“บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา เสียงจากชายคนหนึ่งที่เฝ้าดูโลกจนเงียบงัน”
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 1
ข้าเติบโตจากเด็กไร้เดียงสา สู่คนคนหนึ่งที่เฝ้าดูความสุขและความเสียใจเกิดขึ้นในโลก ข้าเฝ้าดูชีวิตหมุนเวียนไป ตั้งคำถามกับตัวเองว่า... โชคชะตานั้นโหดร้ายจริงหรือ? หรือเพียงเพราะเส้นทางที่ข้าเดินนั้นยากเย็น
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 2
เมื่อข้าเติบโตขึ้น ข้าเลือกเส้นทางที่ยากกว่าคนอื่น และบางครั้ง... ข้าก็สงสัย หรือเป็นเพราะอย่างนั้น กระจกแห่งโชคชะตาจึงโหดร้ายกับข้า โลกใบนี้แคบ... หรือข้าต่างหากที่มองไม่ไกลพอ
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 3
ข้าผ่านความยากลำบากมากมาย ทั้งการหักหลัง การหลอกใช้ และสงครามที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย ข้าเอ่ยถามฟ้า...
“ความสุขอยู่ที่ไหนกัน?"
ข้าเฝ้านั่งมองความสุขที่เกิดขึ้น พร้อมกับความเสียใจ
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 4
ข้าเฝ้านั่งมองความสุขที่เกิดขึ้น พร้อมกับความเสียใจ เฝ้าดูกาลเวลาพลิกผัน ใจคนแปรเปลี่ยน สุดท้าย... ทุกสิ่งก็ล้วนมีเวลาที่ต้องอยู่ และจากไป-ตลอดกาล
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 5
ข้าเฝ้ามองเรื่องเล่าของผู้อื่นในช่วงชีวิตของข้า ผู้คนมากมายล้วนเขียนเรื่องราวของตน.... แต่สุดท้าย ข้าก็พบว่า คนที่เขียนเรื่องเล่าของข้าได้ดีที่สุด-ก็คือตัวข้าเอง
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 6
ทุกผู้คนย่อมมีความเสียใจ แม้แต่คนที่เก่งที่สุด ใครเล่าจะไม่มีความผิดพลาด?
หนังสือเปรียบเหมือนร่างกายของข้า ตัวหนังสือคือชีวิตของข้า และปากกา... ก็คือตัวข้าเอง
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 7
ข้าเฝ้าดูสิ่งต่าง ๆ แปรผันไปตามกาลเวลา สิ่งเก่าๆ ล้วนหายไป แทนที่ด้วยสิ่งใหม่ๆ ใจคนก็ไม่ต่างกัน แต่ชีวิต... ยังเป็นของข้า หาใช่ของผู้อื่น
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 8
ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอด ทุกสิ่งล้วนเดินและเปลี่ยนแปลง ชีวิตข้าหาได้สำคัญสำหรับโลกใบนี้ ข้าเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่สำหรับใครบางคน-ข้าอาจสำคัญอย่างหาที่สุดมิได้
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 9
ใครเล่าจะรู้.... ว่าโชคชะตานั้นหมุนเวียนแบบใด?
ข้าเดินทางไปทั่วโลก สัมผัสความกว้างใหญ่ของแผ่นดินและหัวใจมนุษย์ และข้าได้เรียนรู้ว่า-การปล่อยวางบางเรื่อง อาจดีกว่าการเก็บมันไว้
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 10
ข้ารู้ดีว่า ความผิดพลาด... มันมาโดยไม่ให้ตั้งตัว บางคนจมอยู่ในมัน จนเส้นทางข้างหน้าถูกบดบังจนมิด แต่หากไม่ปล่อยวาง อนาคต... จะยังเปิดทางให้เจ้าหรือไม่?
แต่อย่างว่าล่ะ ข้าไม่ใช่พวกเขา ข้าไม่ได้รู้สึกแบบพวกเขา ข้าเป็นเพียง คนนอก ที่เอ่ยคำแนะนำ จากชายคนหนึ่ง..... ที่ผ่านโลกมามากพอจะล้มโดยไม่อาย
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 11
ข้าเฝ้ามองเหล่าคนหนุ่มสาว ที่เปรียบเสมือนกระจกสะท้อนวัยหนุ่มของข้าเอง บางคนเปิดประสบการณ์ใหม่ บางคนยังคงติดเล่น และเมื่อแก่ตัวไป.... ก็ได้แต่นึกเสียใจ
ข้าอยากให้พวกเขาถามตัวเองสักครั้งว่า "ตัวข้าในอนาคต... จะมองย้อนไปยังวันนี้อย่างไร?"
วันใหม่ยังจะสดใสให้เห็นหรือไม่? สิ่งดีๆ ยังจะรอเจ้าหรือไม่?
เจ้าจะเติบโตขึ้นมาพร้อมอะไร-ความภาคภูมิใจ? ความเสียใจ? หรือเพียงความว่างเปล่า?
