💀
> ใครเคยติดคุก จะรู้ว่าบางที่มันไม่ได้น่ากลัวเพราะนักโทษ
แต่มันน่ากลัวเพราะสิ่งที่เราไม่เห็น...
ผมติดคดีเกี่ยวกับยาเสพติด อยู่ในเรือนจำมาได้ประมาณหนึ่งปี ช่วงแรก ๆ ก็ไม่มีอะไรแปลกมากนัก ไม่เคยเจอเรื่องหลอน หรือได้ยินเรื่องผีแบบที่ชอบเล่ากัน จนกระทั่งวันหนึ่ง...
ผมทำผิดกฎในเรือนจำ และถูกส่งตัวไป “ขังซอย” — นักโทษมักเรียกกันว่า “คุกในคุก”
เป็นห้องขังเดี่ยวขนาดแคบ ไม่มีอะไรเลยนอกจากถังน้ำกับขวดน้ำเปล่า
ก่อนเข้าไป เพื่อนนักโทษคนหนึ่งเตือนผมว่า
> “เฮ้ย ถ้าเข้าไปแล้วได้ยินอะไรแปลก ๆ อย่าเงียบนะ ตะโกนเรียกหัวหน้าไว้ก่อนเลย!”
---
คืนแรก
ผมนอนคนเดียวในห้องแคบนั้น แล้วฝันว่าเหมือนมีใครอยู่ด้วย
ผมถามออกไปว่า
> “ใคร?”
ชายคนนั้นไม่ตอบ เอาแต่เอาหัวโขกกับซี่ลูกกรงซ้ำ ๆ พร้อมพูดประโยคที่ผมฟังไม่เข้าใจ
แต่จับได้ว่าเขาพูดว่า...
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่...”
ผมถามกลับด้วยความกลัวว่า
> “เป็นอะไรวะ?”
เขาเริ่มโขกหัวแรงขึ้น เลือดเต็มหน้า แล้วตะโกนลั่นว่า
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่!!!”
ผมสะดุ้งตื่น เหงื่อเต็มตัว หายใจแทบไม่ทัน...
---
วันถัดมา
ตอนพักเที่ยง นักโทษคนหนึ่งเอาข้าวมาให้ แล้วแซวว่า
> “เมื่อคืนมีใครมานอนเป็นเพื่อนรึเปล่า?”
ผมตอบไปว่า “บ้าเหรอ นอนคนเดียวทั้งห้องเนี่ย!”
เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า
> “ดีแล้ว ถ้ามีใครมา...ตะโกนเรียกหัวหน้าไว้นะ”
---
คืนที่สอง
ผมฝันอีก
ชายคนเดิมยืนข้างที่นอน แล้วพูดเป็นภาษาไทยชัดเจนว่า
> “...ลุกไปนอนที่อื่น!”
ผมลุกขึ้นเปลี่ยนที่นอน แต่เขายังตามมาพูดซ้ำอีก
> “ไปนอนที่อื่น!!”
ผมโมโห จะลุกขึ้นต่อยเขา...แต่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
พอตั้งใจจะนอนต่อ ก็ได้ยินเสียงกระซิบใกล้หูจริง ๆ
> “...ไปนอนที่อื่นสิ...”
ผมหันขวับ — แต่ในห้องยังว่างเปล่าเหมือนเดิม
---
คืนที่ห้า
ผมยังฝันถึงเขาทุกคืน จนเริ่มไม่ไหว
คืนนั้น มีนักโทษอีกคนถูกส่งมาขังร่วมกับผม
เขามองหน้าผมแล้วพูดว่า
> “นอนไม่หลับใช่ไหม?”
ผมเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า
> “ยังดีนะที่แค่ฝัน... บางคนเจอของจริง”
เขาเล่าให้ฟังว่า มีคนพม่าคนหนึ่งเคยตายในห้องนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
---
คืนสุดท้าย
คืนนั้น ขณะที่ผมเคลิ้มจะหลับ...
ได้ยินเสียง “โครก...โครก...” เหมือนเสียงหัวกระแทกกับลูกกรง
ผมหันไปดู — เพื่อนร่วมห้องของผมกำลังโขกหัวกับลูกกรง!
ผมบ่นอย่างรำคาญ
> “พี่ หยุดได้แล้ว ผมจะนอน”
แต่เสียงยังดังอยู่...
ผมหันกลับไปอีกครั้ง เตรียมจะด่า
แต่จู่ ๆ มี “มือ” โผล่มาจากข้างหลัง อุดปากผมไว้ พร้อมกระซิบว่า
> “พี่อยู่นี่... อย่าไปทักมัน”
ผมหันกลับไป — พี่นักโทษคนนั้นนั่งอยู่ข้างหลังผมจริง ๆ
เขาเป็นคนอุดปากผม...งั้นคนที่กำลังโขกลูกกรงคือใคร!?
---
เราสองคนค่อย ๆ ถอยไปที่มุมห้อง
ชายลึกลับคนนั้นหยุดโขกหัว ก่อนจะปีนซี่กรงขึ้นเพดาน...
เขาผอมแห้ง ตาแดง มีเลือดอาบหน้า ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่!!!”
เราสองคนไม่กล้าหันไปมอง ได้แต่ก้มหน้า สติแทบหลุด
ผมรวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้าย ตะโกนออกไปว่า
> “หัวหน้าครับ! ห้องผมมีผี!!”
ผมตะโกนหลายครั้ง
จนหัวหน้าผู้คุมรีบวิ่งมา ใช้ไม้ตีที่ลูกกรง พร้อมตะโกนสั่งให้เรานอนคว่ำหน้า
เสียงเงียบลงในทันที...
---
เช้าวันรุ่งขึ้น
เราถูกย้ายออกจากห้องนั้น
ไม่กี่วันต่อมา ผมก็พ้นโทษ “ขังซอย” และกลับมาอยู่กับเพื่อนนักโทษตามปกติ
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
พวกเขาตกใจกันมาก และบอกว่า ผมโชคดีที่รอดมาได้
วันต่อมา ผมไปถามนักโทษรุ่นเก๋าคนหนึ่ง
เขาเล่าให้ฟังว่า...
> เมื่อก่อน มีนักโทษพม่าคนหนึ่งถูกขังซอยกับนักโทษรุ่นใหญ่
ทั้งคู่มีปากเสียงกัน
คืนนั้น รุ่นใหญ่เอาแกลอนน้ำฟาดหัวเขาตอนนอน...จนตายคาที่!
รุ่นใหญ่คนนั้นถูกย้ายออกไปอย่างเงียบ ๆ
แต่ “เสียง” ของเขา...ยังอยู่
---
จนถึงทุกวันนี้ — ทุกวันพระใหญ่
ผมยังฝันว่าเห็นชายคนนั้นมายืนอยู่หน้าบ้าน
แล้วเอาหัวโขกกับรั้ว พร้อมเสียงเดิม...
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่...”
[เรื่องเล่า] บาจ่อง งาโต ตะตะเล่... เสียงจาก “ขังซอย” ที่ผมไม่มีวันลืม
💀
> ใครเคยติดคุก จะรู้ว่าบางที่มันไม่ได้น่ากลัวเพราะนักโทษ
แต่มันน่ากลัวเพราะสิ่งที่เราไม่เห็น...
ผมติดคดีเกี่ยวกับยาเสพติด อยู่ในเรือนจำมาได้ประมาณหนึ่งปี ช่วงแรก ๆ ก็ไม่มีอะไรแปลกมากนัก ไม่เคยเจอเรื่องหลอน หรือได้ยินเรื่องผีแบบที่ชอบเล่ากัน จนกระทั่งวันหนึ่ง...
ผมทำผิดกฎในเรือนจำ และถูกส่งตัวไป “ขังซอย” — นักโทษมักเรียกกันว่า “คุกในคุก”
เป็นห้องขังเดี่ยวขนาดแคบ ไม่มีอะไรเลยนอกจากถังน้ำกับขวดน้ำเปล่า
ก่อนเข้าไป เพื่อนนักโทษคนหนึ่งเตือนผมว่า
> “เฮ้ย ถ้าเข้าไปแล้วได้ยินอะไรแปลก ๆ อย่าเงียบนะ ตะโกนเรียกหัวหน้าไว้ก่อนเลย!”
---
คืนแรก
ผมนอนคนเดียวในห้องแคบนั้น แล้วฝันว่าเหมือนมีใครอยู่ด้วย
ผมถามออกไปว่า
> “ใคร?”
ชายคนนั้นไม่ตอบ เอาแต่เอาหัวโขกกับซี่ลูกกรงซ้ำ ๆ พร้อมพูดประโยคที่ผมฟังไม่เข้าใจ
แต่จับได้ว่าเขาพูดว่า...
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่...”
ผมถามกลับด้วยความกลัวว่า
> “เป็นอะไรวะ?”
เขาเริ่มโขกหัวแรงขึ้น เลือดเต็มหน้า แล้วตะโกนลั่นว่า
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่!!!”
ผมสะดุ้งตื่น เหงื่อเต็มตัว หายใจแทบไม่ทัน...
---
วันถัดมา
ตอนพักเที่ยง นักโทษคนหนึ่งเอาข้าวมาให้ แล้วแซวว่า
> “เมื่อคืนมีใครมานอนเป็นเพื่อนรึเปล่า?”
ผมตอบไปว่า “บ้าเหรอ นอนคนเดียวทั้งห้องเนี่ย!”
เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า
> “ดีแล้ว ถ้ามีใครมา...ตะโกนเรียกหัวหน้าไว้นะ”
---
คืนที่สอง
ผมฝันอีก
ชายคนเดิมยืนข้างที่นอน แล้วพูดเป็นภาษาไทยชัดเจนว่า
> “...ลุกไปนอนที่อื่น!”
ผมลุกขึ้นเปลี่ยนที่นอน แต่เขายังตามมาพูดซ้ำอีก
> “ไปนอนที่อื่น!!”
ผมโมโห จะลุกขึ้นต่อยเขา...แต่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
พอตั้งใจจะนอนต่อ ก็ได้ยินเสียงกระซิบใกล้หูจริง ๆ
> “...ไปนอนที่อื่นสิ...”
ผมหันขวับ — แต่ในห้องยังว่างเปล่าเหมือนเดิม
---
คืนที่ห้า
ผมยังฝันถึงเขาทุกคืน จนเริ่มไม่ไหว
คืนนั้น มีนักโทษอีกคนถูกส่งมาขังร่วมกับผม
เขามองหน้าผมแล้วพูดว่า
> “นอนไม่หลับใช่ไหม?”
ผมเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า
> “ยังดีนะที่แค่ฝัน... บางคนเจอของจริง”
เขาเล่าให้ฟังว่า มีคนพม่าคนหนึ่งเคยตายในห้องนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
---
คืนสุดท้าย
คืนนั้น ขณะที่ผมเคลิ้มจะหลับ...
ได้ยินเสียง “โครก...โครก...” เหมือนเสียงหัวกระแทกกับลูกกรง
ผมหันไปดู — เพื่อนร่วมห้องของผมกำลังโขกหัวกับลูกกรง!
ผมบ่นอย่างรำคาญ
> “พี่ หยุดได้แล้ว ผมจะนอน”
แต่เสียงยังดังอยู่...
ผมหันกลับไปอีกครั้ง เตรียมจะด่า
แต่จู่ ๆ มี “มือ” โผล่มาจากข้างหลัง อุดปากผมไว้ พร้อมกระซิบว่า
> “พี่อยู่นี่... อย่าไปทักมัน”
ผมหันกลับไป — พี่นักโทษคนนั้นนั่งอยู่ข้างหลังผมจริง ๆ
เขาเป็นคนอุดปากผม...งั้นคนที่กำลังโขกลูกกรงคือใคร!?
---
เราสองคนค่อย ๆ ถอยไปที่มุมห้อง
ชายลึกลับคนนั้นหยุดโขกหัว ก่อนจะปีนซี่กรงขึ้นเพดาน...
เขาผอมแห้ง ตาแดง มีเลือดอาบหน้า ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่!!!”
เราสองคนไม่กล้าหันไปมอง ได้แต่ก้มหน้า สติแทบหลุด
ผมรวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้าย ตะโกนออกไปว่า
> “หัวหน้าครับ! ห้องผมมีผี!!”
ผมตะโกนหลายครั้ง
จนหัวหน้าผู้คุมรีบวิ่งมา ใช้ไม้ตีที่ลูกกรง พร้อมตะโกนสั่งให้เรานอนคว่ำหน้า
เสียงเงียบลงในทันที...
---
เช้าวันรุ่งขึ้น
เราถูกย้ายออกจากห้องนั้น
ไม่กี่วันต่อมา ผมก็พ้นโทษ “ขังซอย” และกลับมาอยู่กับเพื่อนนักโทษตามปกติ
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
พวกเขาตกใจกันมาก และบอกว่า ผมโชคดีที่รอดมาได้
วันต่อมา ผมไปถามนักโทษรุ่นเก๋าคนหนึ่ง
เขาเล่าให้ฟังว่า...
> เมื่อก่อน มีนักโทษพม่าคนหนึ่งถูกขังซอยกับนักโทษรุ่นใหญ่
ทั้งคู่มีปากเสียงกัน
คืนนั้น รุ่นใหญ่เอาแกลอนน้ำฟาดหัวเขาตอนนอน...จนตายคาที่!
รุ่นใหญ่คนนั้นถูกย้ายออกไปอย่างเงียบ ๆ
แต่ “เสียง” ของเขา...ยังอยู่
---
จนถึงทุกวันนี้ — ทุกวันพระใหญ่
ผมยังฝันว่าเห็นชายคนนั้นมายืนอยู่หน้าบ้าน
แล้วเอาหัวโขกกับรั้ว พร้อมเสียงเดิม...
> “บาจ่อง งาโต ตะตะเล่...”