บทส่งท้าย จนกว่าวันนั้นจะมาถึง
กระแสลมบริเวณชายหาดริมทะเลช่วงเช้ามืด ก่อนที่ดวงตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้าค่อนข้างสงบ อากาศเย็นแตะแต้มลูบไล้ผิวกายพอให้ได้รู้สึกสบาย รอบกายสงบเงียบจนมีเพียงเสียงระลอกคลื่นแผ่วแว่วมาให้ได้ยิน
ผืนทรายถูกแรเงาจนมีสีเข้มทึมทึบ ผืนฟ้าตลอดจนผืนน้ำสีน้ำเงินคล้ำหม่นมัว ให้ความรู้สึกที่ทั้งผ่อนคลายและโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาในเวลาเดียวกัน
เจนจิราและวิวัฒน์นั่งเคียงคู่กันอยู่ที่ตรงม้านั่งยาวริมชายหาด สายตาของทั้งสองต่างจับจ้องเฝ้ามองแสงสีที่ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย จนกระทั่งดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า แสงแรกแห่งวันก็อาบย้อมทั่วทั้งบริเวณให้กลายเป็นสีทอง
สุกสกาวระยิบระยับงดงามจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมดอย่างที่ใจคิดและรู้สึกได้ ร่องรอยความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาส่งยิ้มให้แก่กันและกัน
“เอาละ มากินมื้อเช้ากันดีกว่าค่ะ” เธอหยิบกล่องอาหารที่เตรียมมากล่องหนึ่งส่งให้ เมื่อเขารับไว้เรียบร้อยแล้วจึงค่อยหยิบอีกกล่องมาถือไว้เองบ้าง
“หน้าตาสีสันดูดี แถมกลิ่นยังหอมน่ากินมาก” เขาเอ่ยเมื่อเปิดฝากล่องออกดู “นี่อย่าบอกว่าเจนลงมือทำเองนะ”
“ฝีมือเจนเองแหละค่ะ เห็นกับข้าวไม่กี่อย่างแถมยังดูง่าย ๆ แบบนี้ ต้องกางตำราทำกันตั้งแต่ตีสามเลยนะคะ” ผู้ถูกชื่นชมพยักหน้ารับ พูดไปหัวเราะไปด้วยรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า “รีบกินกันดีกว่า เดี๋ยวเย็นชืดไปกว่านี้จะไม่เหลือความอร่อยเอาค่ะ”
เสียงพูดคุยหยอกล้อดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ กินกันไปหัวเราะสนุกสนานเฮฮากันไป หยิบตักกับข้าวให้กันบ้าง มื้อเช้ามื้อนี้ของทั้งสองจึงเริ่มต้น ดำเนินไป และจบลงด้วยความสุขอิ่มเอมเหลือล้น
“เจนมีความลับจะบอกค่ะ” หลังจากเก็บกล่องข้าวใส่ห่อเรียบร้อย หญิงสาวหันมาพูดบอกด้วยเสียงกระซิบ ซึ่งช่วยดึงความสนใจของอีกฝ่ายได้ดี “อยู่กินมื้อเช้าด้วยกันกับพี่วัฒน์ นั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นรับวันใหม่ด้วยกันกับพี่วัฒน์ เจนอยากทำแบบนี้มานานแล้ว และตอนนี้เจนก็มีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ”
ได้ฟังได้เห็นคำพูดรวมถึงรอยยิ้มของแฟนสาวแล้ว วิวัฒน์ที่รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจริงใจก็เผยยิ้มออกมาอย่างรักใคร่
“พี่ก็มีความลับจะบอกเหมือนกัน”
คราวนี้คำพูดที่จู่ ๆ แฟนหนุ่มพูดขึ้นมาบ้าง ทำเอาเจนจิราถึงกับออกอาการแปลกใจ จนร่องรอยความฉงนเกลื่อนเต็มอยู่บนใบหน้า
“พี่อยากบอกว่าพี่เองก็มีความสุขมากเหมือนกันที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับเจน และพี่ก็หวังว่าเราสองคนจะมีความสุขด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”
