​คือก็ ความรู้สึกมันเฉย ไม่ได้มีความสุขแต่ก็ไม่ได้เศร้า เหม่อลอย ไม่สนุกกับชีวิต หัวเราะหรือมีความสุขสามารถนับครั้งได้ สำหรับเราคงถือว่าปกติแล้วค่ะเพราะเป็นแบบนี้ติดกันหลายวันเป็นเดือนรู้อีกทีมันก็เป็นปีไปแล้ว แต่ก็มีบ้างจู่ๆจะเศร้าแบบไม่มีเหตุผล ไม่อยากมีชีวิตอยู่ทั้งที่ไม่ได้มีใครมาทำร้าย ดิ่งขึ้นมาบ้างหรือดิ่งหนักๆแล้วนานเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงก็ไม่หายสุดท้ายต้องจบที่ทำร้ายตัวเองให้หายดิ่ง แต่ก็ทำแบบไม่ให้มีแผลหรือมีรอยสังเกตชัด หลายครั้งก็ท้อแท้​ เหนื่อยหน่ายจะมีชีวิตอยู่ และมีบ้างที่ร้องไห้หนักๆจนคิดว่า ไป-ายตอนนี้ดีมั้ยมันไม่มีใครสังเกตเห็นหรอกน่า ทุกวันต้องทนกับตัวเองที่จะร้องไห้ทุกวันซ้ำๆ ถ้าไม่ร้องจะไม่ร้องได้เกิน2วัน(มีแค่รอบเดียวคือ3วัน) และมักจะร้องไห้ทุกวันจนมองไปแล้วว่ามันปกติ อาจเพราะชินรึป่าวนะ 6ปีก็ไม่ใช่เวลาที่น้อยเท่าไหร่ อีกไม่นานจะครบ18แล้วน่าจะไปพบจิตแพทย์ แต่ก็ไม่รู้จะคุยกับหมอยังไง จะเริ่มบอกอาการกับหมอยังไงดี เพราะบางทีมันเฉยจนมันก็ปกติดีไม่ได้เป็นไรเลย (แต่ก่อนเคยมีประวัติพบจิตแพทย์ครั้งแรกตอนอายุ11(10ปี11เดือนแต่ตีเป็น11ปี)​​และอีกครั้งตอน14ที่ได้รับยามีใบนัดแต่ผู้ปกครอง​ไม่ได้พาไป