อยากเล่าเรื่องครูคนนึงตอนประถม

ตอนประถมเราย้ายร.รบ่อยมาก จนย้ายไปร.ร.นึงตอนป.3 ร.รนี้อยู่ยาวจนป.6เทอม1เปิดได้ประมาณ2-3เดือนเราก็ย้ายเลย แต่ก่อนหน้านั้นตอนป.3 เพิ่งย้ายไปใหม่ห้องเรียนนึงจะมีครูประจำชั้น1คน เราได้ไปอยู่ห้อง3/2 ครูประจำชั้นเป็นครูคณิตผช.ตอนแรกๆเข้าไปก็เรียนเหมือนเด็กปกติคนนึง แต่ครูเขาก็จะมีชมบ้างไรบ้าง แต่ด้วยความเป็นเด็กป่วยบ่อย เลยหยุดบ่อยจนมีวีคนึงหยุดไปเลยทั้งวีค พอกลับมาเรียนก็ตามไม่ทันเพื่อนตอนนั้นเหมือนครูคนนั้นผิดหวังในตัวเรามากกๆ ไม่ด่าก็ว่าหน้าห้อง และแกเป็นครูสอนคณิตและใช่เขาสอนป.3ห้องตัวเองด้วย พอเราเรียนไม่รู้เรื่องทำอะไรผิดหรือเขียนผิดหรือไม่เข้าใจ ครูมักจะบอกกันดีๆใช่ไหมคะ แต่ครูคนนี้ไม่เลยเหมือนพอแกทะเลาะกับที่บ้านชอบมาลงกับเด็ก ไม่ทุบหลังเด็กก็ตีเด็ก และใช่ครูโรงเรียนนี้มีเยอะมาก​มีครูอังกฤษอีกคนนึงครูเขาไปตีเพื่อนคนนึงในห้องจนหลังเขียวพอกลับบ้านแม่เขาเห็นแม่เขาก็มาหาเรื่อง มาต่อว่าครูพอแม่เขากลับมาพูดบนห้องว่า "มีใครเป็นลูกคุณหนูตักเตือนไม่ได้มั่งครูจะได้ไม่ยุ่งไม่ตี เวลาเรียนก็เรียนเองละกันนะ" ความเป็นเด็กก็ไม่ได้สนใจ แต่ครูคณิตและยังเป็นครูประจำชั้นก็เป็นจร้า ความนี่ช่วงนั้นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยแม่ก็จะกลับไปอยู่กับยาย พ่อก็รั้งแล้วก็ทะเลาะวนอยู่งั้นอะจนนี่เครียด พอเรียนใครมันจะเรียนรู้เรื่อง พอเขียนผิดโดนทุบหลังละ พอผิดก็โดนตีละ ละยังมีโดนเอาหนังสือคณิตหนาๆทุบหัว แต่พอแม่ถามว่าโดนตีมาหรอนี่บอกไม่ใช่เพราะกลัวครูจะไม่ชอบแล้วจะไม่สอน พอป.4ดีมาหน่อยเป็นช่วงโควิดเลยได้เรียนวันเว้นวันแต่มันเรียนไม่รู้เรื่องอะสิ พอเปิดเทอมเรียนเต็มๆ เริ่มเรียนเรื่องขีดนู้นขีดนี่ แต่เราเรียนไม่รู้เรื่องอะ พยายามจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ แถมตอนนั้นพ่อแม่แยกกันอยู่พี่ชายอยู่กับพ่อ แล้วนี่ไปอยู่กับแม่จบเลยชีวิตเพราะพี่ชายเป็นคนเดียวที่สอนการบ้านนี้ก็ทำงูๆปลาๆทำตามที่เข้าใจ พอไปเรียนครูคนเดิมที่เคยสอนคณิตก็ยังตามมาสอนป.4และยังตามมาเป็นครูปจช. และใช่นางก็ไม่พอใจฉันเหมือนเดิมทีนี้มาทั้งหนังสือมาทั้งคำด่ามาทั้งทุบหลัง บอกดิฉันเป็นลูกคุณหนูเป็นเด็กพิเศษอีก​และตอนนั้นฉันเชื่อจริงๆว่าฉันเป็นเด็กพิเศษ😞 ทำให้หลังๆเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเป็นจริงเราก็เรียนเท่าที่เราไหว เพราะตอนนั้นปรึกษาคนไม่เป็น ความเป็นเด็กก็แบบเป็นก็ได้วะอะ และมีวันนึงฉันไม่เคยลืมเลย เป็นวันเขียนตามคำบอกอังกฤษ ละนี่เขียนไม่เป็นเขียนไม่ได้เลยได้0คะแนน คนเดียวในห้อง อันนี้ยอมรับว่าโง่เอง แต่!