มื้อพิเศษในบ้าน ความธรรมดาที่แสนพิเศษ

เพราะอาหารไม่ได้แค่เติมเต็มท้อง แต่ยังเติมเต็มความสัมพันธ์ในครอบครัว มื้อนี้จึงสำคัญ
ในวันที่เหนื่อยล้าจากภาระงานหรือการเรียน การได้กลับบ้านมานั่งล้อมวงกินข้าวกับคนในครอบครัวคือความสุขเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะเมื่อเมนูบนโต๊ะอาหารนั้นเป็นฝีมือของคนในบ้านเอง กลิ่นหอมของข้าวผัดกุญเชียง และรสจัดจ้านของตำกุ้งสดที่แม่ตำให้เองกับมือ กลายเป็นสิ่งที่มากกว่ามื้อเย็น มันคือ "ความผูกพันที่กินได้"

ผมมีเมนูที่ผมชอบมากในครอบครัวที่ถึงแม้จะไม่ได้ทำกินเองบ่อยแต่ผมก็ชอบและกินหมดทุกครั้งที่บ้านได้ทำกินคือ
เมนูแรก: ข้าวผัดกุญเชียง
อาหารจานนี้อาจดูธรรมดา แต่สำหรับบ้านของเรา มันคือเมนูที่กินเมื่อไหร่ก็อุ่นใจเสมอ
แม่จะเริ่มจากการหั่นกุญเชียงเป็นชิ้นบางๆ แล้วนำไปทอดจนกรอบนอกนุ่มใน จากนั้นจึงผัดกระเทียมกับข้าวสวยที่หุงไว้ตั้งแต่เช้า ใส่ไข่ไก่ลงไปตีให้กระจาย ท้ายยกเสิร์ฟ กลิ่นที่ลอยขึ้นมานั้นทำให้พวกเราทุกคนรีบมายืนรอหน้าครัวทันที
ข้าวผัดกุญเชียงของแม่ไม่หวานเกินไป และหอมกุญเชียงแบบที่ไม่ต้องเติมเครื่องปรุงเพิ่ม เป็นรสชาติที่ลงตัวแบบ “บ้านๆ” แต่เต็มไปด้วยความใส่ใจทุกคำ
เมนูที่สอง: ตำกุ้งสด
อีกจานที่ขาดไม่ได้เวลาเย็นวันหยุด ตำกุ้งสดสูตรของพ่อ
พ่อเป็นคนชอบกินรสจัด เขาจึงรับหน้าที่ตำส้มตำประจำบ้าน กุ้งที่ใช้เป็นกุ้งขาวสดล้างทำความสะอาดอย่างดี กรอบเด้ง ไม่คาว ผสมกับมะละกอฝอย มะเขือเทศ พริกขี้หนูสด และน้ำปลาร้านิดหน่อยพอให้มีรสนัว
สิ่งพิเศษคือพ่อจะตำทีละจาน เพราะแต่ละคนในบ้านชอบรสไม่เหมือนกัน — น้องชายชอบรสเค็ม แม่ชอบรสเปรี๊ยว ส่วนผมชอบหวานนำ ทุกจานพ่อจะถามก่อนเสมอ “ของลูกเอาพริกกี่เม็ดดี?” แล้วจึงลงมือปรุงอย่างตั้งใจ

อาหารสองจานนี้อาจไม่ได้หรูหรา ไม่ต้องใช้วัตถุดิบแพง หรือวิธีปรุงซับซ้อน แต่กลับมี “รสชาติของบ้าน” ที่ไม่สามารถหาจากร้านไหนได้ มันคืออาหารที่เชื่อมโยงคนในครอบครัวเข้าไว้ด้วยกัน
ทุกคำที่กินคือเรื่องราว ทุกจานที่เสิร์ฟคือความทรงจำ
และนี่แหละ คือเหตุผลที่เรายังคงกลับมานั่งล้อมวงกินข้าวร่วมกันเสมอ เพราะที่นี่คือ “บ้าน” และอาหารที่นี่คือ “ความรักในรสชาติที่คุ้นเคย”