เหมือนจะตายให้ได้เลยกับคำว่าครอบครัว

เราโตมาในครอบครัวที่จัดในระดับว่าแย่เลยก็ว่าได้ พ่อที่ไม่มีความเป็นพ่อจะบอกว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์กันแบบครอบครัวเพราะเขาก็แต่หาเงินทำงานไปอยู่ในโลกของตัวเองและชอบใช้อารมณ์โมโหร้ายใช้คำพูดแรงๆเมื่อโมโหไม่พอใจใคร ส่วนแม่จะเป็นคนที่ชอบพูด พูดยังไงให้มัน toxic  ได้ขนาดนี้ต้องยกให้เขาเลย จะโทษทุกอย่างเป็นความผิดเราตลอดไม่เคยมีเหตุผล ทุกอย่างจะเป็นความผิดเราหมด พวกเขามีดีแต่หาเงินให้ส่งเรียนแต่ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพวกเขาเลย ตัวเราเองมีปัญหามากๆเพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรจะถูกตำหนิตลอด แม้เรื่องจะเล็กมากๆ เช่น ให้เราไปตลาด ให้ซื้อปลาทูมา1 เข่งเพื่อมาทำเป็นป่นปลาทู แต่เราอยากกินทอดด้วยเลยซื้อมา 2 เข่ง เลยกลายเป็นว่าเขาโมโหหนักมาบ่นไม่หยุดและใช้คำพูดที่รุนแรงมากๆ จนเราคิดฆ่าตัวตายเลย พวกเขาไม่เคยโทษตัวเองว่าสิ่งที่ทำกับเรามันหนักมาก มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราจำความได้ เราอธิบายไม่ถูกแต่ความรู้สึกว่าอยากตายตลอดเลยที่อยู่กับเขา เราเรียนจบมาไม่มีงานหาเงินให้พวกเขาไม่ได้ยิ่งหนักเลย ทะเลากันบ่อยและไล่เราตลอดซึ่งเราก็ไม่มีที่ไป หางานยากมากจริงๆเราไม่เคยเลือกงานขอแค่ให้เราออกไปอยู่คนเดี่ยวก็พอ แต่เหมือนทุกอย่างมันพังมาก จิตใจเราแย่ลงเรื่อยๆเราไม่ได้อยากตายแต่พวกเขาชอบทำให้เราไม่มีทางเลือก เขารักน้องชายเรามากๆการปฏิบัติแตกต่างกันมาก แต่เราไม่สนหรอกขอแค่เราหลุดพ้นจากคำว่าครอบครัวสักที เราเหมือนตายทั้งเป็นตายแล้วตายอีก มันเจ็บจนหายใจไม่ออก เหมือนแบกโลกทั้งใบ อยากวางมันลงแต่ทำไมได้เพราะพวกเขายัง้ป็นอยู่แบบนี้ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ เราเหนื่อย เหนื่อยจนอยากตายแต่กลัวตัวเองเจ็บ ลึกๆไม่เคยคิดอยากทำร้ายตัวเองเพราะเราไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่จากใครมีแค่ตัวเราเองเลยรักตัวเองจนกลัวเจ็บ เราภาวนาให้ตัวเองได้งานให้ตัวเองหลุดพ้นสักที