เหตุการณ์ตามกระทู้เลยค่ะ เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ตอนที่ตัวเองกำลังกวาดโรงงานอยู่ (เป็นโรงงานเล็กๆ ธุรกิจเล็กๆของครอบครัวค่ะ)
ด้วยความที่เราประหยัดค่าใช้จ่าย เลยไม่ได้ทำการจ้างแม่บ้านมาทำงาน
ระหว่างที่เรากำลังทำความสะอาดอยู่พื้นที่ๆนึงซึ่งด้านบนมีคานเล็กๆไว้เก็บพวกอลูมิเนียมที่ใช้เหลือจากงานอื่นๆ ด้วยความที่เราตัวสูงระดับนึง (165 cm.) และเราก็รีบทำงาน เรามองไม่เห็นคานเก็บอลูมิเนียมอันนั้น เลยทำให้เดินชนเข้ากับคานนั้นอย่างจังเลยค่ะ
คำๆแรกที่ได้ยินเสียงชนคานดังขึ้นคือ "ไอ้โง่! ไปตายเลย...ง"
สิ่งที่เป็นคำถามแรกที่เกิดหลังคำถามนั้นคือ "เราควรได้ยินคำว่า "เจ็บมั้ย" เป็นคำถามแรกหรือเปล่า"
เราอ้างกับแม่ว่าจะเดินไปหยิบถังขยะมาวางใกล้ๆเพราะจะได้โกยทิ้งสะดวกๆ เพราะชนกับมุมของคาน มันเลยเจ็บมากๆจนเกืบจะร้องไห้ออกมา แต่ไม่อยากร้องไห้เพราะแม่ไม่ชอบ และถ้าร้องไห้ แม่ก็จะแปลความหมายเป็นคำว่า "ต่อต้าน / อ่อนแอ / ไม่ยอมรับผิด" หนูไม่อยากเป็นปัญหาเลยเลือกที่จะเงียบไว้และขอเดินออกไปเพราะอยากเช็คสภาพตัวเองว่าเจ็บมั้ย ซึ่งมันก็มีรอยเลือดนิดหน่อยก็แอบแกล้งเป็นปาดเหงื่อไป ไม่ได้ให้เค้ารู้ (โชคดีที่ไม่ได้หัวแตก ถ้าหัวแตก เขาก็คงจะพูดอะไรมากกว่านี้ // การสร้างความเข้มแข็งให้ดูไม่อ่อนแอ ไม่ได้ให้ความรู้สึกของคำว่า "ฮีโร่" หรอกค่ะ เพียงแต่ไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากทะเลาะ ไม่ชอบอะไรที่มันทำให้ชีวิตดูไม่สงบสุขในการหายใจในแต่ละวันเท่านั้นเอง)
จริงๆเราก็โตแล้วค่ะ อายุก็เยอะแล้ว และการที่เจ็บตัวเพราะความซุ่มซ่ามก็ไม่ควรจะไปโทษใคร เพียงแต่ลึกๆในใจมันมีคำถามแบบนี้ขึ้นมา ก็เลยอยากจะรู้ว่าถ้าคุณเป็นแม่ที่เจอลูกแบบนี้ คุณจะถามอะไรเค้าก่อนคะ และมันผิดมากมั้ยที่หนูมีคำถามแบบนี้ขึ้นมาในใจกับแม่ของตัวเอง หนูดูเหมือนทำตัวเป็นลูกอกัญญูหรือเปล่าคะ
รบกวนด้วยนะคะ (มันเป็นหนึ่งในปัญหาที่หนูเจอค่ะ และทำผิดทุกครั้งจะมีคำแบบๆนี้มาเสมอ กดดันแบบนี้มาหลายปี ... หนูเอก็ไม่ค่อยเชื่อมั่นเท่าไหร่ว่าการเขียนลงกระทู้แบบนี้มันจะส่งผลดีรึเปล่า แต่หนูอยากได้ยินความคิดที่มาจากคนอื่นๆบ้างเท่านั้นเองค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ)
การที่ซุ่มซ่ามจนบาดเจ็บ แต่คำแรกที่ได้ยินคือ "ไอ้โง่!" ...