ไม่รอให้ช้านานหรือต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาล้วงมือหยิบเอากล่องกำมะหยี่ใบเล็กสีแดงสดออกจากกระเป๋ากางเกง เปิดอ้าส่วนฝาให้เห็นสิ่งที่บรรจุอยู่ภายใน พร้อมทั้งหยิบยื่นมันออกไปตรงหน้าของสาวคนรัก
“แต่งงานกับพี่นะ เจน”
หากจะมีคำถามว่า...แล้วหลังจากนี้ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับโลกใบนี้
น้ำจะระเหยแห้งเหือดไปจนหมด ดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนี้จะกลายเป็นดาวแดงแห่งความตาย อันเดือดดาลระอุร้อนเกินกว่าใครจะจินตนาการ ซึ่งไม่อาจมีสิ่งมีชีวิตชนิดใดสามารถอาศัยอยู่ได้อีกตลอดไป
หรือโลกเลือกที่จะรีเซตตัวเองโดยการทำลายส่วนใหญ่เพื่อเก็บรักษาส่วนน้อยไว้ หยุดการทำลายลงชั่วคราวและให้เวลากับการซ่อมแซมฟื้นฟู ให้ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนถอยกลับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ เฝ้ารอเวลาที่สีสันแห่งชีวิตชีวาจะหวนคืนกลับมา ยังบ้านหลังเก่าหลังนี้ในอนาคตอันยาวไกลภายภาคหน้าอีกครั้ง
หรือทั้งหมดนั้นจะไม่เกิดขึ้นเลย...บางทีโลกอาจเพียงแค่ลงโทษเราเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยให้พวกเราต้องปรับตัวจากการเผชิญความยากลำบาก ที่มากและสาหัสสากรรจ์ขึ้นบ้าง ทว่าสุดท้ายแล้วโลกก็จะปรับสภาพเข้าสู่สมดุลใหม่ โดยยินยอมให้พวกเราได้อาศัยและอยู่รอดต่อไป
เจนจิรานิ่งอึ้งไปเล็กน้อยด้วยไม่แน่ใจว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงหรือกำลังฝันอยู่กันแน่ แต่พอได้เห็นรอยยิ้มชัด ๆ ของเขา เธอก็แน่ใจและมั่นใจพอที่จะยื่นมือซ้ายของตัวเองส่งไปให้เขา
วงแหวนสีทองเรืองรองถูกบรรจงสวมเข้ากับนิ้วนางอย่างเบามือ สองมือต่างเกาะกุมเกี่ยวกันไว้ เธอเอียงศีรษะอิงแอบแนบชิดลงบนไหล่ของวิวัฒน์ ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอีก
แน่นอนว่าโลกจะเป็นอย่างไรต่อไปย่อมไม่มีใครรู้ ที่พอจะรับรู้และทำได้ก็คงเป็นเพียงแค่หวัง ว่าอย่างน้อยก็ขอให้โลกใบนี้ได้เหลือทางออกให้แก่พวกเราบ้าง
ให้โลกที่ใจดียังคงใจดีเหมือนดังเช่นวันเก่าก่อน ให้ความเอื้ออารีที่มีให้เราเสมอมา ได้หยิบยื่นหนทางที่ปรานีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ให้แก่พวกเรา
ที่ทำและหวังได้ก็มีเพียงเท่านี้เอง
คู่รักทั้งสองกลืนตัวเองให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความสงบเงียบงัน และปล่อยให้ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้ทำหน้าที่ บอกเล่าทุกเรื่องราวความรู้สึกแทนพวกเขานับจากนี้ไปอีกนานเท่านาน
ไม่ว่ายามใดก็ขอเพียงได้อยู่เคียงคู่กัน ให้ทุกอย่างยังคงเดิมอย่างนี้เสมอ
จนกว่าวันนั้นจะเดินทางมาถึง
จบบริบูรณ์
