ผมอายุเกิน 50 แล้ว
ไม่ใช่วัยสร้างเนื้อสร้างตัว
ไม่ใช่วัยเร่งรีบแข่งใคร
แต่กลับเป็นวัยที่
เข้าใจเกมของโลกชัดที่สุด
ตอนหนุ่มๆ ผมก็เคยคิดว่า
ถ้าทำงานหนักพอ ซื่อสัตย์พอ ขยันพอ
วันหนึ่งโลกจะตอบแทนเราเอง
แต่พอผ่านวัยนี้มา…
ผมถึงรู้ว่า โลกไม่ได้เดินด้วยความยุติธรรมเท่านั้น
มันเดินด้วย “กลไก”
กลไกของการยอมรับ คือ… ต้องรู้จักสื่อสาร ไม่ใช่แค่ทำดี
กลไกของการอยู่รอด คือ… ต้องมีเงินสำรอง ไม่ใช่แค่ทำงานเก่ง
กลไกของความมั่นคง คือ… ต้องมีอิสรภาพในใจ ไม่ใช่ตำแหน่งหน้าชื่อ
และ กลไกของการมีความสุข คือ… ต้องรู้ว่าเมื่อไรควร “พอ” และเมื่อไรควร “ไปต่อ”
วันนี้ผมไม่ได้อยากวิ่งแข่งกับใครแล้ว
แต่ผมอยาก “เล่นเกมให้เข้าใจ”
ใช้แรงให้น้อยลง
แต่เข้าเป้ามากขึ้น
ผมกลับมาทบทวนว่า…
อะไรคืองานที่ยังอยากทำ เพราะมัน “ให้คุณค่ากลับคืน”
อะไรคือเรื่องที่ควรปล่อย เพราะมัน “สูบพลังไปเรื่อยๆ”
และอะไรคือสิ่งที่ผมไม่เคยทำ...เพราะเคยกลัว “คำว่าไม่เหมาะกับวัย”
พอผมเข้าใจกลไกมากขึ้น
ผมกลับกล้าทำอะไรใหม่ๆ มากขึ้น
กล้าเรียนทักษะที่คนรุ่นลูกยังไม่เข้าใจ
กล้าขายของออนไลน์ แม้อายุเข้าเลข 5
กล้าออกจากระบบเดิม แล้วสร้างระบบเล็กๆ ของตัวเอง
และกล้า “ไม่ยึดติดกับความสำเร็จแบบเดิม” ที่โลกเคยสอนมา
เพราะโลกเปลี่ยน… แต่ความฝันยังอยู่
แค่เราต้องเลิกใช้ “พลังเดิม”
แล้วหันมาใช้ “ความเข้าใจ” แทน
ใครที่วัยใกล้ๆ กันแล้วรู้สึกว่า “ตัวเองช้าไป”
ผมอยากบอกว่า…
มันไม่เกี่ยวกับอายุเลยครับ
มันเกี่ยวกับว่า
คุณเข้าใจกติกาใหม่ของโลกแล้วหรือยัง?
และคุณ “กล้าปรับตัว” โดยไม่ทรยศตัวเองหรือยัง?
อย่าให้โลกที่เปลี่ยนเร็ว มาหยุดหัวใจที่ยังอยากไปต่อ
อายุแค่บอกว่าคุณ “อยู่มานาน”
แต่ “เข้าใจมากแค่ไหน” ต่างหาก...
ที่บอกว่าคุณจะไปไกลได้อีกหรือเปล่า
มาร่วมแชร์ประสบการณ์การทะลุกำแพง
ฝ่าขีดจำกัด/ ข้อจำกัด กันนะครับ
ขอบคุณมากครับ...
"อายุไม่ใช่กำแพง…แค่ต้องเข้าใจกลไกของโลก แล้วใช้มันให้เป็น"
ไม่ใช่วัยสร้างเนื้อสร้างตัว
ไม่ใช่วัยเร่งรีบแข่งใคร
แต่กลับเป็นวัยที่
เข้าใจเกมของโลกชัดที่สุด
ตอนหนุ่มๆ ผมก็เคยคิดว่า
ถ้าทำงานหนักพอ ซื่อสัตย์พอ ขยันพอ
วันหนึ่งโลกจะตอบแทนเราเอง
แต่พอผ่านวัยนี้มา…
ผมถึงรู้ว่า โลกไม่ได้เดินด้วยความยุติธรรมเท่านั้น
มันเดินด้วย “กลไก”
กลไกของการยอมรับ คือ… ต้องรู้จักสื่อสาร ไม่ใช่แค่ทำดี
กลไกของการอยู่รอด คือ… ต้องมีเงินสำรอง ไม่ใช่แค่ทำงานเก่ง
กลไกของความมั่นคง คือ… ต้องมีอิสรภาพในใจ ไม่ใช่ตำแหน่งหน้าชื่อ
และ กลไกของการมีความสุข คือ… ต้องรู้ว่าเมื่อไรควร “พอ” และเมื่อไรควร “ไปต่อ”
วันนี้ผมไม่ได้อยากวิ่งแข่งกับใครแล้ว
แต่ผมอยาก “เล่นเกมให้เข้าใจ”
ใช้แรงให้น้อยลง
แต่เข้าเป้ามากขึ้น
ผมกลับมาทบทวนว่า…
อะไรคืองานที่ยังอยากทำ เพราะมัน “ให้คุณค่ากลับคืน”
อะไรคือเรื่องที่ควรปล่อย เพราะมัน “สูบพลังไปเรื่อยๆ”
และอะไรคือสิ่งที่ผมไม่เคยทำ...เพราะเคยกลัว “คำว่าไม่เหมาะกับวัย”
พอผมเข้าใจกลไกมากขึ้น
ผมกลับกล้าทำอะไรใหม่ๆ มากขึ้น
กล้าเรียนทักษะที่คนรุ่นลูกยังไม่เข้าใจ
กล้าขายของออนไลน์ แม้อายุเข้าเลข 5
กล้าออกจากระบบเดิม แล้วสร้างระบบเล็กๆ ของตัวเอง
และกล้า “ไม่ยึดติดกับความสำเร็จแบบเดิม” ที่โลกเคยสอนมา
เพราะโลกเปลี่ยน… แต่ความฝันยังอยู่
แค่เราต้องเลิกใช้ “พลังเดิม”
แล้วหันมาใช้ “ความเข้าใจ” แทน
ใครที่วัยใกล้ๆ กันแล้วรู้สึกว่า “ตัวเองช้าไป”
ผมอยากบอกว่า…
มันไม่เกี่ยวกับอายุเลยครับ
มันเกี่ยวกับว่า
คุณเข้าใจกติกาใหม่ของโลกแล้วหรือยัง?
และคุณ “กล้าปรับตัว” โดยไม่ทรยศตัวเองหรือยัง?
อย่าให้โลกที่เปลี่ยนเร็ว มาหยุดหัวใจที่ยังอยากไปต่อ
อายุแค่บอกว่าคุณ “อยู่มานาน”
แต่ “เข้าใจมากแค่ไหน” ต่างหาก...
ที่บอกว่าคุณจะไปไกลได้อีกหรือเปล่า
มาร่วมแชร์ประสบการณ์การทะลุกำแพง
ฝ่าขีดจำกัด/ ข้อจำกัด กันนะครับ
ขอบคุณมากครับ...