เรายังรู้สึกกับคนที่เราเคยคุยแล้วเรียนอยู่ห้องเดียวกันคุยกันตอนม.4ช่วงเทอมเเรกๆคุยได้2อาทิตย์เป็นช่วงเวลาที่ดีมากเขาทำเหมือนเป็นเเฟนเรา เรานั่งไขว่ห้างเขาก็บอกให้เรานั่งดีๆมีครั้งนึงเราเห็นเขาเล่นกับผญ.คนอื่นแล้วเราเป็นคนที่หวั่นไหวง่ายเราก็ร้องไห้ออกมาทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันพอเขากลับบ้านเขาก็โทรหาเราหลายสาย ทั้งเด้งเเชทมาถามว่าเป็นไรเราเลยคิดว่าถ้าบอกไปตอนนี้เราจะได้คุยกันอีกมั๊ย แล้วเราก็รู้ตัวว่าเราล้ำเส้นคำว่าคนคุยไปมากๆเราก็เลยถามไปตรงๆเลยว่าสรุปคิดกับเรายังไงเราทำเหมือนว่าเราเป็นแฟนกัน คิดยังไงก็บอกมาตรงๆเลย แล้วเขาก็ตอบมาว่าเป็นอะไรเนี่ยเราก็คุยๆดูใจกันไปก่อนก็คิดเหมือนกันนั่นเเหละอย่าคิดมาก ตอนนั้นเราก็เชื่อเขาอย่างนั้นนะว่าเขาคิดเหมือนเรา ผ่านไปไม่นานเขาก็มีเเฟนเราก็มีคนคุยบ้างไรบ้างแต่ไม่เคยลืมเขาเลย พอเขาเลิกกับเเฟนตอนม.5เทอม1เขาก็กลับมาคุยกับเราแล้วเราก็ใจอ่อนช่วงนั้นเราก็ติดเกมส์ด้วยเราเลยมีเพื่อนที่เป็นผช.ที่อยู่ห้องเดียวกันอีกคนมาเล่นเกมกับเราก็มีคุยกับบ้างแล้วเราก็คุยกับเขาด้วยเราก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาทำไมแล้วเราก็ไม่เคยลืมเขาเลยเเต่เราก็ได้เพื่อนที่เล่นเกมมาเป็นเเฟนก็ไม่ได้ทำให้เราลืมเขาเลยเราพยายามตัดใจจากเขาเเต่เราก็ตัดไม่ได้เลย เหมือนเรายังรอเขาอยู่ตลอดเราอยากตัดใจเเต่เราไม่รู้จะต้องทำยังไง
***เเนะนำวิธีที่จะทำให้เราลืมเขาที***
เรายังรู้สึกกับคนคุยเก่าทั้งๆที่เรามีเเฟนอยู่แล้ว