วันดับสูญ บทส่งท้าย จนกว่าวันนั้นจะมาถึง
กระแสลมบริเวณชายหาดริมทะเลช่วงเช้ามืด ก่อนที่ดวงตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้าค่อนข้างสงบ อากาศเย็นแตะแต้มลูบไล้ผิวกายพอให้ได้รู้สึกสบาย รอบกายสงบเงียบจนมีเพียงเสียงระลอกคลื่นแผ่วแว่วมาให้ได้ยิน
ผืนทรายถูกแรเงาจนมีสีเข้มทึมทึบ ผืนฟ้าตลอดจนผืนน้ำสีน้ำเงินคล้ำหม่นมัว ให้ความรู้สึกที่ทั้งผ่อนคลายและโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาในเวลาเดียวกัน
เจนจิราและวิวัฒน์นั่งเคียงคู่กันอยู่ที่ตรงม้านั่งยาวริมชายหาด สายตาของทั้งสองต่างจับจ้องเฝ้ามองแสงสีที่ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย จนกระทั่งดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า แสงแรกแห่งวันก็อาบย้อมทั่วทั้งบริเวณให้กลายเป็นสีทอง
สุกสกาวระยิบระยับงดงามจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมดอย่างที่ใจคิดและรู้สึกได้ ร่องรอยความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาส่งยิ้มให้แก่กันและกัน
“เอาละ มากินมื้อเช้ากันดีกว่าค่ะ” เธอหยิบกล่องอาหารที่เตรียมมากล่องหนึ่งส่งให้ เมื่อเขารับไว้เรียบร้อยแล้วจึงค่อยหยิบอีกกล่องมาถือไว้เองบ้าง
“หน้าตาสีสันดูดี แถมกลิ่นยังหอมน่ากินมาก” เขาเอ่ยเมื่อเปิดฝากล่องออกดู “นี่อย่าบอกว่าเจนลงมือทำเองนะ”
“ฝีมือเจนเองแหละค่ะ เห็นกับข้าวไม่กี่อย่างแถมยังดูง่าย ๆ แบบนี้ ต้องกางตำราทำกันตั้งแต่ตีสามเลยนะคะ” ผู้ถูกชื่นชมพยักหน้ารับ พูดไปหัวเราะไปด้วยรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า “รีบกินกันดีกว่า เดี๋ยวเย็นชืดไปกว่านี้จะไม่เหลือความอร่อยเอาค่ะ”
เสียงพูดคุยหยอกล้อดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ กินกันไปหัวเราะสนุกสนานเฮฮากันไป หยิบตักกับข้าวให้กันบ้าง มื้อเช้ามื้อนี้ของทั้งสองจึงเริ่มต้น ดำเนินไป และจบลงด้วยความสุขอิ่มเอมเหลือล้น
“เจนมีความลับจะบอกค่ะ” หลังจากเก็บกล่องข้าวใส่ห่อเรียบร้อย หญิงสาวหันมาพูดบอกด้วยเสียงกระซิบ ซึ่งช่วยดึงความสนใจของอีกฝ่ายได้ดี “อยู่กินมื้อเช้าด้วยกันกับพี่วัฒน์ นั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นรับวันใหม่ด้วยกันกับพี่วัฒน์ เจนอยากทำแบบนี้มานานแล้ว และตอนนี้เจนก็มีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ”
ได้ฟังได้เห็นคำพูดรวมถึงรอยยิ้มของแฟนสาวแล้ว วิวัฒน์ที่รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจริงใจก็เผยยิ้มออกมาอย่างรักใคร่
“พี่ก็มีความลับจะบอกเหมือนกัน”
คราวนี้คำพูดที่จู่ ๆ แฟนหนุ่มพูดขึ้นมาบ้าง ทำเอาเจนจิราถึงกับออกอาการแปลกใจ จนร่องรอยความฉงนเกลื่อนเต็มอยู่บนใบหน้า
“พี่อยากบอกว่าพี่เองก็มีความสุขมากเหมือนกันที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับเจน และพี่ก็หวังว่าเราสองคนจะมีความสุขด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”
