ชีวิตดีพอแล้ว… หรือแค่ชินกับการไม่มีอะไรเลย?

ใกล้เลิกงานวันศุกร์
เลยอยากชวนคุยกันเบา ๆ ครับ...

บางคนบอกว่า “ชีวิตเราก็ดีอยู่แล้ว”
บางคนบอกว่า “ไม่ต้องดิ้นรนมาก เดี๋ยวมันก็ดีเอง”
บางคนใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ เพราะไม่รู้จะไปทางไหน

แต่บางทีเราก็อดสงสัยไม่ได้ว่า...
เราดีใจเพราะชีวิตดีขึ้นจริง ๆ
หรือแค่ “ชินกับความไม่มี” แล้วบอกตัวเองว่า พอแค่นี้ก็ได้?

ไม่ต้องรวย ไม่ต้องสำเร็จที่สุดในโลก

แต่แค่อยากถามว่า…
คุณรู้ได้ยังไงว่า "ตรงนี้"
คือพอดีจริง ๆ หรือคือ "ที่หลงทางแล้วหยุดอยู่กับมัน"?

ใครมีมุมมอง หรือเคยผ่านช่วงที่ “รู้สึกเฉย ๆ กับทุกอย่าง” มาแล้วบ้าง
มาแชร์กันครับ
ขอบคุณมากครับผม