ข้าไม่มีคำตอบให้เจ้า มีเพียงเรื่องเล่าจากผู้ที่ล้มจนนับไม่ถ้วน ไม่มีสิ่งใดให้เชิดชู นอกจากประโยคเดียว...
"ถ้าย้อนกลับไปได้..."
แต่ข้าย้อนกลับไปไม่ได้ และสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ คือ "เริ่มต้นอีกครั้ง" ไม่เพื่อเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แค่เพื่อเป็น ข้า ที่เขียนเรื่องราวของตัวเอง... ด้วยมือของข้าเอง
เพราะสุดท้ายแล้ว....
"ปลายเส้นทางที่ดีที่สุด... ใครเล่าจะเขียนมันได้ดีกว่า ตัวเราเอง?"
“บทของข้า... อาจเป็นแสงแรกยามรุ่งอรุณสำหรับใครบางคน หรืออาจเป็นเพียงเศษฝุ่นลอยในแสง สำหรับอีกคน
ดอกไม้ที่ข้ารัก อาจหอมละมุนในใจข้า แต่สำหรับเขา... กลับเป็นกลิ่นที่ไม่น่าพิสมัย
และข้า... ไม่จำเป็นต้องบังคับให้โลกเห็นมันงาม เพราะข้ารู้ว่า ไม่มีใครต้องรักสิ่งเดียวกันเสมอไป
ข้าจึงเขียน ไม่ใช่เพื่อให้ทุกคนยกย่อง แต่เพื่อให้ข้าเอง-ยังอยู่กับความเป็นข้า ได้อย่างซื่อตรงที่สุด”
ข้าไม่ใช่นักปรัชญา ไม่ใช่กวี ไม่ใช่นักสอน
ข้าเป็นเพียง “คนเฝ้าดู” คนหนึ่ง....
ที่ผ่านโลกมาและบันทึกไว้ด้วยคำของตัวเอง
หากเจ้าผ่านมาเห็นข้อความนี้
บางที-เจ้าก็อาจเป็นอีกผู้หนึ่งที่กำลังตั้งคำถามเดียวกับข้า
หากบทนี้ไม่ได้ยิ่งใหญ่สำหรับใคร อย่างน้อย.....มันก็สำคัญสำหรับข้า และหากเจ้าหลงมาอ่านถึงตรงนี้
บางที-เสียงของข้า...อาจกระทบเงาของเจ้าในกระจกเงา
“สิ่งที่ข้าได้จากการเฝ้าดูโลก”
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 1
ข้าเติบโตจากเด็กไร้เดียงสา สู่คนคนหนึ่งที่เฝ้าดูความสุขและความเสียใจเกิดขึ้นในโลก ข้าเฝ้าดูชีวิตหมุนเวียนไป ตั้งคำถามกับตัวเองว่า... โชคชะตานั้นโหดร้ายจริงหรือ? หรือเพียงเพราะเส้นทางที่ข้าเดินนั้นยากเย็น
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 2
เมื่อข้าเติบโตขึ้น ข้าเลือกเส้นทางที่ยากกว่าคนอื่น และบางครั้ง... ข้าก็สงสัย หรือเป็นเพราะอย่างนั้น กระจกแห่งโชคชะตาจึงโหดร้ายกับข้า โลกใบนี้แคบ... หรือข้าต่างหากที่มองไม่ไกลพอ
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 3
ข้าผ่านความยากลำบากมากมาย ทั้งการหักหลัง การหลอกใช้ และสงครามที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย ข้าเอ่ยถามฟ้า...
“ความสุขอยู่ที่ไหนกัน?"
ข้าเฝ้านั่งมองความสุขที่เกิดขึ้น พร้อมกับความเสียใจ
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 4
ข้าเฝ้านั่งมองความสุขที่เกิดขึ้น พร้อมกับความเสียใจ เฝ้าดูกาลเวลาพลิกผัน ใจคนแปรเปลี่ยน สุดท้าย... ทุกสิ่งก็ล้วนมีเวลาที่ต้องอยู่ และจากไป-ตลอดกาล
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 5
ข้าเฝ้ามองเรื่องเล่าของผู้อื่นในช่วงชีวิตของข้า ผู้คนมากมายล้วนเขียนเรื่องราวของตน.... แต่สุดท้าย ข้าก็พบว่า คนที่เขียนเรื่องเล่าของข้าได้ดีที่สุด-ก็คือตัวข้าเอง
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 6
ทุกผู้คนย่อมมีความเสียใจ แม้แต่คนที่เก่งที่สุด ใครเล่าจะไม่มีความผิดพลาด?