ไม่รอให้ช้านานหรือต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาล้วงมือหยิบเอากล่องกำมะหยี่ใบเล็กสีแดงสดออกจากกระเป๋ากางเกง เปิดอ้าส่วนฝาให้เห็นสิ่งที่บรรจุอยู่ภายใน พร้อมทั้งหยิบยื่นมันออกไปตรงหน้าของสาวคนรัก
“แต่งงานกับพี่นะ เจน”
หากจะมีคำถามว่า...แล้วหลังจากนี้ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับโลกใบนี้
น้ำจะระเหยแห้งเหือดไปจนหมด ดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนี้จะกลายเป็นดาวแดงแห่งความตาย อันเดือดดาลระอุร้อนเกินกว่าใครจะจินตนาการ ซึ่งไม่อาจมีสิ่งมีชีวิตชนิดใดสามารถอาศัยอยู่ได้อีกตลอดไป
หรือโลกเลือกที่จะรีเซตตัวเองโดยการทำลายส่วนใหญ่เพื่อเก็บรักษาส่วนน้อยไว้ หยุดการทำลายลงชั่วคราวและให้เวลากับการซ่อมแซมฟื้นฟู ให้ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนถอยกลับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ เฝ้ารอเวลาที่สีสันแห่งชีวิตชีวาจะหวนคืนกลับมา ยังบ้านหลังเก่าหลังนี้ในอนาคตอันยาวไกลภายภาคหน้าอีกครั้ง
หรือทั้งหมดนั้นจะไม่เกิดขึ้นเลย...บางทีโลกอาจเพียงแค่ลงโทษเราเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยให้พวกเราต้องปรับตัวจากการเผชิญความยากลำบาก ที่มากและสาหัสสากรรจ์ขึ้นบ้าง ทว่าสุดท้ายแล้วโลกก็จะปรับสภาพเข้าสู่สมดุลใหม่ โดยยินยอมให้พวกเราได้อาศัยและอยู่รอดต่อไป
เจนจิรานิ่งอึ้งไปเล็กน้อยด้วยไม่แน่ใจว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงหรือกำลังฝันอยู่กันแน่ แต่พอได้เห็นรอยยิ้มชัด ๆ ของเขา เธอก็แน่ใจและมั่นใจพอที่จะยื่นมือซ้ายของตัวเองส่งไปให้เขา
วงแหวนสีทองเรืองรองถูกบรรจงสวมเข้ากับนิ้วนางอย่างเบามือ สองมือต่างเกาะกุมเกี่ยวกันไว้ เธอเอียงศีรษะอิงแอบแนบชิดลงบนไหล่ของวิวัฒน์ ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอีก
แน่นอนว่าโลกจะเป็นอย่างไรต่อไปย่อมไม่มีใครรู้ ที่พอจะรับรู้และทำได้ก็คงเป็นเพียงแค่หวัง ว่าอย่างน้อยก็ขอให้โลกใบนี้ได้เหลือทางออกให้แก่พวกเราบ้าง
ให้โลกที่ใจดียังคงใจดีเหมือนดังเช่นวันเก่าก่อน ให้ความเอื้ออารีที่มีให้เราเสมอมา ได้หยิบยื่นหนทางที่ปรานีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ให้แก่พวกเรา
ที่ทำและหวังได้ก็มีเพียงเท่านี้เอง
คู่รักทั้งสองกลืนตัวเองให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความสงบเงียบงัน และปล่อยให้ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้ทำหน้าที่ บอกเล่าทุกเรื่องราวความรู้สึกแทนพวกเขานับจากนี้ไปอีกนานเท่านาน
ไม่ว่ายามใดก็ขอเพียงได้อยู่เคียงคู่กัน ให้ทุกอย่างยังคงเดิมอย่างนี้เสมอ
จนกว่าวันนั้นจะเดินทางมาถึง
จบบริบูรณ์