สวัสดีค่ะ เราชื่อมายด์ อายุ 26 ขอไม่เอ่ยชื่อแฟนแล้วกันนะคะ แฟนของเราเป็นผู้รับเหมา อายุ 45 ค่ะ
ณ.วันที่ตั้งกระทู้นี้ เรารู้จักกันแต่ไม่สนิทปีกว่า ในฐานะพี่น้อง แต่คบกันและย้ายมากินอยู่ด้วยกันได้5เดือนค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ แฟนเรารับเหมาเกี่ยวกับ
งานหิน,กระเบื้อง ปูสระน้ำ อะไรทำนองนี้ ใครทำงานด้านนี้
คงพอจะรู้ว่าเครื่องมือช่างเยอะมาก
ชื่ออุปกรณ์เครื่องมือช่าง เราไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นมั้ย แต่ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิง เราเรียนและมีความรู้ทางด้านบัญชีและค้าขายส่วนใหญ่เพราะบ้านเราเปิดสถานบันเทิง
ชื่อเครื่องมือต่างๆจำยากมากสำหรับเรา เพราะส่วนตัวเราไม่ได้มีความชอบ หรือความรู้ทางด้านนี้อยู่แล้วด้วย
รู้งูๆปลาๆ เช่นสว่าน เครื่องเจีย ตะปู น็อต ฟองน้ำ ค้อน
ของที่เราพอจะเคยเห็นในบ้านตัวเองอะไรแบบนี้ เรื่องของเรื่องคือ เมื่อก่อนเรามีหน้าที่เปิดร้านเช็คบิล เช็คของในร้าน ดูแลเด็กเสริฟ ดูแลกิจการแทนที่บ้านค่ะ พอเราย้ายมาอยู่ด้วยกันเขาให้เราเลิกไปทำงานที่ร้าน เหตุผลหลักๆ คือหึงแหละค่ะ เพราะส่วนใหญ่ ลค.เป็นผู้ชาย เราก็เลยว่างอยู่บ้านเฉยๆ ดูแลบ้าน หลังๆเริ่มมีโอกาสได้มาหน้างานกับแฟนบ่อยขึ้นค่ะ เราจะอยู่รอแฟนแต่บนรถ เพราะลูกน้องเขามีค่ะ และเรามองว่าด้วยความไม่รู้อะไรเลยของเรา
จะไปยืนเกะกะคนอื่นทำงานเปล่าๆ แฟนเราก็พยายามพูดให้เราลงไปเรียนรู้งาน เพราะอยากมีคนช่วยแบ่งเบา ช่วยดูความเรียบร้อย ดูคนงาน ช่วยหยิบจับนิดๆหน่อยๆ
เราเคยบอกเขาแล้ว ว่าเราไม่ชอบทางด้านนี้ ถ้าจะให้เราช่วยแบ่งเบา ให้เราไปหางานทำดีกว่า เขาก็ไม่ให้ทำค่ะ
เขาบอกจะดูแลเราเอง แฟนเราเป็นคนสอนไม่เก่ง ชี้นิ้วแล้วพูดชื่อเครื่องมือเป็นอย่างเดียว เขาน่าจะชินกับการมีลูกน้องที่รู้มือ รู้ภาษาช่างมั้งคะ เราก็ยืนมึนเลยค่ะ อย่างชื่อที่เขาให้เราหยิบตัวอย่างเช่น * ดอกเจาะ,ดอกเจาะก๊อก,
เกียงหวี (ในความคิดคือหน้าตาเหมือนหวีแน่แต่เป็นสแตนเลสหรือPVCอะ) ตะปูคอนกรีด (ในความคิดเราตะปูคือตะปูมันมีแบบอื่นหรอ) เรามองว่ามันจำยากเพราะไม่ได้ใช้ในชีวิตประจำวัน เราเคยถามเค้าค่ะ ว่ามันหน้าตาแบบไหน
