ทุกคนเคยร้องไห้คิดถึงพ่อเเม่บ้างมั้ยคะ ตั้งเเต่จำความได้เราห้องไห้คิดถึงพ่อกับเเม่ตลอดเลยทุกวันนี้เรายิ่งร้องไห้หนักเเต่ไม่เคยบอกพวกท่านเรากลัวพวกท่านเป็นห่วงเวลาที่พ่อกับเเม่กลับต่างจังหวัดเราจะเดินออกไปส่งหน้าบ้านพอพวกท่านไปลับสายตาเราถึงจะเดินเข้าเเล้วแอบไปร้องไห้ในห้องนอนเรารู้สึกว่าเราขาดพ่อกับเเม่ไม่ได้เรามีความสุขมากที่พ่อกับเเม่กลับบ้านมาหาเเต่เป็นช่วงเวลาสั้นๆเราจำความได้เราก็อยู่กับตายายตั้งเเต่เด็กเราโหยหาพ่อกับเเม่มากเร่อยากให้พวกท่านมองดูเรากับน้องเติบโตไปเรื่อยๆ มีครั้งนึงเราแอบอิจฉาเพื่อนที่โรงเรียนเพราะตอนนั้นประชุมผู้ปกครองเพื่อนทุกคนมีพ่อเเม่ไปหมดเเต่เราไม่มีใครไปเลยยายเราก็ไปไม่ได้ท่านไม่ค่อยเเข็งเเรงพ่อกับเเม่เพื่อนไปกันหมดนั่งกับลูกตัวเองในห้องเรียนมีเเต่เราไม่มีใครเลยจนเราได้เดินออกจากห้องเรียนไปแอบร้องไห้คนเดียวเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราแปลกมั้ยเเต่ทุกวันเราคิดถึงพ่อดับเเม่มากมากจนบางครั้งเเค่เราคิดน้ำตาก็ไหลออกมาเองฟ