เบื่อชีวิตไม่อยากอยู่แล้ว

ปีนี้หนูอายุ13ปีค่ะพึ่งขึ้นม.2หนูเคยทำร้ายตัวเองจากความเครียดสะสมหลังสอบเข้ามัธยม(ตอนม.1ใหม่ๆ)และก็รวมกับเรื่องอื่นๆเล็กน้อยค่ะปล.หนูไม่ได้เป็นซึมเศร้านะคะพี่ๆ/หนูเลิกทำร้ายตัวเองมาประมาณครึ่งปี้แล้วค่ะแต่ตอนนี้ความรู้สึกเศร้ากดดันเครียดแบบตอนม.1มันกลับมาอีกแล้วครอบครัวหนูแยกทางกันตั้งแต่หนูป.3แม่หนีไปจังหวัดอื่นพ่อไปพ่อขู่จะยิงหัวตัวเอง ชีวิตไม่ค่อยสดใสเลยป.5หนูไปอยู่กับยายยายก็เลี้ยงดีนะคะแต่ชอบพูดบั่นทอนเชิงตัวเองตายอะไรงี้ยายหนูเป็นมะเร็งแต่รอดมาได้เค้าก็ดันชอบบ่นเรื่องอยู่ๆตายๆหนูก็แอบเศร้านะคะป.6หนูตัดสินใจว่าจะไปอยู่กับแม่หนูพยายามเรียนพิเศษและตั้งใจเรียนให้ได้มากที่สุดมันเครียดอยู่นิดหน่อยแต่ก็ดีต่อตัวเราเองนะคะพอ2เดือนสุดท้ายที่จะได้ติวสอบแม่กลับมาบอกว่าไม่ต้องมาตอนนี้นะแม่เงินไม่พร้อมหนูเข้าใจแต่นะคะ(แม่หนูมีลูกใหม่)แต่หนูก็แอบผิดหวังนิดหน่อยเพราะว่าเวลาหนูไปหาแม่รึโทรกับแม่ที่ผ่านมาแม่เอาแต่พูดให้หนูไปอยู่ด้วยพอถึงเวลาจริงแม่ไม่พร้อมซึ่งมันทำให้หนูต้องสอบเข้ารร.ในเมืองตัวเองหนูได้อยู่ห้องต้น ก็ดีใจนะคะ เปิดเทอมมามีเพื่อนคุยด้วยนะแค่ไม่สนิทเพื่อนเก่าก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันมันทำให้หนูแอบรู้สึกโดดเดี่ยวประจวบเหมาะตอนนั้นก็ยังซึมๆจากเรื่องแม่หนูเลยหาวิธีระบายอารมลงบนร่างกาย ซึ่งเป็นสิ่งที่หนูว่าหนูคิดน้อยมากตอนทำแต่ก็ทำประมาณ2เดือนกว่าๆค่ะพยายามเลิกให้ได้แต่จะชอบมีวันที่ทำให้รู้สึกเศร้าตลอดจนต้องทำร้ายตัวเองอีกพฤษภาคม67-สิงหา67ช่วงเวลาที่ทำร้ายตัวเองค่ะหลังจากนั้นหนูเริ่มหากลุ่มเพื่อนได้ซึ่งก็เป็นกลุ่มเพื่อนที่ดีมากๆค่ะแล้วก็ได้เพื่อนผู้ชายมาอีก1คนเป็นคนที่ให้คำปรึกษาดีมากๆ ปกติหนูไม่คบเพื่อนชายเป็นเพื่อนสนิทแต่คนนี้หนูเว้นให้ตั้งแต่มีเพื่อนชายคนนี้ก็ไม่ทำร้ายตัวเองเลยค่ะมีเศร้าบ้างแต่เราก็มีเพื่อนชายคนนั้นอยู่ข้างๆทำให้เราไม่อยากทำร้ายตัวเองอีกเลยค่ะแต่พอม.1เทอม2(ธันวา67-กุมภา68)หนูไม่ค่อยคุยกับเพื่อนชายคนนั้นเลยค่ะหนูไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนสาวมากกว่า เรื่องนี้ไม่เครียดมากหรอก(มั้ง)แต่อีกเรื่องคือพ่อหนูเงินช็อตมากมากแบบจ่ายค่าเทอมช้าค่าน้ำค่าไฟช้า(ตอนนั้นหนุยังยุกะยาย)แต่หนูเข้าใจว่าพ่อหมุนเงินไม่ทันพ่อช็อตตั้งแต่เปิดเทอมม.1เทอม2กับเพื่อนชายคนนั้นก็ไม่อยากคุยกะหนูแล้ว