วันหยุดในฝัน
เสียงนาฬิกาปลุกไม่ดัง แดดเช้าไม่แรง และกาแฟไม่จำเป็น... วันนี้โต้งตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวสะอาด ที่ไม่มีฝ้าเพดาน มีแค่ท้องฟ้าสีรุ้งที่ไหลเอื่อยเหมือนทะเล เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวแบบอบอุ่นที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา
"สวัสดีค่ะ โต้ง ดิฉันคือ ลูน่า ระบบสร้างวันหยุดในฝันของคุณ"
"ฝันเหรอ?" โต้งขยี้ตา "โอเค...งั้นผมอยากพัก อยากสนุก อยากเจอคนใจดี อยากหัวเราะ และ...อยากมีความรัก"
"รับทราบค่ะ...เตรียมตัวพบจักรวาลที่สร้างจากรอยยิ้มของคุณ"
ทันใดนั้น ประตูสีทองบานใหญ่เปิดออก โต้งก้าวออกไป พบโลกที่ไม่เคยจินตนาการได้ว่ามีอยู่จริง
เขาเดินผ่านเมืองที่ถนนเป็นสีรุ้ง หุ่นยนต์เด็กหญิงชื่อ "น้องจ๋า" วาดดอกไม้ด้วยแสงวิเศษ เธอกระพริบตาเป็นรูปดวงดาวและส่งเสียงน่ารักว่า "ยิ้มหน่อยนะคะ ความสุขเริ่มจากตรงนี้!"
เขาพบ "มิน" หญิงสาวนักวาดฝัน ผู้มีพู่กันมหัศจรรย์ที่สามารถเปลี่ยนจินตนาการให้กลายเป็นจริง มินวาดท้องฟ้าเป็นฉากแสงเหนือกลางวัน เธอยิ้มอ่อนโยนและพาโต้งบินไปบนวาฬเมฆ
ไม่ไกลจากนั้น เขาเห็น "พีค" หนุ่มนักต่อสู้ผู้รักชาย สวมเกราะแห่งแสง ร่วมมือกับคู่ชีวิตชื่อ "จุน" ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากโลกในจินตนาการ ทั้งสองหัวเราะลั่นและจับมือกันอย่างภาคภูมิใจ
ถัดไปคือ "เมย์" นักวิทยาศาสตร์สาวผู้รักผู้หญิง มีคู่รักชื่อ "สายฟ้า" นักดนตรีแจ้งเกิดจากบ้านนา ทั้งคู่สร้างเครื่องจักรดึงรอยยิ้มจากฝัน มอบให้ทุกคนรอบตัว เมย์พูดติดตลกว่า "วิทยาศาสตร์ไม่มีสูตรตายตัว แต่ความสุข...เริ่มจากความกล้าเป็นตัวเอง"
จากนั้น โต้งเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่ทุกบ้านมีธีมต่างกัน บ้านหนึ่งเป็นบ้านนักสืบ "อัญญา" หญิงสาวที่ไขปริศนาในฝันของคนอื่นได้ เธอกำลังช่วยเด็กชายค้นหาความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจ ด้วยรอยยิ้มและความอบอุ่น
อีกบ้านหนึ่งเต็มไปด้วยหมอกและแสงตะเกียง โต้งพบ "โสรยา" หญิงสาวลึกลับผู้เล่าเรื่องน่ากลัวอย่างมีเสน่ห์ จนผู้ฟังหัวเราะทั้งกลัวทั้งสนุก เสียงเธอทุ้มต่ำและมีมนต์สะกด เธอบอกว่า "ความมืดไม่ได้น่ากลัว หากเรารู้จักเปิดไฟในใจตัวเอง"
ในสวนสาธารณะกลางเมือง โต้งเจอวงดนตรีของเด็กมัธยมที่เล่นเพลงแจ๊สสลับพื้นบ้าน กับนักเต้นชื่อ "เคน" ที่แต่งกลอนเรื่องชีวิตอย่างมีพลังบวก ผู้ชมรอบข้างเต้นตามอย่างมีความสุข เสียงดนตรีกลายเป็นพลังแห่งความเข้าใจ
ทันใดนั้นเสียงระเบิดของสายฟ้าสีชมพูกระจายบนท้องฟ้า พร้อมการปรากฏตัวของ “ท่านธรรมนูญ” จอมเวทย์สายฮา ที่ขี่ไม้กวาดติดพัดลมหมุน พร้อมตะโกนว่า “ข้าจะเสกความสุขเจ็ดวันติดไม่ซ้ำรสชาติ!” แล้วก็เสกเวทีร้องเพลงลอยได้กลางอากาศ