ครูพูดคำนึงมาเป็นคำที่แบบเสียใจที่สุดมากๆเลย "อย่างอะเรียนไม่จบหรอก ชีวิตนี้โตไปก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ไอ้หลุดโลก" และใช่เด็กประถมสังคมแห่งการบลูลี่ได้เริ่มขึ้นจริงๆนี่โดนบลูลี่ตั้งแต่ป.3 พอเด็กมันได้ยินครูพูดยังงี้มันก็เอามาล้อตาม พูดจนเก็บมานั่งร้องไห้ที่บ้าน บอกแม่ว่าอยากย้ายโรงเรียนแม่ก็ด่า ​พอไปโรงเรียนก็โดนล้อทุกวันหาคำใหม่ๆมาล้อ ​พอเล่นกับหมาบอกกุไปจับไข่หมาอีก พอเล่นกับเพื่อนผช.ก็โดนบอกแรดบ้าง อีครูคณิตก็ยังทุบหลังคือเก่าอยู่อย่างงี้ทุกวัน จนมีวันนึงเป็นวันเสาร์แม่ไปทำงาน นั่งอยู่ในห้องคนเดียวเป็นบ้าไปตัดหน้าหมาเพราะชีวิตมันดูแบบไม่มีอะไรแล้วอะ พอแม่กลับมาแม่ก็ว่ากุบ้าอีกอะ จนมีวันนึงความเป็นเด็กไม่รู้จะทำยังไงนี่ก็เครียดหันไปทุบตีตัวเองแทน เป็นอย่างงี้จนตอนนี้ติดเป็นนิสัยไปแล้ว กลับเข้าเรื่องๆพอป.5โควิดมาหนักมากทำให้ต้องเรียนออนไลน์นี่ก็เลยไม่เข้าเลย ตอนนั้นย้ายมาอยู่กับพ่อแล้ว พอเปิดเทอมป.6ก็กลับเข้าไปเรียนที่ร.รดีหน่อยที่เขาเริ่มดีขึ้นแต่ก็มีครูใหม่ๆที่เข้ามาสอนและก็ประสาทเหมือนครูคณิตเช่นกัน ครูคณิตคนนี้เป็นคนสร้างปมด้อยให้ดิฉันมากมายหลายเรื่อง ขนาดพอจะย้ายยังยื้อไว้อีกอะเหนื่อย และเขาทำกับฉันแบบนี้แค่คนเดียวพฤติกรรมแบบนี้ฉันโดนคนเดียวจร้า พอย้ายร.รเหมือนได้ปลดล็อกทุกอย่าง เกรดดีชีวิตดีสังคมใหม่ดี แต่มีเพื่อนคนนึงที่ตอนนั้นที่ฉันเรียนที่นั้นไม่คิดจะคิดถึงฉันเลยไม่คิดจะแบบเองโอเคไหมไม่เลย พอย้ายร.รทักมาหาตลอด คิดถึงจะเอง คิดถึงมากเลยย และตอนนี้ดิฉันม.3เขาก้ยังไม่เลิกคิดถึงฉัน แล้วทำไมตอนนั้นไม่คิดจะคุยกับดิฉันบ้างเลยล่ะ และปมที่ครูคนนั้นสร้างมีเรื่อง การกล้าแสดงดออก การตั้งคำถามกับคุณครูเวลาเรียนไม่รู้เรื่อง การไม่มั่นใจในตัวเองเพราะเขาก็ล้อเรื่องรูปร่างดิฉัน แต่เขาให้ฉันมีแรงใจแรงกายในการเรียน และปัจจุบันเกรดของดิฉันคือ3.6+ เจอครั้งล่าสุดตอนไปยืนสวนสนามที่ค่ายค่ายหนึ่งในชลบุรี งงมากทำไมยังเป็นครูอยู่ นอย