โดนข่มขืนตอนเด็กแล้วตั้งท้อง หาที่ระบายความในใจค่ะ

ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครค่ะ สมัยก่อนราวๆปี2547-48 บ้านที่เราอาศัยเขาอยู่เป็นกระต๊อบซอมซ่อค่ะ ถูกเลี้ยงดูมาโดยน้าสาว ไม่ได้อยู่กับพ่อ เราก็แก่นแก้วตามประสาเราไป อยู่มาวันหนึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งแวะเวียนมาหาน้าเราค่ะ สายตาเขาที่มองมามันแปลกๆ และมีการแวะมาหาน้าเราตลอด(น้าเราติดยาค่ะ) จนมาวันหนึ่งฝนตกเราเข้านอนปกติแต่กระต๊อบเรามันไม่มีที่ล็อกค่ะ เป็นแค่เชือกเก่าๆคล้องไว้ แล้วมันก็เข้ามาข่มขืนเราซึ่งตอนนั้นเราเด็กทั้งกลัวทั้งตกใจไม่กล้าส่งเสียง น้าเราที่อยู่ห้องข้างๆก็ไม่สนใจเรา สรุปเราโดนผู้ชายคนหนึ่งที่แก่กว่าเราตั้ง20กว่าปี (โดยประมาณ) ข่มขืนเราตอนเราอายุ13ค่ะ ซึ่งผู้ปกครองเรา(น้าๆอาๆ)รู้เห็นเป็นใจ (กว่าพ่อจะรู้เรื่องมันก็สายไปแล้ว) แล้วพวกเขาก็มัดมือชกให้มันมาขอเรา เราอยู่ในสถานะพูดไม่เป็น สับสนตัวเอง กลัวไปหมด จนกลายเป็นว่าเราต้องได้อยู่กับมัน เวลาผ่านไประยะหนึ่งตอนที่เราเลิกเรียน กลายเป็นว่าเรามีอาการผิดปกติ อยู่ๆก็อาเจียน เหม็นอาหาร พอเราซื้อที่ตรวจกลายเป็นว่าเราท้อง ทั้งๆที่เรากำลังจะจบ ป.6  พอมันรู้มันก็ไปส่งเราที่คลินิคเกี่ยวกับภายในสตรี แล้วให้เราไปปรึกษาเรื่องทำแท้ง ปรากฏว่าหมอไม่ทำให้เนื่องจากท้องได้2เดือนกว่าแล้ว เราเขาอ่อนไปหมดเลยค่ะ ตั้งแต่มันรู้ว่าเราท้อง มันก็ดูเราบ้างไม่ดูบ้าง วันๆไปคลุกอยู่ที่ตู้สล็อต เล่นพนันเป็นว่าเล่น จนมันทนเราไม่ไหวกลับไปอยู่กินกับเมียเก่ามันที่มีลูกใหม่แล้ว พอเรารู้เราก็จับมีดจะแทงมันให้ตาย มันก็ด่าเราว่าเลี้ยงไม่เชื่อง เรื่องผ่านไประยะหนึ่ง เราได้งานใหม่เป็นงานเฝ้าร้านให้ญาติ เราไปทำงานทุกวันมีเพื่อนใหม่เข้ามาทักทาย แต่งานเราอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าตอนที่มันเฝ้าลูกให้ มันบอกว่าเราคุยกับคนอื่นตอนเข้าห้องน้ำ (ซึ่งมันก็จริง แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน) ตกมาอีกสองวัน มันอุ้มลูกไปเฝ้าเราที่ร้านทุกวัน เราก็ไม่สนใจ (ด่าเราได้นะคะแต่อย่าเเรงมาก ตอนนั้นเราแค่14 ) จนวันที่เกิดปัญหา คือมันตรงเข้ามาต่อยเราทำร้ายร่างกายเราต่อหน้าทุกๆคนที่เดินผ่านไปผ่านมาค่ะ จนเราหนีไปไม่กล้ากลับบ้าน เราหนีไปเป็นอาทิตย์ค่ะไปขออาศัยคนอื่นอยู่ จนพ่อเรารู้เรื่องมาหาจากต่างจังหวัด ประโยคที่เราน้ำตาไหลคือพ่อบอกไม่เป็นไรไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ ให้มันมาคุยกับพ่อเอง นี่คือเรื่องคร่าวๆที่เป็นอดีตและเป็นบาดแผลจิตใจที่ติดเรามาจนถึง ณ ปัจจุบัน เรามีครอบครัวใหม่แต่เราไม่กล้าบอกถึงอดีตของเรา และชาวบ้านก็ชอบประนามเราว่าเราทิ้งลูก (ปัจจุบันลูกเราอยู่กับผู้อุปการะที่เรารู้จักค่ะ) เราผิดมากใช่ไหมคะประเด็นที่อยากถาม ที่เราไม่เคยถามถึงลูกไม่รับผิดชอบไม่อะไรเลย ขอความคิดเห็นหน่อยได้ไหมคะ เราหาที่ระบายมาเป็นสิบยี่สิบปีแล้ว 🥲