ด้วยความที่เราประหยัดค่าใช้จ่าย เลยไม่ได้ทำการจ้างแม่บ้านมาทำงาน
ระหว่างที่เรากำลังทำความสะอาดอยู่พื้นที่ๆนึงซึ่งด้านบนมีคานเล็กๆไว้เก็บพวกอลูมิเนียมที่ใช้เหลือจากงานอื่นๆ ด้วยความที่เราตัวสูงระดับนึง (165 cm.) และเราก็รีบทำงาน เรามองไม่เห็นคานเก็บอลูมิเนียมอันนั้น เลยทำให้เดินชนเข้ากับคานนั้นอย่างจังเลยค่ะ
คำๆแรกที่ได้ยินเสียงชนคานดังขึ้นคือ "ไอ้โง่! ไปตายเลย...ง"
สิ่งที่เป็นคำถามแรกที่เกิดหลังคำถามนั้นคือ "เราควรได้ยินคำว่า "เจ็บมั้ย" เป็นคำถามแรกหรือเปล่า"
เราอ้างกับแม่ว่าจะเดินไปหยิบถังขยะมาวางใกล้ๆเพราะจะได้โกยทิ้งสะดวกๆ เพราะชนกับมุมของคาน มันเลยเจ็บมากๆจนเกืบจะร้องไห้ออกมา แต่ไม่อยากร้องไห้เพราะแม่ไม่ชอบ และถ้าร้องไห้ แม่ก็จะแปลความหมายเป็นคำว่า "ต่อต้าน / อ่อนแอ / ไม่ยอมรับผิด" หนูไม่อยากเป็นปัญหาเลยเลือกที่จะเงียบไว้และขอเดินออกไปเพราะอยากเช็คสภาพตัวเองว่าเจ็บมั้ย ซึ่งมันก็มีรอยเลือดนิดหน่อยก็แอบแกล้งเป็นปาดเหงื่อไป ไม่ได้ให้เค้ารู้ (โชคดีที่ไม่ได้หัวแตก ถ้าหัวแตก เขาก็คงจะพูดอะไรมากกว่านี้ // การสร้างความเข้มแข็งให้ดูไม่อ่อนแอ ไม่ได้ให้ความรู้สึกของคำว่า "ฮีโร่" หรอกค่ะ เพียงแต่ไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากทะเลาะ ไม่ชอบอะไรที่มันทำให้ชีวิตดูไม่สงบสุขในการหายใจในแต่ละวันเท่านั้นเอง)
จริงๆเราก็โตแล้วค่ะ อายุก็เยอะแล้ว และการที่เจ็บตัวเพราะความซุ่มซ่ามก็ไม่ควรจะไปโทษใคร เพียงแต่ลึกๆในใจมันมีคำถามแบบนี้ขึ้นมา ก็เลยอยากจะรู้ว่าถ้าคุณเป็นแม่ที่เจอลูกแบบนี้ คุณจะถามอะไรเค้าก่อนคะ และมันผิดมากมั้ยที่หนูมีคำถามแบบนี้ขึ้นมาในใจกับแม่ของตัวเอง หนูดูเหมือนทำตัวเป็นลูกอกัญญูหรือเปล่าคะ
รบกวนด้วยนะคะ (มันเป็นหนึ่งในปัญหาที่หนูเจอค่ะ และทำผิดทุกครั้งจะมีคำแบบๆนี้มาเสมอ กดดันแบบนี้มาหลายปี ... หนูเอก็ไม่ค่อยเชื่อมั่นเท่าไหร่ว่าการเขียนลงกระทู้แบบนี้มันจะส่งผลดีรึเปล่า แต่หนูอยากได้ยินความคิดที่มาจากคนอื่นๆบ้างเท่านั้นเองค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ)