สวัสดีค่ะ เราอยากมาปรับทุกข์ ปีนี้เราอายุ 19 ปี แต่ดรอปเรียนอยู่เข้าปีที่ 2 แล้วค่ะ เพราะตอนม.6 สอบไม่ติดทุนมหาลัยเกาหลี ไม่ได้สำรองมหาลัยที่ไทยไว้ด้วย เลยตัดสินใจค่อยเข้าเรียนในปีถัดไป หรือก็คือปีที่แล้ว แต่ปีที่แล้ว ค่อนข้างดิ่งกับความล้มเหลวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนม.6 บวกกับยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเรียนสายไหน รู้แค่ว่าจะไปสายศิลปะ แต่ไม่รู้จะไปจิตรกรรม ดีไซน์ หรืออนิเมชั่นดี อะไรแบบนี้ค่ะ เลยค่อนข้างปล่อยตัวมาก ๆ นอนโง่ ๆ ไปวัน ๆ รู้ตัวอีกทีก็ไม่มีผลงานใส่พอร์ต ยื่นพอร์ตไม่ได้ไปซะแล้วค่ะ
ปีนี้เลยกลับมาตั้งใจโฟกัสอนาคตตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้รู้แล้วว่าจะเข้าเรียนที่ไหน แต่ว่าค่อนข้าง burn out เพราะว่าก็ไม่ได้วาดรูปเก่ง เป็น perfectionist และกลัวความผิดพลาด ผัดวันประกันพรุ่งด้วยค่ะ
ไม่ใช่คนไม่มีความฝัน เรามีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากทำเยอะแยะเลย มีแผนอนาคตแล้วด้วยซ้ำว่าจะทำงานอะไร ทำงานที่ไหนยังไงบ้าง แต่ไม่ลงมือทำสักที มันแบบ รู้สึกว่าทำไม่ได้อะค่ะ รู้สึกว่าความสามารถไม่ถึง
อย่างเช่นเขียนนิยาย เรามีนิยายในลิสต์ 50 กว่าเรื่องเลยที่คิดพล็อตได้ แต่เขียนไม่จบสักเรื่อง เขียนได้แค่ประโยคพูดของตัวละครไม่กี่ประโยค หรือบทบรรยายนิด ๆ หน่อย ๆ แต่จะเขียนให้จบนี่คิดไม่ออกเลยค่ะ
ด้านงานวาดก็มีหลายอย่างที่อยากวาด แต่เริ่มวาดไปได้นิดเดียวก็หมดแรง หมดกำลังใจ สุดท้ายก็ดองทิ้งเอาไว้ วาดไม่เสร็จสักงาน
หรืออย่างภาษา เราเรียนภาษาที่สามตอนม.ปลาย จนถึงตอนนี้ก็ 5 ปีมาแล้ว แต่ยังพูดไม่ได้ แปลไม่ออกเลย
เราอยู่แบบนี้มา 5 ปีแล้วค่ะ ทั้งที่รู้ตัวว่าจะเดินสายศิลปะตั้งแต่ก่อนจะเข้าม.ปลาย รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร อยากไปทางไหน แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักที
เคยไปเจอบางคนพูดมาว่า ที่เป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะคุณไม่ได้รักศิลปะจากใจจริงหรือเปล่า ยิ่งโทษตัวเองหนักขึ้นไปอีกค่ะ55555 เราว่าเรารักนะคะ ศิลปะเป็นสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข แต่เพราะตอนนี้ยังวาดรูปไม่เก่ง แถมเป็นคนกลัวความผิดพลาด เลยไม่ยอมลงมือทำสักที หรือเราอาจจะรักไม่มากพอหรือเปล่า เราถึงไม่ได้มีไฟแบบคนอื่น
รู้สึกแย่กับตัวเองทุกวันเลยค่ะ กินข้าวไม่อร่อย นอนก็ไม่ค่อยหลับ ตอนนี้ก็พยายามนั่งเรียน นั่งติวสอบ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้ตอนนี้ เพื่อลดความเครียดให้ตัวเองลงบ้าง อย่างน้อยให้รู้สึกว่าวันนี้เราก็ทำอะไรสักอย่างแหละวะ แต่สุดท้ายก่อนนอนก็ยังคงคิดมากอยู่ดี ที่ไม่ได้วาดรูป หรือเขียนนิยาย ไม่ได้ทำอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันเลย จนตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอีกเหมือนเดิม อีกแค่ครึ่งปี มันก็จะเข้าปีที่ 6 แล้วนะ
ไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดีค่ะ พยายามลุกขึ้นมาทำแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล หรืออาจจะเพราะเราติดสบายหรือเปล่านะ เพราะก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน คุณแม่ไม่ได้บังคับเรื่องการเรียนอะไร ออกแนวไม่สนใจด้วยซ้ำ ไม่ต้องทำงานหาเงินเอง ไม่ต้องสู้ชีวิตอะไร เลยกลายเป็นคนที่ไม่พยายามให้หนักหรือเปล่า
แต่ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วค่ะ ถึงจะไม่ได้สู้ชีวิตแบบคนอื่น แต่มันก็เหนื่อยทางใจมาก ๆ เลย อยากเติบโต อยากเก่ง อยากทำให้สำเร็จ อยากทำในสิ่งที่รัก อยากทำให้ได้ แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี เป็นคนที่ยอมแพ้กับอะไรได้ง่ายมาก ๆ เลย แย่เนอะคะ
ผ่านมาอีกครึ่งปีแล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที
ปีนี้เลยกลับมาตั้งใจโฟกัสอนาคตตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้รู้แล้วว่าจะเข้าเรียนที่ไหน แต่ว่าค่อนข้าง burn out เพราะว่าก็ไม่ได้วาดรูปเก่ง เป็น perfectionist และกลัวความผิดพลาด ผัดวันประกันพรุ่งด้วยค่ะ
ไม่ใช่คนไม่มีความฝัน เรามีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากทำเยอะแยะเลย มีแผนอนาคตแล้วด้วยซ้ำว่าจะทำงานอะไร ทำงานที่ไหนยังไงบ้าง แต่ไม่ลงมือทำสักที มันแบบ รู้สึกว่าทำไม่ได้อะค่ะ รู้สึกว่าความสามารถไม่ถึง
อย่างเช่นเขียนนิยาย เรามีนิยายในลิสต์ 50 กว่าเรื่องเลยที่คิดพล็อตได้ แต่เขียนไม่จบสักเรื่อง เขียนได้แค่ประโยคพูดของตัวละครไม่กี่ประโยค หรือบทบรรยายนิด ๆ หน่อย ๆ แต่จะเขียนให้จบนี่คิดไม่ออกเลยค่ะ
ด้านงานวาดก็มีหลายอย่างที่อยากวาด แต่เริ่มวาดไปได้นิดเดียวก็หมดแรง หมดกำลังใจ สุดท้ายก็ดองทิ้งเอาไว้ วาดไม่เสร็จสักงาน
หรืออย่างภาษา เราเรียนภาษาที่สามตอนม.ปลาย จนถึงตอนนี้ก็ 5 ปีมาแล้ว แต่ยังพูดไม่ได้ แปลไม่ออกเลย
เราอยู่แบบนี้มา 5 ปีแล้วค่ะ ทั้งที่รู้ตัวว่าจะเดินสายศิลปะตั้งแต่ก่อนจะเข้าม.ปลาย รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร อยากไปทางไหน แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักที
เคยไปเจอบางคนพูดมาว่า ที่เป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะคุณไม่ได้รักศิลปะจากใจจริงหรือเปล่า ยิ่งโทษตัวเองหนักขึ้นไปอีกค่ะ55555 เราว่าเรารักนะคะ ศิลปะเป็นสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข แต่เพราะตอนนี้ยังวาดรูปไม่เก่ง แถมเป็นคนกลัวความผิดพลาด เลยไม่ยอมลงมือทำสักที หรือเราอาจจะรักไม่มากพอหรือเปล่า เราถึงไม่ได้มีไฟแบบคนอื่น
รู้สึกแย่กับตัวเองทุกวันเลยค่ะ กินข้าวไม่อร่อย นอนก็ไม่ค่อยหลับ ตอนนี้ก็พยายามนั่งเรียน นั่งติวสอบ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้ตอนนี้ เพื่อลดความเครียดให้ตัวเองลงบ้าง อย่างน้อยให้รู้สึกว่าวันนี้เราก็ทำอะไรสักอย่างแหละวะ แต่สุดท้ายก่อนนอนก็ยังคงคิดมากอยู่ดี ที่ไม่ได้วาดรูป หรือเขียนนิยาย ไม่ได้ทำอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันเลย จนตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอีกเหมือนเดิม อีกแค่ครึ่งปี มันก็จะเข้าปีที่ 6 แล้วนะ
ไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดีค่ะ พยายามลุกขึ้นมาทำแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล หรืออาจจะเพราะเราติดสบายหรือเปล่านะ เพราะก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน คุณแม่ไม่ได้บังคับเรื่องการเรียนอะไร ออกแนวไม่สนใจด้วยซ้ำ ไม่ต้องทำงานหาเงินเอง ไม่ต้องสู้ชีวิตอะไร เลยกลายเป็นคนที่ไม่พยายามให้หนักหรือเปล่า
แต่ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วค่ะ ถึงจะไม่ได้สู้ชีวิตแบบคนอื่น แต่มันก็เหนื่อยทางใจมาก ๆ เลย อยากเติบโต อยากเก่ง อยากทำให้สำเร็จ อยากทำในสิ่งที่รัก อยากทำให้ได้ แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี เป็นคนที่ยอมแพ้กับอะไรได้ง่ายมาก ๆ เลย แย่เนอะคะ