ต่อมา โต้งถูกชวนเข้าร่วมฉากละครที่กำกับโดย "แม่คำจันทร์" ผู้สร้างเรื่องรักระหว่างคนกับภูตแห่งขุนเขา เรื่องที่ทำให้คนดูทั้งหัวเราะและน้ำตาซึมพร้อมกัน แม่คำจันทร์ย้ำว่า "การเล่าเรื่อง คือการปลูกฝัน และทุกความรู้สึกดีงามคือพลังชีวิต"
โต้งหัวเราะจนน้ำตาไหล เขาไม่เคยรู้ว่าความสุขหลากหลายนี้มีอยู่จริง
วันนั้นเขานั่งคุยกับทุกคน ฟังเรื่องราวทุกเพศทุกวัย ทุกเชื้อชาติ ทุกสไตล์ชีวิต และเขาไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มเขาได้เปลี่ยนโลกเล็กๆ ในนั้นไปแล้ว
ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง ลูน่า กระซิบว่า
"โลกจริงอาจไม่เหมือนโลกในฝัน...แต่ทุกคนสามารถเลือกเติม 'ความฝันเล็กๆ' ลงในชีวิตประจำวันได้นะคะ"
เช้าวันจันทร์ โต้งตื่นบนเตียงจริงในห้องธรรมดา ข้างตัวมีแผ่นโน้ตเขียนไว้ว่า
"ชีวิตจริง ก็เป็นวันหยุดในฝันได้ ถ้าเรากำหนดความสุขเอง"
เขายิ้มกว้างที่สุดในรอบปี เดินออกไปทำงาน พร้อมใจที่เบากว่าเดิม
แต่ทันทีที่ก้าวออกจากประตู เขากลับเห็นภาพที่ทำให้หัวใจพองโตอย่างไม่คาดคิด
ทุกคนที่เขาได้พบในโลกแห่งวันหยุดในฝัน ไม่ใช่แค่เพียงภาพลวงตา
“น้องจ๋า” หุ่นยนต์เด็กหญิงยังคงส่งเสียงน่ารักในร้านกาแฟใกล้ๆ
“มิน” ศิลปินผู้มีพู่กันวิเศษ ยืนรอยิ้มวาดภาพบนผืนผ้าใบกลางถนน
“พีค” และ “จุน” คู่ชีวิตนักสู้แห่งความรัก กำลังช่วยเหลือเด็กๆ ในมูลนิธิอย่างอิ่มเอมใจ
“เมย์” นักวิทยาศาสตร์ผู้กล้าแสดงออก กับ “สายฟ้า” นักดนตรีบ้านนา ที่เพิ่งได้รับรางวัลสร้างสรรค์นวัตกรรมความสุข
“โสรยา” ดีเจผู้เล่าเรื่องลึกลับอย่างมีเสน่ห์ ยังคงสร้างเสียงหัวเราะในรายการยามค่ำคืน
“เคน” นักแต่งกลอนและนักเต้น เปิดคอร์สสร้างพลังใจด้วยคำพูดและดนตรีในสวนสาธารณะ
และ “ท่านธรรมนูญ” ชายชราผู้เปี่ยมด้วยพลังเวทมนตร์ อยู่ในร้านของเล่นเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์สำหรับเด็กๆ
โต้งเงยหน้าขึ้น ส่งรอยยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ และรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่า
นี่ไม่ใช่ความฝัน
แต่เป็น “มุมมองใหม่” ที่เขาไม่เคยเปิดใจให้เห็นมาก่อน
เขาหยิบแผ่นโน้ตที่วางอยู่ในมือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
“ชีวิตจริง ก็เป็นวันหยุดในฝันได้ ถ้าเรากำหนดความสุขเอง”
และเขาเขียนเติมลงไปข้างล่างอย่างมั่นใจ
“และถ้าเราเปิดใจ โลกจะเผยด้านที่เรารักให้เราเห็นเอง”
จากวันนั้นเป็นต้นมา โต้งเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยใจที่เปิดกว้าง และมองเห็นความสุขในทุกวัน
ไม่ต้องรอวันหยุด ไม่ต้องฝันไกล เพราะทุกวันในชีวิตจริง คือวันหยุดในฝันที่แท้จริง
