วันดับสูญ บทส่งท้าย จนกว่าวันนั้นจะมาถึง

เมื่อท้องฟ้าหม่นมัวและสายฝนพรำไม่หยุด เด็ก ๆ ชาวญี่ปุ่นมักจะหยิบผ้าขาวผืนเล็ก ๆ มามัดเป็นตุ๊กตาใบหน้ากลม แล้วนำไปแขวนไว้ริมหน้าต่างพร้อมเสียงอธิษฐานอันอ่อนโยนว่า “พรุ่งนี้ขอให้แดดออกเถอะนะ&rdqu

เพื่อนๆ เคยเป็นกันไหม บ่ายแก่ๆ พอน้ำตาลเริ่มตกอาการก็เริ่มมา ยิ่งวันไหนงานรุมเร้ายิ่งอยากจะกรีดร้องออกมาว่าร่างกายต้องการน้ำตาล! มอหอ หงุดหงิด พ่นไฟ! 🔥 ฮึ่ม ไม่ได้การละ น้องเพี้ยนต้องกู้ความสดใสกลับมา

เสียงไก่ขันลอยละลิ่ว ผ่านผืนหมอกบางแห่งทุ่งนาหมอกย้อมขอบฟ้าให้เป็นสีเทาอ่อนดั่งผ้าฝ้ายชุบแสงเดือนลมปลายฝนพัดเอื่อย พาใบหญ้ารำระบำรับอรุณข้างคันนา เด็กน้อยในผ้าขาวม้าแดงวิ่งไล่เงาไผ่หัวเราะสะท้อนกลับสู

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี

ตอนที่ ๒๔. ห่วงใย เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ร้าน ‘พันณริน’  รถออดี้คันแกร่งได้แล่นเข้ามาจอดเรียบร้อย  เมรันเอื้อมมือปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปมองใบหน้าคมคายที่กำลังมองมาทางเธอเช่น