เค้าพูดนั่นอะๆ มันทำให้เราอึดอัด จังหวะรีบๆเค้าบอกเราหยิบ เราเอาไปไม่ถูก เค้าไม่แม้แต่จะบอกเรา ว่ามันหน้าตาแบบนี้นะ อธิบาย แต่เค้าเลือกที่จะวางของที่เราเอามาให้ แล้วใช้ลูกน้องไปหยิบ เป็นแบบนี้บ่อยขึ้น จนเรารู้สึกว่าเราเป็นภาระแฟนมาก เราช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย ให้ยาแนวกระเบื้องก็ทำไม่สวย ไม่เต็มร่อง เช็ดทีหายทั้งร่อง เขาชักสีหน้าใส่เราเพราะเขาต้องมาตามแก้ที่เราทำไว้ เราก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เลยค่ะ เขาเลือกที่จะไม่สอนต่อ แต่เลือกที่จะบอกเราว่าไม่เป็นไรพอละเทอไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวทำเอง
ทำให้เราคิดว่า เขาไม่อยากสอน ,และมองเราว่าเป็นตัวถ่วงงานเขา เราเริ่มไม่อยากลงไปหน้างาน เวลามีลูกน้องเขามาด้วยหลายคน จะรอแต่บนรถ เพราะกลัวเกะกะ
นอนรอทั้งวัน ไม่ลงไปไหนเลยนอกจากเข้าห้องน้ำ เพราะลงไปเราก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีคนสอน ไม่มีคนทำให้ดู
เวลาเราไปหน้างานกัน2คนไม่มีคนงานเราจะลงไปนั่งเล่นดูแฟนทำงาน เราเป็นคนช่างพูด ก็คือพูดมากแหละค่ะ
เราชอบถาม เห็นเครื่องมือหน้าตาแปลกๆเราก็หยิบขึ้นมาถาม ว่าอันนี้ทำยังไง แล้วมันใช้งานต่างกันยังไง เครื่องมืออันนี้ใช้ทำอะไร มีหน้าที่อะไร เราถามเค้าบ่อยจนเขารำคาญมั้งคะ พอถามอีก เขาจะเริ่มจากการทำเงียบใส่เรา
พอถามถามว่าถามไม่ได้ยินหรอ เงียบใส่ทำไม เขาไม่ได้ด่าหรือพูดเลยแต่จะใช้สีหน้าท่าทางและถอนหายใจแบบหงุดหงิดใส่เรา ทุกคนพอจะนึกออกมั้ยคะ ท่าทางเขาทำให้เรา ไม่อยากถาม ถอดใจ ไม่อยากหยิบจับอะไรช่วยเลย
เป็นแบบนี้มาประมาณ 2 เดือนค่ะ ช่วงจังหวะไหนเราอยู่ตรงนั้น เขาจะชี้นิ้วแล้วพูดชื่อเครื่องมือให้เราส่งให้ เราก็หงุดหงิดก็เลยบอกว่าเออแล้วมันหน้าตายังไงไม่บอกวะ
บอกแบบนี้ใครจะไปรู้ ถึงว่าหละสั่งงานลูกน้องไม่รู้เรื่อง
เขาก็เริ่มจะ ใช้คำพูดแรง ว่าขี้เกียจ ไม่ยอมเรียนรู้
บอกก็ไม่จำ ที่แรงสุดเลยคือ อยู่แต่บนรถกูพึ่งเคยเห็นคนแรกเนี้ยแหละ แค่ลงไปหน้างานมันจะตาย คนอื่นเขายังลงเลย คนอื่นในที่นี่คือเค้าพูดถึงแฟนเก่าเขาค่ะ อีกคนก็เคยไปหน้างานไปยืนเหมือนเป็นนายหัว อีกคนก็คบมานานเคยช่วยงาน ผสมปูน ทำหลายๆอย่าง เราเห็นจากรูปที่เขาลงตอนคบกัน พูดจบเขาขับรถพาคนงานออกไปทำงานเลยค่ะ
ทิ้งเราให้จัดการความรู้สึกตัวเอง เรานั่งคิดจนร้องไห้ว่าเอาเราไปเปรียบเทียบแบบนั้นได้ไง ถ้ามันดีแล้วเลิกกันทำไม
