ตอนที่ 3: ความลับของอาจารย์
หลังจากพบข้อความปริศนาบนดาดฟ้าและรอยเท้าแปลก ๆ ลลิก็เริ่มมั่นใจว่า การตายของพลอยมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนอยู่ — และไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่ทุกคนสรุปกันง่าย ๆ
วันรุ่งขึ้น ลลิเดินตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์ด้วยใจไม่เป็นสุข แม้เธอจะเรียนเอกภาพยนตร์ แต่ในตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นนักสืบสมัครเล่น
ในช่วงสาย เธอนัดพบกับ “ฝ้าย” เพื่อนร่วมชั้นของพลอย ซึ่งเคยสนิทกันมาก่อนจะเริ่มห่างกันไปในเทอมหลัง ๆ
“ฝ้าย… ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ลลิเอ่ยอย่างลังเล
“ได้สิ… ว่าแต่เรื่องอะไรเหรอ?” ฝ้ายตอบอย่างสงสัย
“ก่อนพลอยจะเสีย… เธอมีปัญหาอะไรกับใครหรือเปล่า? หรือมีเรื่องอะไรที่ดูไม่ปกติ?”
ฝ้ายเงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าเริ่มเปลี่ยนอย่างชัดเจน
“คือ… ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวหรือเปล่านะ แต่พลอยเคยพูดถึงอาจารย์คนหนึ่ง...”
“อาจารย์?” ลลิทวนคำทันที
“ใช่... อาจารย์จารุวรรณ” ฝ้ายลดเสียงลงจนแทบเป็นกระซิบ
“พลอยเคยพูดว่า อาจารย์รู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับหอเก่า แล้วเตือนว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับ ‘ห้องใต้ดิน’ เด็ดขาด…”
ลลิขมวดคิ้ว — นั่นตรงกับเสียงบันทึกคืนนั้นพอดี
“เธอรู้ไหมว่าอาจารย์พูดแบบนั้นทำไม?” ลลิถาม
“ไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ ๆ... พลอยเคยเห็นอาจารย์เดินออกมาจากหอเก่า ตอนกลางคืน — แล้วอาจารย์ก็ดูตกใจมากที่พลอยเห็น”
ช่วงบ่าย ลลิตัดสินใจไปหา
อาจารย์จารุวรรณ ที่ห้องพักอาจารย์
หญิงวัยกลางคน หน้าตาเคร่งขรึม นั่งอยู่หลังโต๊ะด้วยท่าทางสุขุม
“อาจารย์คะ... หนูมีเรื่องอยากถาม”
ลลิพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่หัวใจเต้นแรง
“ว่าไงจ๊ะ” อาจารย์ยิ้มบาง ๆ
“เกี่ยวกับหอพัก A... แล้วก็พลอยค่ะ”
มือของอาจารย์ที่ถือปากกาอยู่ชะงักเล็กน้อย
“หนูคิดว่ามีบางอย่างในหอเก่าที่ไม่ปกติ… และหนูคิดว่าอาจารย์รู้อะไรบางอย่าง”
อาจารย์จารุวรรณนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางปากกาและพยักหน้าเบา ๆ
“เธอรู้ถึงขนาดไหนแล้วล่ะ”
ลลิเล่าเรื่องรอยเท้า เสียงบันทึก ข้อความบนดาดฟ้า จนถึงช่องลับที่เธอเพิ่งค้นพบเมื่อวาน
อาจารย์หลับตาลงราวกับยอมจำนน ก่อนจะถอนหายใจยาว
“เรื่องนี้… ฉันเคยคิดว่าฝังไปแล้ว”
“20 ปีก่อน มีนักศึกษาคนหนึ่งเสียชีวิตในหอพัก A — ตกจากดาดฟ้าเหมือนกัน”
“แต่ไม่มีใครพูดถึง เพราะมหาวิทยาลัยปิดข่าว... แล้วห้องใต้ดินก็ถูกล็อกตลอดมา”
ลลิอึ้ง พูดไม่ออก
“ฉันเคยเป็นนิสิตที่นี่… และตอนนั้น ฉันกับเพื่อนเคยเข้าไปในห้องใต้ดินนั่น”
“มีบางอย่างอยู่ในนั้น… เรื่องที่ไม่ควรเปิดเผยอีกแล้ว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลอยคะ?”
อาจารย์สบตาเธอ
“เพราะพลอย... เจอสิ่งเดียวกับที่ฉันเคยเจอ”
“และเธอกำลังจะเปิดมันออกมาอีกครั้ง...”
