ทำใจและยอมรับ

สวัสดีค่ะหนูเป็นเด็กผู้หญิงที่เติบโตมากับคนแก่นั่นก็คือย่าหนูเองค่ะ ตอนนี้ย่าหนูอายุได้ 70+ แล้วหนูรักย่ามาก ๆ ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะเจ็บป่วยเจียนตายก็มีย่านี่แหละค่ะที่อยู่ดูแล หิวข้าวอยากกินนั่นกินนี่ย่าจะปั่นจักรยานไปซื้อให้ตลอดทั้งๆที่บ้านกับตลาดอยู่ไกลกลพอสมควรและทางไปนั้นคือถนนใหญ่ หนูรักย่ามากๆชอบซื้อของกินมาให้ย่าตลอดเวลาออกไปเดินตลาดหรือเดินงานวัดกับเพื่อนๆหนูเลือกที่จะซื้อของให้ย่ากิน แต่มันจะมีอยู่แวบนึงค่ะซึ่งหนูนั่งคิดเรื่องพวกนี้มาตลอด 2 ปีเต็มและร้องไห้มาตลอด หนูกลัวย่าเสียค่ะกลัวแบบถึงขั้นกลับมานอนคิดตลอดทุกคืนว่า ถ้าเราไม่มีเขาเราคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ หนูคิดตลอดเลยค่ะกลัวว่าวันนึงไม่มีเขาใจหนูคงสลายและเคว้งมากแน่ๆ หนูคงไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย หนูคิดมาตลอดว่าหากย่าจะเสียหนูขอไปก่อนเพราะไม่อยากเสียใจ ถ้าหากย่าเสียหนูคงยอมรับความจริงไม่ได้แต่ทุกวันนี้ก็พยามที่จะใช้ชีวิตกะย่าให้คุ้มทุกนาทีทุกวัน แต่มันก็อดคิดไม่ได้หนูควรจัดการกับปัญหานี้ยังไงคะ TT