วันหยุดในฝัน
เสียงนาฬิกาปลุกไม่ดัง แดดเช้าไม่แรง และกาแฟไม่จำเป็น... วันนี้โต้งตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวสะอาด ที่ไม่มีฝ้าเพดาน มีแค่ท้องฟ้าสีรุ้งที่ไหลเอื่อยเหมือนทะเล เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวแบบอบอุ่นที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา
"สวัสดีค่ะ โต้ง ดิฉันคือ ลูน่า ระบบสร้างวันหยุดในฝันของคุณ"
"ฝันเหรอ?" โต้งขยี้ตา "โอเค...งั้นผมอยากพัก อยากสนุก อยากเจอคนใจดี อยากหัวเราะ และ...อยากมีความรัก"
"รับทราบค่ะ...เตรียมตัวพบจักรวาลที่สร้างจากรอยยิ้มของคุณ"
ทันใดนั้น ประตูสีทองบานใหญ่เปิดออก โต้งก้าวออกไป พบโลกที่ไม่เคยจินตนาการได้ว่ามีอยู่จริง
เขาเดินผ่านเมืองที่ถนนเป็นสีรุ้ง หุ่นยนต์เด็กหญิงชื่อ "น้องจ๋า" วาดดอกไม้ด้วยแสงวิเศษ เธอกระพริบตาเป็นรูปดวงดาวและส่งเสียงน่ารักว่า "ยิ้มหน่อยนะคะ ความสุขเริ่มจากตรงนี้!"
เขาพบ "มิน" หญิงสาวนักวาดฝัน ผู้มีพู่กันมหัศจรรย์ที่สามารถเปลี่ยนจินตนาการให้กลายเป็นจริง มินวาดท้องฟ้าเป็นฉากแสงเหนือกลางวัน เธอยิ้มอ่อนโยนและพาโต้งบินไปบนวาฬเมฆ
ไม่ไกลจากนั้น เขาเห็น "พีค" หนุ่มนักต่อสู้ผู้รักชาย สวมเกราะแห่งแสง ร่วมมือกับคู่ชีวิตชื่อ "จุน" ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากโลกในจินตนาการ ทั้งสองหัวเราะลั่นและจับมือกันอย่างภาคภูมิใจ
ถัดไปคือ "เมย์" นักวิทยาศาสตร์สาวผู้รักผู้หญิง มีคู่รักชื่อ "สายฟ้า" นักดนตรีแจ้งเกิดจากบ้านนา ทั้งคู่สร้างเครื่องจักรดึงรอยยิ้มจากฝัน มอบให้ทุกคนรอบตัว เมย์พูดติดตลกว่า "วิทยาศาสตร์ไม่มีสูตรตายตัว แต่ความสุข...เริ่มจากความกล้าเป็นตัวเอง"
จากนั้น โต้งเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่ทุกบ้านมีธีมต่างกัน บ้านหนึ่งเป็นบ้านนักสืบ "อัญญา" หญิงสาวที่ไขปริศนาในฝันของคนอื่นได้ เธอกำลังช่วยเด็กชายค้นหาความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจ ด้วยรอยยิ้มและความอบอุ่น
อีกบ้านหนึ่งเต็มไปด้วยหมอกและแสงตะเกียง โต้งพบ "โสรยา" หญิงสาวลึกลับผู้เล่าเรื่องน่ากลัวอย่างมีเสน่ห์ จนผู้ฟังหัวเราะทั้งกลัวทั้งสนุก เสียงเธอทุ้มต่ำและมีมนต์สะกด เธอบอกว่า "ความมืดไม่ได้น่ากลัว หากเรารู้จักเปิดไฟในใจตัวเอง"
ในสวนสาธารณะกลางเมือง โต้งเจอวงดนตรีของเด็กมัธยมที่เล่นเพลงแจ๊สสลับพื้นบ้าน กับนักเต้นชื่อ "เคน" ที่แต่งกลอนเรื่องชีวิตอย่างมีพลังบวก ผู้ชมรอบข้างเต้นตามอย่างมีความสุข เสียงดนตรีกลายเป็นพลังแห่งความเข้าใจ
ทันใดนั้นเสียงระเบิดของสายฟ้าสีชมพูกระจายบนท้องฟ้า พร้อมการปรากฏตัวของ “ท่านธรรมนูญ” จอมเวทย์สายฮา ที่ขี่ไม้กวาดติดพัดลมหมุน พร้อมตะโกนว่า “ข้าจะเสกความสุขเจ็ดวันติดไม่ซ้ำรสชาติ!” แล้วก็เสกเวทีร้องเพลงลอยได้กลางอากาศ
