เรายืมแอคเคานต์เพื่อนมาเล่านะคะ ถ้าใครหลงเข้ามาอ่าน ก็ถือว่าได้ฟังนิทานชีวิตจากเราแล้วกันค่ะ เราอาจจะเรียบเรียงไม่ดีนัก แต่อยากถ่ายทอดเรื่องนี้จริง ๆ

ครอบครัวใหญ่ครอบครั้วหนึ่งเป็นครอบครัวคนจีนที่อพยพมาตั้งแต่รุ่นอากงอาม่า เกือบ 90 ปีแล้ว ทุกครอบครัวอยู่ร่วมกันแบบญาติพี่น้องเหนียวแน่นประมาณ 5 ครอบครัวใหญ่ มี “แม่ใหญ่” ผู้เป็นเหมือนไทเฮาของบ้าน ใคร ๆ ก็เกรงใจและยกให้เป็นศูนย์กลางของครอบครัว แต่เธอก็ใจดีและรักลุกของเธอทุกคน พี่น้องทุกคนรักกันมาก แต่บางครั้งความรักนี้กลับทำให้เรามองไม่ออกว่าอะไรถูกอะไรผิด

ในครอบครัวนี้ มีหลานสาวอยู่น้อยนิด และมีหลานสาวคนหนึ่งชื่อว่า “ดอกบัว” เธอเติบโตมาในบ้านหลังนี้ พร้อมความรู้สึกสับสนและความไม่เท่าเทียมตลอดชีวิต
บ้านแบบจีนโบราณ ลูกชายคนโตถือเป็นศูนย์กลางของจักรวาล และถ้าลูกชายคนนั้นมีลูกชายอีกที ยิ่งเหมือนเทพเจ้าสองชั้น อาม่า อาโกว อาทุกคนก็โอ๋และเทิดทูนสุด ๆ

แต่เรื่องมันน่าเศร้าตรงที่ หลานชายคนนั้นไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิต ลงทุนก็เจ๊ง บ้านหลักหลายสิบล้านที่ซื้อให้ก็ไม่ชอบอยู่ จะแต่งภรรยาก็มีคนออกเงินให้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ทุกคนก็ยังโอ๋เหมือนเดิม อีกคนหนึ่ง เรียนไม่จบก็ไม่เป็นไร ได้รับการสนับสนุนเต็มที่เหมือนกัน หลายชายแต่ละคนนั้นเปรียบกับเทพเจ้าของบ้าน ทั้งเก่งทั้งดี ผิดแค่ไหนก็คือถุก

แต่ “ดอกบัว” ซึ่งเป็นหลานสาว กลับโดนเปรียบเทียบอยู่เสมอ พยายามมากแค่ไหนก็ยัง “ไม่เท่า” ไม่มีคำชม มีแต่คำวิจารณ์
ปากบอกว่ารักทุกคนเท่ากัน แต่การกระทำมันต่างกันโดยสิ้นเชิง

เรื่องที่สองที่น่าเจ็บใจคือ “ลูกชายคนโตของแม่ใหญ่” มีภรรยาคนที่สอง ซึ่งถ้าเป็นคนทั่วไปก็คงเห็นใจภรรยาคนแรกใช่ไหมคะ? แต่ไม่ใช่ในบ้านนี้ คนกลับพูดว่าภรรยาคนแรกเลี้ยงลูกไม่ดีเท่าภรรยาคนที่สอง ทั้งที่ความผิดชัด ๆ อยู่ที่ลูกชายของแม่ใหญ่เอง แต่ไม่มีใครตำหนิเลย
ดอกบัวเคยถามแม่ว่า “ทำไมไม่พูดอะไรกับพี่ชายเลย?” แม่ก็ตอบเพียงว่า “ตอนนั้นเขาทำงานหนัก ต้องสร้างตัว” ... แล้วบ้านที่สองล่ะ ทำไมถึงเลี้ยงลูกดีได้? เหตุผลมันฟังดูไม่ยุติธรรมเลยสักนิด
ดอกบัวเติบโตมาท่ามกลางคำเปรียบเทียบมาตลอดชีวิต ไม่ว่าจะพยายามดีแค่ไหน ก็ยังเป็น "คนที่ไม่พอ" สำหรับครอบครัวอยู่ดี

วันหนึ่ง แม่ใหญ่เข้าใจผิดว่าเธอไม่ยกมือไหว้ลูกชายของแม่ใหญ่ ทั้งที่จริงเธอทักแล้ว แต่แม่ใหญ่ไม่เห็น และนำเรื่องไปฟ้องแม่ของดอกบัว แม่ก็ไม่ถามอะไรเลย ด่าลูกตัวเองทันที

เวลาผ่านไป ดอกบัวกลับไปเยี่ยมแม่ใหญ่อีกครั้ง ครั้งนี้เธอเผลอพูดบางอย่างที่ไม่เข้าหู ซึ่งต้องยอมรับว่าเธอเองก็ผิด เพราะเป็นคำพูดที่ค่อนข้างอ่อนไหวสำหรับคนฟัง แม้เธอจะพูดถึงบุคคลอื่น และไม่มีเจตนาไม่ดี แต่แม่ใหญ่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

และเช่นเคย แม่ใหญ่ไม่พูดกับดอกบัวตรง ๆ แต่เลือกที่จะไปเล่าให้แม่ของดอกบัวฟังแทน แม่ก็โกรธทันที ด่าลูกอีกครั้งโดยที่ไม่แม้แต่จะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

และในวันนั้น ดอกบัวก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
แม่ของเธอ...ไม่มีวันรักใครได้มากไปกว่าครอบครัวของตัวเอง
และเธอก็ได้ตระหนักว่า คนที่เธอควรรักให้มากที่สุด ก็คือตัวเธอเอง

จบนิทานแสนสนุกของเรา ถ้าใครอยากฟังต่อ เราก็ยังไม่เรื่องราวมากมายจะมาเล่าให้ฟังนะคะ