ค่ำคืนนั้น ลลินั่งอยู่ที่เตียง ทบทวนเรื่องทั้งหมดด้วยใจปั่นป่วน
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น — จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“ถ้าเธอยังไม่หยุด… เธอจะเป็นรายต่อไป”
“ปริศนาใต้หอพักเก่า” การเสียชีวิตของนักศึกษาหญิงในหอพักที่มีประวัติลึกลับ ตอนที่ 3: ความลับของอาจารย์
หลังจากพบข้อความปริศนาบนดาดฟ้าและรอยเท้าแปลก ๆ ลลิก็เริ่มมั่นใจว่า การตายของพลอยมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนอยู่ — และไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่ทุกคนสรุปกันง่าย ๆ
วันรุ่งขึ้น ลลิเดินตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์ด้วยใจไม่เป็นสุข แม้เธอจะเรียนเอกภาพยนตร์ แต่ในตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นนักสืบสมัครเล่น
ในช่วงสาย เธอนัดพบกับ “ฝ้าย” เพื่อนร่วมชั้นของพลอย ซึ่งเคยสนิทกันมาก่อนจะเริ่มห่างกันไปในเทอมหลัง ๆ
“ฝ้าย… ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ลลิเอ่ยอย่างลังเล
“ได้สิ… ว่าแต่เรื่องอะไรเหรอ?” ฝ้ายตอบอย่างสงสัย
“ก่อนพลอยจะเสีย… เธอมีปัญหาอะไรกับใครหรือเปล่า? หรือมีเรื่องอะไรที่ดูไม่ปกติ?”
ฝ้ายเงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าเริ่มเปลี่ยนอย่างชัดเจน
“คือ… ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวหรือเปล่านะ แต่พลอยเคยพูดถึงอาจารย์คนหนึ่ง...”
“อาจารย์?” ลลิทวนคำทันที
“ใช่... อาจารย์จารุวรรณ” ฝ้ายลดเสียงลงจนแทบเป็นกระซิบ
“พลอยเคยพูดว่า อาจารย์รู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับหอเก่า แล้วเตือนว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับ ‘ห้องใต้ดิน’ เด็ดขาด…”
ลลิขมวดคิ้ว — นั่นตรงกับเสียงบันทึกคืนนั้นพอดี
“เธอรู้ไหมว่าอาจารย์พูดแบบนั้นทำไม?” ลลิถาม
“ไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ ๆ... พลอยเคยเห็นอาจารย์เดินออกมาจากหอเก่า ตอนกลางคืน — แล้วอาจารย์ก็ดูตกใจมากที่พลอยเห็น”
ช่วงบ่าย ลลิตัดสินใจไปหา อาจารย์จารุวรรณ ที่ห้องพักอาจารย์
หญิงวัยกลางคน หน้าตาเคร่งขรึม นั่งอยู่หลังโต๊ะด้วยท่าทางสุขุม
“อาจารย์คะ... หนูมีเรื่องอยากถาม”
ลลิพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่หัวใจเต้นแรง
“ว่าไงจ๊ะ” อาจารย์ยิ้มบาง ๆ
“เกี่ยวกับหอพัก A... แล้วก็พลอยค่ะ”
มือของอาจารย์ที่ถือปากกาอยู่ชะงักเล็กน้อย
“หนูคิดว่ามีบางอย่างในหอเก่าที่ไม่ปกติ… และหนูคิดว่าอาจารย์รู้อะไรบางอย่าง”
อาจารย์จารุวรรณนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางปากกาและพยักหน้าเบา ๆ
“เธอรู้ถึงขนาดไหนแล้วล่ะ”
ลลิเล่าเรื่องรอยเท้า เสียงบันทึก ข้อความบนดาดฟ้า จนถึงช่องลับที่เธอเพิ่งค้นพบเมื่อวาน
อาจารย์หลับตาลงราวกับยอมจำนน ก่อนจะถอนหายใจยาว
“เรื่องนี้… ฉันเคยคิดว่าฝังไปแล้ว”
“20 ปีก่อน มีนักศึกษาคนหนึ่งเสียชีวิตในหอพัก A — ตกจากดาดฟ้าเหมือนกัน”
“แต่ไม่มีใครพูดถึง เพราะมหาวิทยาลัยปิดข่าว... แล้วห้องใต้ดินก็ถูกล็อกตลอดมา”
ลลิอึ้ง พูดไม่ออก
“ฉันเคยเป็นนิสิตที่นี่… และตอนนั้น ฉันกับเพื่อนเคยเข้าไปในห้องใต้ดินนั่น”
“มีบางอย่างอยู่ในนั้น… เรื่องที่ไม่ควรเปิดเผยอีกแล้ว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลอยคะ?”
อาจารย์สบตาเธอ
“เพราะพลอย... เจอสิ่งเดียวกับที่ฉันเคยเจอ”
“และเธอกำลังจะเปิดมันออกมาอีกครั้ง...”
ค่ำคืนนั้น ลลินั่งอยู่ที่เตียง ทบทวนเรื่องทั้งหมดด้วยใจปั่นป่วน
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น — จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“ถ้าเธอยังไม่หยุด… เธอจะเป็นรายต่อไป”