ตอนนี้อายุ 19 ปีค่ะ แต่ดรอปมหาลัยมา 2 ปีแล้วเพราะตอนม.6 สอบไม่ติด ปีต่อมาเลยดรอปเพื่อค้นหาตัวเอง มาปีนี้ก็สอบไม่ติดอีกครั้ง ไม่ได้เรียนและก็พยายามหางานทำอยู่ค่ะ ส่วนตัวไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน มีเงินเก็บจากการทำงานประจำที่เคยทำ และไม่เคยขอเงินคุณแม่ให้ท่านเดือดร้อน และก็เป็นคนใช้เงินไม่เยอะ มีแค่ค่ากินกับค่าเรียนพิเศษภาษา&วาดรูป
แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ในใจมาตลอด คือเราเป็นติดความเพอร์เฟกต์ และเป็นโรควิตกกังวลค่ะ ชอบผัดวันประกันพรุ่งและไม่ค่อยมีความมุมานะเท่าไหร่ ทำให้เป็นคนที่ไม่เก่งอะไรสักอย่างเลย และก็ทำอะไรไม่สำเร็จสักงาน เพราะติดความเพอร์เฟกต์ จนกลายเป็นไม่กล้าลงมือทำ เราอยากเป็นนักวาดและนักเขียนค่ะ แต่ว่ายังไม่ได้วาดรูปเก่งขนาดนั้น เรียกว่าแทบวาดรูปไม่เป็นด้วยซ้ำ เลยหางานตรงนี้ไม่ได้เลย ส่วนเขียนนิยายก็เขียนไม่เสร็จสักเรื่อง มักจะหัวตันอยู่เสมอ เขียนเนื้อเรื่องประสานต่อกันไม่ได้ ทำให้งานเขียนค้างคาอยู่อย่างนั้นมาหลายปีแล้วค่ะ อยากเก่งด้านภาษาด้วยค่ะ แต่ก็ตั้งใจเรียนได้ไม่เท่าไหร่ก็ท้อแท้แล้ว
และทุกวันนี้เราก็ยังคงผัดวันประกันพรุ่งและไม่ยอมลุกขึ้นมาพัฒนาตัวเองสักที ไม่ยอมฝึกวาดรูป ไม่ยอมอ่านหนังสือหาความรู้ มีหลายอย่างที่อยากทำเยอะแยะเต็มหัวไปหมด จนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี พูดตรง ๆ ก็คือ เอาแต่เพ้อฝันถึงตอนที่งานตัวเองประสบความสำเร็จน่ะค่ะ เอาแต่คิดว่าเดี๋ยวทำอันนั้น เดี๋ยวทำอันนี้ เอาแต่คิดอย่างเดียว แต่ไม่ยอมลงมือทำ หลาย ๆ คนก็บอกแหละว่าก็ลุกขึ้นมาลงมือทำเลย แต่เราลุกมาทำได้ไม่กี่นาทีก็เลิกแล้วอ่ะค่ะ เพราะรู้สึกว่าทำไม่ได้ เราไม่เก่ง ทำออกมาได้ไม่ดี พักหลัง ๆ เลยยิ่งไม่ยอมลงมือทำไปใหญ่ เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่รู้จะแก้ยังไงจริง ๆ
เลยอยากได้คำสอน คำเตือนสติหรือข้อคิดอะไรก็ได้ค่ะ แก้นิสัยนี้อย่างไรดี ควรตั้งกฎให้ตัวเองยังไงดี แต่ขอให้พูดด้วยความสุภาพ ไม่ใช่การด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย หากมีคุณนักวาดหรือคุณนักเขียนผ่านมาเห็น ก็อยากได้คำแนะนำในการเริ่มต้นสายงานนี้จะดีมาก ๆ เลยค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ไม่มีค่า เพราะทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง
แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ในใจมาตลอด คือเราเป็นติดความเพอร์เฟกต์ และเป็นโรควิตกกังวลค่ะ ชอบผัดวันประกันพรุ่งและไม่ค่อยมีความมุมานะเท่าไหร่ ทำให้เป็นคนที่ไม่เก่งอะไรสักอย่างเลย และก็ทำอะไรไม่สำเร็จสักงาน เพราะติดความเพอร์เฟกต์ จนกลายเป็นไม่กล้าลงมือทำ เราอยากเป็นนักวาดและนักเขียนค่ะ แต่ว่ายังไม่ได้วาดรูปเก่งขนาดนั้น เรียกว่าแทบวาดรูปไม่เป็นด้วยซ้ำ เลยหางานตรงนี้ไม่ได้เลย ส่วนเขียนนิยายก็เขียนไม่เสร็จสักเรื่อง มักจะหัวตันอยู่เสมอ เขียนเนื้อเรื่องประสานต่อกันไม่ได้ ทำให้งานเขียนค้างคาอยู่อย่างนั้นมาหลายปีแล้วค่ะ อยากเก่งด้านภาษาด้วยค่ะ แต่ก็ตั้งใจเรียนได้ไม่เท่าไหร่ก็ท้อแท้แล้ว
และทุกวันนี้เราก็ยังคงผัดวันประกันพรุ่งและไม่ยอมลุกขึ้นมาพัฒนาตัวเองสักที ไม่ยอมฝึกวาดรูป ไม่ยอมอ่านหนังสือหาความรู้ มีหลายอย่างที่อยากทำเยอะแยะเต็มหัวไปหมด จนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี พูดตรง ๆ ก็คือ เอาแต่เพ้อฝันถึงตอนที่งานตัวเองประสบความสำเร็จน่ะค่ะ เอาแต่คิดว่าเดี๋ยวทำอันนั้น เดี๋ยวทำอันนี้ เอาแต่คิดอย่างเดียว แต่ไม่ยอมลงมือทำ หลาย ๆ คนก็บอกแหละว่าก็ลุกขึ้นมาลงมือทำเลย แต่เราลุกมาทำได้ไม่กี่นาทีก็เลิกแล้วอ่ะค่ะ เพราะรู้สึกว่าทำไม่ได้ เราไม่เก่ง ทำออกมาได้ไม่ดี พักหลัง ๆ เลยยิ่งไม่ยอมลงมือทำไปใหญ่ เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่รู้จะแก้ยังไงจริง ๆ
เลยอยากได้คำสอน คำเตือนสติหรือข้อคิดอะไรก็ได้ค่ะ แก้นิสัยนี้อย่างไรดี ควรตั้งกฎให้ตัวเองยังไงดี แต่ขอให้พูดด้วยความสุภาพ ไม่ใช่การด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย หากมีคุณนักวาดหรือคุณนักเขียนผ่านมาเห็น ก็อยากได้คำแนะนำในการเริ่มต้นสายงานนี้จะดีมาก ๆ เลยค่ะ