มาคบกับเราทำไม ทำไมไม่เลิกกับเราไปเลยอะ ร้องเพราะคำพูดของเขาบ่อย จนเขามองว่าน้ำตาเราเรื่องธรรมดา
เห็นเราร้องเขาจะปกติมาก มาคุยเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
คำว่าขอโทษ นับคำได้เลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา หลุดออกมาจากปากเค้ายากมาก เราต่างเริ่มใช้คำพูดแทงใจดำ พูดในข้อบกพร่องของอีกฝ่ายพูดแซะกัน เหมือนกับว่าเป็นคู่อริกันมาแต่ชาติปางก่อน จนเราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แล้วอะ แบบนี้มันไม่ใช่ความรัก มันคือการเอาชนะกันทางอารมณ์
เราเลยตัดสินใจพูดกับเขาตรงๆ ว่าเราไม่ไหวแล้วนะ
เราจะไปแล้ว ไม่มีเราแล้วให้เขาดูแลตัวเองนะ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร คำพูด การกระทำ สีหน้าแววตาเขา
ไม่เหมือนคนที่รักเราแรกๆแล้ว อยู่กันทุกวันเราดูออก
พอเราจะไป อธิบายให้เขารู้ในสิ่งที่เราไม่ไหว เวลาเหนื่อยงานมาขึ้นรถมาเจอเรา คบกันเดือนแรกเราจำขึ้นใจเราเคยบอกเขาว่าเหนื่อยอะไรมา ใจร้อนกับที่หน้างานมา ขึ้นรถมาเจอหนู อย่าหงุดหงิดใส่หนูนะ เพราะหนูเป็นคนอารมณ์ร้อน เจอแบบนั้นเราพูดทั้งน้ำตาว่าถ้าไม่รู้ว่าตัวเองผิดก็ไม่เป็นไร หนูไม่พูดแล้ว ไม่รู้ตัวไม่เป็นไร
เขาก็ขอให้เราอยู่ค่ะ เขาบอกว่าเขารักเรานะ แต่แค่แสดงออกไม่เก่ง และเหนื่อยจากงาน เขาบอกจะปรับปรุงคำพูด และจะมีเวลาให้เรามากขึ้น เราเชื่อใจเขาค่ะ
เรายอมอยู่ต่อ แต่ได้วัน2วัน เขาทำนิสัยเดิม เราเหนื่อยค่ะ
เราปรับทุกอย่างแล้ว จากคนอารมณ์ร้อนมาก เวลาเขาร้อนมา เราจะพูดใจเย็น แบบเย็นมากอะ แต่เขายิ่งเห็นเรายอม ยิ่งทวีความกวนประสาทขึ้น จนบางครั้งเราอยากเด็ดขาด
อยากให้เรื่องดีๆสุดท้ายที่เราจะมองให้เขาได้ คือการหายไปจากเขาอย่างถาวรค่ะ เราไม่อยากเห็นเขาเหนื่อยกับงานและมาทะเลาะกับเราเหนื่อยกับเรา และเราเองก็ท้อแล้ว
เหมือนจะไปไปจากเขาก็เจ็บ อยู่ต่อก็ไม่ไหว แค่คิดว่าตื่นมาพรุ่งนี้จะไม่เจอเขาแล้ว เราก็ใจสลายแล้วค่ะ ตอนนี้เรายังคบกันอยู่ และยังทะเลาะกันเหมือนเดิม ทุกคนมองว่ายังไงคะ เราจะไปต่อหรือควรพอดี เคยเปิดใจคุยแล้วก็ดีได้ไม่กี่วัน ถ้าถอยออกไปจะดีแล้วใช่มั้ย หรือถ้าจะอยู่ต่อเราควรรักษาความสัมพันธ์เราไว้ยังไงดีคะ
มีแฟนอายุมากกว่า ทำอาชีพรับเหมา.
