เป็นเหมือนกันไหมคะ .ตอนเราอยู่ม.3เราเคยฝึกงานร้านขายของเล็กๆ ตอนนั้นเรากรอกน้ำหอมช้า เเพ็คของไม่เป็น ลูกของเจ้าของร้านเขาเลยบอกเราว่า.."อายุขนาดนี้ยังทำไม่ได้ โตขึ้นมาอยู่ไปก็ลำบากคนในบ้าน" พอเราเจอเขาพูดตอนนั้นเมื่อปี2020เราออกเลยค่ะ.เพราะเราเก็บคำพูดเขามาคิดมากจนร้องไห้เเล้วออกเลย.
จนตอนนี้เราจบม.6เมื่อปีที่เเล้ว เราไม่มีทางเลือกค่ะเลยต้องเลือกที่จะทำงานเพราะบ้านเราไม่มีเงิน+กับว่าถ้าเรากู้กยศ.เเล้วเรียนไปด้วยกลัวว่าตัวเองจะหัวไม่ไปทางนั้นเราเลยขอเลือกทำงานค่ะ..
..
พอเราเลือกทำงาน..งานเเรกที่เรา(นานกว่างานปี2020)ทำคือเซเว่น เราทำได้2เดือนค่ะ เราทำไม่ได้เลยคิดเงินช้าทอนเงินผิดๆถูกๆ เราเลยออกค่ะเพราะกลัวคนจะไม่อุดหนุนสาขาเรา
..
งานที่2เราเริ่มทำโรงงานครั้งเเรก เป็นงานผลิตที่ตจว. ..เราก็คุมเครื่องไม่ได้เลย1เดือนค่ะเขาเลยจับเราไปทำ5ส. กับพี่ร่วมงานคนนึง..สุดท้ายเรากลับรู้สึกนอยกว่าเดิมที่เขาบอกกับเราว่า"รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้เเล้วจะอยู่ทำไม" "..เมื่อไหร่จะออกสักที.." "นี่โง่จริงหรือเเกล้งโง่" คำว่าโง่จริงหรือเเกล้งโง่เราไม่เคยเจ็บเท่าคำกับคำว่า"รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้เเล้วจะอยู่ทำไม"เราจุกอกกับคำพูดที่ไม่ใช่คำหยาบเหมือนคำว่าโง่หรือเเกล้งโง่..เเต่มันทำให้เราเริ่มรู้ว่า..หรือว่าตัวเราไม่เหมาะกับที่ไหนเลย..หรือเรียกง่ายๆว่า.ไม่มีที่ไหนที่อยากจะรับคนเเบบเราเลย. เราเลยเลือกที่จะทนทำ3เดือนค่ะ(ช่วงโบนัสออกพอดี)หลังจากนั้นเราก็ลาออก(+กับว่าเราคิดว่าทดงาน3เดือนถ้าเราลาออกเดือนที่3คือเดือนธันวาหรือสิ้นเดือน เราก็ครบกำหนดทดงาน3เดือนพอดีค่ะ)
..
/ปล.วันสุดท้ายของการมาทำงานของเรา ช่วงหยุดสิ้นเดือน มีคุณลุงที่เป็นระดับใหญ่รองของบ.เขาให้พระเครื่องเเละอวยพรให้เราโชคดีก่อนเราจะออกค่ะ เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ที่ตรงนั้นเเละอยากบอกเขาว่าเราไม่ได้อยากจะไปจากที่ตรงนั้นเลยเเต่เราทำไม่ได้ค่ะ..เราไม่อยากอ่อนเเอให้ใครเขาเห็น..
..