เค้าเป็นควฃนสำคัญมากสำหรับหนูนะ....../ขึ้นเทอมใหม่ม.2(พฤษภา68-ปัจจุบัณ)หนุมีพี่สาวนะคะลืมบอกพี่หนูอ่ะได้ย้ายไปอยู่กับแม่(พี่ขึ้นม.4)แต่หนูไม่ได้ไปนะคะ(เหตุผลส่วนตัว) ซึ้งเรื่องนี้ทำให้หนูต้องย้ายไปอยู่กับพ่อ บ้านใหม่ไกลจากโรงเรียนจนหนูต้องขึ้นสองแถว แจ็ตพอต ได้นั่งคันเดียวกับเพื่อนชายคนนั้นค่ะรู้มั้ยเกิดอะไรขึ้น เค้าไม่คุยไม่มองไม่สบตาไม่อะไรเลย555ทั่งที่เคยสนิทกันแท้ๆทำแบบนี้แอบเจ็บน้า และแน่นอนว่าวัยเรียนเราจะขาดกีฬาสีไม่ด้ายยย หนูได้เป็นดรัมเมเยอร์ค่ะค่าชุดแพงมาก2500หนูถามพ่อก่อนลงแล้วนะว่าไหวมั้ยค่าชุดพ่อก็บอกไหวถ้าเป็นลูกพ่อ​ หนูดีใจมากค่ะตอนนั้นแต่บิลค่าเทอมก็ดันมาพอดีจ่ายได้ถึง30มิถุนาแต่ตอนนี้พ่อยังไม่จ่ายเลยค่ะพี่สาวก็ทักมาว่าพ่อไม่ให้เงินรายอาทิต(พ่อบอกไม่มีให้)พ่อพูดใส่พี่ว่าแม่เลี้ยงพี่พ่อเลี้ยงน้อง แฟร์ดี พ่อพูดก็ถูกค่ะแต่ต้องเข้าใจว่าพ่อมีการงานการเงินมั่นคงกว่าแม่มากๆๆๆๆๆให้อาทิต300 200ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมั้ย เรื่องเงินของพ่อนี่แหละค่ะสาเหตุหลักๆที่ทำให้หนูเครียดมากในหัวหนูคิดว่ามันเป็นเพราะหนูรึป่าวหนูใช่มั้ยทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้พ่อไม่มีเงินให้พี่เพราะค่าชุดค่าเทอมหนูรึป่าว ยิ่งคิดยิ่งท้อ หนูลองคิดดูว่าจบม.4ไปโรงเรียนประจำไกลๆดีมั้ยเพราะหนูไม่อยากอยู่กับทั้งแม่และพ่อแล้วค่ะไม่ใช่ว่าไม่ต้องการพวกท่านแต่หนูแค่อยากจะลดภาระของทั้งคู่ค่ะได้มีเวลาทำอย่างอื่นเยอะไม่ต้องค่อยมาดูหนูแต่คิดแล้วก็เป็นไปไม่ได้ค่ะรร.ประจำส่วนใหญ่น่าจะแพงไม่ก็ต้องแข่งกันสอบจะได้เรียนฟรีจ่ายแค่ค่าหอ(อารมแบบจุฬา)หนูเรียนไม่ค่อยจะเก่งเลยค่ะเกรด3เศษๆตลอด หนูว่าหนูหนีไปที่ไหนไม่ได้แล้วค่ะมันทำให้มีความคิดผุดขึ้นมาคือการฆตต.ค่ะซึ่งความติดเนี่ยก็วนมาเป็นอาทิตๆเข้าก็เริ่มอยากจะเอาจริงแล้วค่ะ เหนื่อยหนูอยากจะกินยาแล้วนอนรอตัวเองตายไปเลยไม่อยากจะนั่งเครียดอีกแล้วไม่อยากเป็นภาระใครอีกแล้วไม่มีใครอยู่เคียงข้างแล้ว เราจะอยู่ทำไมต่อกันล่ะรุ้สึกเหมือนทุกอย่างมันกำลังบีบให้เราฆตต.
   
พี่ๆว่าหนู ควรทำอย่างไรดีค่ะขอคำแนะนำหน่อยค่ะ