ต่อมา โต้งถูกชวนเข้าร่วมฉากละครที่กำกับโดย "แม่คำจันทร์" ผู้สร้างเรื่องรักระหว่างคนกับภูตแห่งขุนเขา เรื่องที่ทำให้คนดูทั้งหัวเราะและน้ำตาซึมพร้อมกัน แม่คำจันทร์ย้ำว่า "การเล่าเรื่อง คือการปลูกฝัน และทุกความรู้สึกดีงามคือพลังชีวิต"
โต้งหัวเราะจนน้ำตาไหล เขาไม่เคยรู้ว่าความสุขหลากหลายนี้มีอยู่จริง
วันนั้นเขานั่งคุยกับทุกคน ฟังเรื่องราวทุกเพศทุกวัย ทุกเชื้อชาติ ทุกสไตล์ชีวิต และเขาไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มเขาได้เปลี่ยนโลกเล็กๆ ในนั้นไปแล้ว
ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง ลูน่า กระซิบว่า
"โลกจริงอาจไม่เหมือนโลกในฝัน...แต่ทุกคนสามารถเลือกเติม 'ความฝันเล็กๆ' ลงในชีวิตประจำวันได้นะคะ"
เช้าวันจันทร์ โต้งตื่นบนเตียงจริงในห้องธรรมดา ข้างตัวมีแผ่นโน้ตเขียนไว้ว่า
"ชีวิตจริง ก็เป็นวันหยุดในฝันได้ ถ้าเรากำหนดความสุขเอง"
เขายิ้มกว้างที่สุดในรอบปี เดินออกไปทำงาน พร้อมใจที่เบากว่าเดิม
แต่ทันทีที่ก้าวออกจากประตู เขากลับเห็นภาพที่ทำให้หัวใจพองโตอย่างไม่คาดคิด
ทุกคนที่เขาได้พบในโลกแห่งวันหยุดในฝัน ไม่ใช่แค่เพียงภาพลวงตา
“น้องจ๋า” หุ่นยนต์เด็กหญิงยังคงส่งเสียงน่ารักในร้านกาแฟใกล้ๆ
“มิน” ศิลปินผู้มีพู่กันวิเศษ ยืนรอยิ้มวาดภาพบนผืนผ้าใบกลางถนน
“พีค” และ “จุน” คู่ชีวิตนักสู้แห่งความรัก กำลังช่วยเหลือเด็กๆ ในมูลนิธิอย่างอิ่มเอมใจ
“เมย์” นักวิทยาศาสตร์ผู้กล้าแสดงออก กับ “สายฟ้า” นักดนตรีบ้านนา ที่เพิ่งได้รับรางวัลสร้างสรรค์นวัตกรรมความสุข
“โสรยา” ดีเจผู้เล่าเรื่องลึกลับอย่างมีเสน่ห์ ยังคงสร้างเสียงหัวเราะในรายการยามค่ำคืน
“เคน” นักแต่งกลอนและนักเต้น เปิดคอร์สสร้างพลังใจด้วยคำพูดและดนตรีในสวนสาธารณะ
และ “ท่านธรรมนูญ” ชายชราผู้เปี่ยมด้วยพลังเวทมนตร์ อยู่ในร้านของเล่นเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์สำหรับเด็กๆ
โต้งเงยหน้าขึ้น ส่งรอยยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ และรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่า
นี่ไม่ใช่ความฝัน
แต่เป็น “มุมมองใหม่” ที่เขาไม่เคยเปิดใจให้เห็นมาก่อน
เขาหยิบแผ่นโน้ตที่วางอยู่ในมือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
“ชีวิตจริง ก็เป็นวันหยุดในฝันได้ ถ้าเรากำหนดความสุขเอง”
และเขาเขียนเติมลงไปข้างล่างอย่างมั่นใจ
“และถ้าเราเปิดใจ โลกจะเผยด้านที่เรารักให้เราเห็นเอง”
จากวันนั้นเป็นต้นมา โต้งเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยใจที่เปิดกว้าง และมองเห็นความสุขในทุกวัน
ไม่ต้องรอวันหยุด ไม่ต้องฝันไกล เพราะทุกวันในชีวิตจริง คือวันหยุดในฝันที่แท้จริง