อะไรทำให้บางนามรูปฝักใฝ่ในอานาปานสติ(โดยเฉพาะในเหล่าพระพุทธเจ้า)

ส่วนตัวก็มองว่าหากใช้ชีวิตไปพิจารณาธรรมไป อานาปานสติก็ไม่ได้มีตลอด แล้วจะทำให้มีตลอด มีเหตุอะไรที่มาทำให้อานาปานสติมีได้บ่อย ๆ ด้วยเหตุผลอะไรที่ต้องทำสติให้เกิดแบบนั้นบ่อยๆ หากอยู่ดีๆก็อยากทำอานาปานสติขึ้นมา ผมมองว่าผิดนะ ต้องมีเหตุอะไรสักอย่างที่ทำให้มันรู้ลมหายใจได้เอง อาจจะเป็นเพราะมีความตั้งใจสังเกตกิเลส? แต่สิ่งนั้นก็ไม่ได้เกิดตลอด อานาปานสติที่ให้ภาวนาบ่อยๆตามหลักแล้ว ถูกต้องแบบที่พระพุทธเจ้าสอนต้องเป็นแบบไหน คือถ้ามีอานาปานสติประดับใจเอาไว้ได้บ่อยๆคงพลาดพลั้งกิเลสน้อยลงอันนี้พอเข้าใจได้อยู่แหละ

แต่อานาปานสติที่ทำได้ก็มีหลายแบบนะ มีทั้งที่พยายามบังคับให้เกิด(ไม่รู้ทำไปทำไม) กับอานาปานสติที่เกิดเองบ้างในช่วงวัน(อันนี้ไม่ถึงกับตั้งใจว่าจะทำ แต่แค่รู้สึกว่าเออควรทำแล้วพอมันนึกได้เองก็ปล่อยผ่าน) ทุกวันนี้อานาปานสติจะเป็นแบบแรกหมดเลย ทำให้ไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่

เอาเป็นว่าผู้รู้ในนี้ช่วยมาถกเถียงหรือคนที่รู้อานาปานสติแบบพระพุทธเจ้าจริงๆ มาสาธยายสักหน่อย จะเป็นพระคุณมากเลย
(หรือว่าจะแบบที่พระสารีบุตร หรืออื่นๆก็ได้นะ เคยอ่านมาว่าพระสารีบุตรก็เซียนอานาปานสติเหมือนกัน)