จนถึงตอนนี้ เรามาทำงานโรงงานใหม่ ซึ่งเราก็ยังทำอะไรไม่ได้เรื่อง..เเต่เราพยายามบอกตัวเองว่า..เพื่อในบ้าน หรือถ้าที่บ.เขาจะให้เราออกเพื่อคัดคนใหม่ๆเราก็หวังให้เป็นที่สุดท้าย..เพราะหลังจากนี้เรากลัวจะไม่มีตัวตนในหลายพื้นที่เเล้ว..หรือถ้าเราจะกลับไปเรียน..เราอยากจะขอเวลาในการเรียนรู้ด้วยตัวเองเพื่อตอนสอบตอนทำงานกลุ่มจะได้ไม่เป็นข้อผิดพลาดให้ตัวเอง.....หรือถ้าไม่มีทางเลือกเเล้วเราคงเหลือเเค่..เป็นเศษฝุ่นที่ไม่มีตัวตนเเล้ส
ท้อกับชีวิต..เรียนจบเเค่ม.6 หมดไฟในการทำงาน
จนตอนนี้เราจบม.6เมื่อปีที่เเล้ว เราไม่มีทางเลือกค่ะเลยต้องเลือกที่จะทำงานเพราะบ้านเราไม่มีเงิน+กับว่าถ้าเรากู้กยศ.เเล้วเรียนไปด้วยกลัวว่าตัวเองจะหัวไม่ไปทางนั้นเราเลยขอเลือกทำงานค่ะ..
..
พอเราเลือกทำงาน..งานเเรกที่เรา(นานกว่างานปี2020)ทำคือเซเว่น เราทำได้2เดือนค่ะ เราทำไม่ได้เลยคิดเงินช้าทอนเงินผิดๆถูกๆ เราเลยออกค่ะเพราะกลัวคนจะไม่อุดหนุนสาขาเรา
..
งานที่2เราเริ่มทำโรงงานครั้งเเรก เป็นงานผลิตที่ตจว. ..เราก็คุมเครื่องไม่ได้เลย1เดือนค่ะเขาเลยจับเราไปทำ5ส. กับพี่ร่วมงานคนนึง..สุดท้ายเรากลับรู้สึกนอยกว่าเดิมที่เขาบอกกับเราว่า"รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้เเล้วจะอยู่ทำไม" "..เมื่อไหร่จะออกสักที.." "นี่โง่จริงหรือเเกล้งโง่" คำว่าโง่จริงหรือเเกล้งโง่เราไม่เคยเจ็บเท่าคำกับคำว่า"รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้เเล้วจะอยู่ทำไม"เราจุกอกกับคำพูดที่ไม่ใช่คำหยาบเหมือนคำว่าโง่หรือเเกล้งโง่..เเต่มันทำให้เราเริ่มรู้ว่า..หรือว่าตัวเราไม่เหมาะกับที่ไหนเลย..หรือเรียกง่ายๆว่า.ไม่มีที่ไหนที่อยากจะรับคนเเบบเราเลย. เราเลยเลือกที่จะทนทำ3เดือนค่ะ(ช่วงโบนัสออกพอดี)หลังจากนั้นเราก็ลาออก(+กับว่าเราคิดว่าทดงาน3เดือนถ้าเราลาออกเดือนที่3คือเดือนธันวาหรือสิ้นเดือน เราก็ครบกำหนดทดงาน3เดือนพอดีค่ะ)
..
/ปล.วันสุดท้ายของการมาทำงานของเรา ช่วงหยุดสิ้นเดือน มีคุณลุงที่เป็นระดับใหญ่รองของบ.เขาให้พระเครื่องเเละอวยพรให้เราโชคดีก่อนเราจะออกค่ะ เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ที่ตรงนั้นเเละอยากบอกเขาว่าเราไม่ได้อยากจะไปจากที่ตรงนั้นเลยเเต่เราทำไม่ได้ค่ะ..เราไม่อยากอ่อนเเอให้ใครเขาเห็น..
..
จนถึงตอนนี้ เรามาทำงานโรงงานใหม่ ซึ่งเราก็ยังทำอะไรไม่ได้เรื่อง..เเต่เราพยายามบอกตัวเองว่า..เพื่อในบ้าน หรือถ้าที่บ.เขาจะให้เราออกเพื่อคัดคนใหม่ๆเราก็หวังให้เป็นที่สุดท้าย..เพราะหลังจากนี้เรากลัวจะไม่มีตัวตนในหลายพื้นที่เเล้ว..หรือถ้าเราจะกลับไปเรียน..เราอยากจะขอเวลาในการเรียนรู้ด้วยตัวเองเพื่อตอนสอบตอนทำงานกลุ่มจะได้ไม่เป็นข้อผิดพลาดให้ตัวเอง.....หรือถ้าไม่มีทางเลือกเเล้วเราคงเหลือเเค่..เป็นเศษฝุ่นที่ไม่มีตัวตนเเล้ส