หนังสือเปรียบเหมือนร่างกายของข้า ตัวหนังสือคือชีวิตของข้า และปากกา... ก็คือตัวข้าเอง
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 7
ข้าเฝ้าดูสิ่งต่าง ๆ แปรผันไปตามกาลเวลา สิ่งเก่าๆ ล้วนหายไป แทนที่ด้วยสิ่งใหม่ๆ ใจคนก็ไม่ต่างกัน แต่ชีวิต... ยังเป็นของข้า หาใช่ของผู้อื่น
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 8
ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอด ทุกสิ่งล้วนเดินและเปลี่ยนแปลง ชีวิตข้าหาได้สำคัญสำหรับโลกใบนี้ ข้าเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่สำหรับใครบางคน-ข้าอาจสำคัญอย่างหาที่สุดมิได้
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 9
ใครเล่าจะรู้.... ว่าโชคชะตานั้นหมุนเวียนแบบใด?
ข้าเดินทางไปทั่วโลก สัมผัสความกว้างใหญ่ของแผ่นดินและหัวใจมนุษย์ และข้าได้เรียนรู้ว่า-การปล่อยวางบางเรื่อง อาจดีกว่าการเก็บมันไว้
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 10
ข้ารู้ดีว่า ความผิดพลาด... มันมาโดยไม่ให้ตั้งตัว บางคนจมอยู่ในมัน จนเส้นทางข้างหน้าถูกบดบังจนมิด แต่หากไม่ปล่อยวาง อนาคต... จะยังเปิดทางให้เจ้าหรือไม่?
แต่อย่างว่าล่ะ ข้าไม่ใช่พวกเขา ข้าไม่ได้รู้สึกแบบพวกเขา ข้าเป็นเพียง คนนอก ที่เอ่ยคำแนะนำ จากชายคนหนึ่ง..... ที่ผ่านโลกมามากพอจะล้มโดยไม่อาย
《บันทึกของผู้เฝ้ากาลเวลา) ตอนที่ 11
ข้าเฝ้ามองเหล่าคนหนุ่มสาว ที่เปรียบเสมือนกระจกสะท้อนวัยหนุ่มของข้าเอง บางคนเปิดประสบการณ์ใหม่ บางคนยังคงติดเล่น และเมื่อแก่ตัวไป.... ก็ได้แต่นึกเสียใจ
ข้าอยากให้พวกเขาถามตัวเองสักครั้งว่า "ตัวข้าในอนาคต... จะมองย้อนไปยังวันนี้อย่างไร?"
วันใหม่ยังจะสดใสให้เห็นหรือไม่? สิ่งดีๆ ยังจะรอเจ้าหรือไม่?
เจ้าจะเติบโตขึ้นมาพร้อมอะไร-ความภาคภูมิใจ? ความเสียใจ? หรือเพียงความว่างเปล่า?
ข้าไม่มีคำตอบให้เจ้า มีเพียงเรื่องเล่าจากผู้ที่ล้มจนนับไม่ถ้วน ไม่มีสิ่งใดให้เชิดชู นอกจากประโยคเดียว...
"ถ้าย้อนกลับไปได้..."
แต่ข้าย้อนกลับไปไม่ได้ และสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ คือ "เริ่มต้นอีกครั้ง" ไม่เพื่อเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แค่เพื่อเป็น ข้า ที่เขียนเรื่องราวของตัวเอง... ด้วยมือของข้าเอง
เพราะสุดท้ายแล้ว....
"ปลายเส้นทางที่ดีที่สุด... ใครเล่าจะเขียนมันได้ดีกว่า ตัวเราเอง?"
“บทของข้า... อาจเป็นแสงแรกยามรุ่งอรุณสำหรับใครบางคน หรืออาจเป็นเพียงเศษฝุ่นลอยในแสง สำหรับอีกคน
ดอกไม้ที่ข้ารัก อาจหอมละมุนในใจข้า แต่สำหรับเขา... กลับเป็นกลิ่นที่ไม่น่าพิสมัย
และข้า... ไม่จำเป็นต้องบังคับให้โลกเห็นมันงาม เพราะข้ารู้ว่า ไม่มีใครต้องรักสิ่งเดียวกันเสมอไป
ข้าจึงเขียน ไม่ใช่เพื่อให้ทุกคนยกย่อง แต่เพื่อให้ข้าเอง-ยังอยู่กับความเป็นข้า ได้อย่างซื่อตรงที่สุด”
ข้าไม่ใช่นักปรัชญา ไม่ใช่กวี ไม่ใช่นักสอน
ข้าเป็นเพียง “คนเฝ้าดู” คนหนึ่ง....
ที่ผ่านโลกมาและบันทึกไว้ด้วยคำของตัวเอง
หากเจ้าผ่านมาเห็นข้อความนี้
บางที-เจ้าก็อาจเป็นอีกผู้หนึ่งที่กำลังตั้งคำถามเดียวกับข้า
หากบทนี้ไม่ได้ยิ่งใหญ่สำหรับใคร อย่างน้อย.....มันก็สำคัญสำหรับข้า และหากเจ้าหลงมาอ่านถึงตรงนี้
บางที-เสียงของข้า...อาจกระทบเงาของเจ้าในกระจกเงา