย่างแม่จัดการให้หมดแล้ว เขาก็มีถามถึงน้องสาวว่าทำไมไม่มาด้วย เราก็บอกว่าวันนี้น้องมีสอบมาด้วยไม่ได้ ลูกก็พูดเรื่องราวข้างในให้ฟังอีกเราก็ถามว่าเรื่องพวกนี้หนูรู้ได้ยังไง เขาก็บอกว่ามีพี่คนนึงอายุ27 แล้วพี่เขาอยู่ที่นี่มา 7 ปีแล้วพ่อพี่เขาไม่ยอมมารับออกไป พี่เขาเล่าให้ฟังและบอกว่า วอดร์ที่อยู่นี่ดีที่สุดแล้วถ้าเทียบกับวอดร์อื่นๆ แล้วก็มีคนมาขอขนมหนูกินด้วยแต่หนูไม่ได้ให้ เราเลยถามว่าอ้าวแล้วทำไมหนูไม่แบ่งให้เขาไปล่ะ ลูกเราก็บอกให้ได้ไงพี่เขาเป็นเบาหวาน ก็มีการพูดคุยกับดูแล้วก็มีแนวโน้มดีขึ้นค่ะ ลูกบอกว่าเดี๋ยวหนูจะได้เจอหมอพรุ่งนี้ คิดว่าคงจะได้ออกจากโรงบาลภายในอาทิตย์หน้า เราจึงถามลูกว่าหนูโกรธแม่มั้ย ที่แม่ให้อยู่ที่นี่ เขาก็บอกว่าหนูรู้หนูเข้าใจหนูไม่เคยโกรธแม่เลย เราก็เลยกอดเขาก็มีร้องไห้นิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กอดถุงส้มกลับเข้าวอดร์ไปอย่างอารมณ์ดี ที่สุดแล้วเราขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำที่หลายคนมีให้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