ณ.วันที่ตั้งกระทู้นี้ เรารู้จักกันแต่ไม่สนิทปีกว่า ในฐานะพี่น้อง แต่คบกันและย้ายมากินอยู่ด้วยกันได้5เดือนค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ แฟนเรารับเหมาเกี่ยวกับ
งานหิน,กระเบื้อง ปูสระน้ำ อะไรทำนองนี้ ใครทำงานด้านนี้
คงพอจะรู้ว่าเครื่องมือช่างเยอะมาก
ชื่ออุปกรณ์เครื่องมือช่าง เราไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นมั้ย แต่ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิง เราเรียนและมีความรู้ทางด้านบัญชีและค้าขายส่วนใหญ่เพราะบ้านเราเปิดสถานบันเทิง
ชื่อเครื่องมือต่างๆจำยากมากสำหรับเรา เพราะส่วนตัวเราไม่ได้มีความชอบ หรือความรู้ทางด้านนี้อยู่แล้วด้วย
รู้งูๆปลาๆ เช่นสว่าน เครื่องเจีย ตะปู น็อต ฟองน้ำ ค้อน
ของที่เราพอจะเคยเห็นในบ้านตัวเองอะไรแบบนี้ เรื่องของเรื่องคือ เมื่อก่อนเรามีหน้าที่เปิดร้านเช็คบิล เช็คของในร้าน ดูแลเด็กเสริฟ ดูแลกิจการแทนที่บ้านค่ะ พอเราย้ายมาอยู่ด้วยกันเขาให้เราเลิกไปทำงานที่ร้าน เหตุผลหลักๆ คือหึงแหละค่ะ เพราะส่วนใหญ่ ลค.เป็นผู้ชาย เราก็เลยว่างอยู่บ้านเฉยๆ ดูแลบ้าน หลังๆเริ่มมีโอกาสได้มาหน้างานกับแฟนบ่อยขึ้นค่ะ เราจะอยู่รอแฟนแต่บนรถ เพราะลูกน้องเขามีค่ะ และเรามองว่าด้วยความไม่รู้อะไรเลยของเรา
จะไปยืนเกะกะคนอื่นทำงานเปล่าๆ แฟนเราก็พยายามพูดให้เราลงไปเรียนรู้งาน เพราะอยากมีคนช่วยแบ่งเบา ช่วยดูความเรียบร้อย ดูคนงาน ช่วยหยิบจับนิดๆหน่อยๆ
เราเคยบอกเขาแล้ว ว่าเราไม่ชอบทางด้านนี้ ถ้าจะให้เราช่วยแบ่งเบา ให้เราไปหางานทำดีกว่า เขาก็ไม่ให้ทำค่ะ
เขาบอกจะดูแลเราเอง แฟนเราเป็นคนสอนไม่เก่ง ชี้นิ้วแล้วพูดชื่อเครื่องมือเป็นอย่างเดียว เขาน่าจะชินกับการมีลูกน้องที่รู้มือ รู้ภาษาช่างมั้งคะ เราก็ยืนมึนเลยค่ะ อย่างชื่อที่เขาให้เราหยิบตัวอย่างเช่น * ดอกเจาะ,ดอกเจาะก๊อก,
เกียงหวี (ในความคิดคือหน้าตาเหมือนหวีแน่แต่เป็นสแตนเลสหรือPVCอะ) ตะปูคอนกรีด (ในความคิดเราตะปูคือตะปูมันมีแบบอื่นหรอ) เรามองว่ามันจำยากเพราะไม่ได้ใช้ในชีวิตประจำวัน เราเคยถามเค้าค่ะ ว่ามันหน้าตาแบบไหน
เค้าพูดนั่นอะๆ มันทำให้เราอึดอัด จังหวะรีบๆเค้าบอกเราหยิบ เราเอาไปไม่ถูก เค้าไม่แม้แต่จะบอกเรา ว่ามันหน้าตาแบบนี้นะ อธิบาย แต่เค้าเลือกที่จะวางของที่เราเอามาให้ แล้วใช้ลูกน้องไปหยิบ เป็นแบบนี้บ่อยขึ้น จนเรารู้สึกว่าเราเป็นภาระแฟนมาก เราช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย ให้ยาแนวกระเบื้องก็ทำไม่สวย ไม่เต็มร่อง เช็ดทีหายทั้งร่อง เขาชักสีหน้าใส่เราเพราะเขาต้องมาตามแก้ที่เราทำไว้ เราก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เลยค่ะ เขาเลือกที่จะไม่สอนต่อ แต่เลือกที่จะบอกเราว่าไม่เป็นไรพอละเทอไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวทำเอง
ทำให้เราคิดว่า เขาไม่อยากสอน ,และมองเราว่าเป็นตัวถ่วงงานเขา เราเริ่มไม่อยากลงไปหน้างาน เวลามีลูกน้องเขามาด้วยหลายคน จะรอแต่บนรถ เพราะกลัวเกะกะ
นอนรอทั้งวัน ไม่ลงไปไหนเลยนอกจากเข้าห้องน้ำ เพราะลงไปเราก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีคนสอน ไม่มีคนทำให้ดู
เวลาเราไปหน้างานกัน2คนไม่มีคนงานเราจะลงไปนั่งเล่นดูแฟนทำงาน เราเป็นคนช่างพูด ก็คือพูดมากแหละค่ะ
เราชอบถาม เห็นเครื่องมือหน้าตาแปลกๆเราก็หยิบขึ้นมาถาม ว่าอันนี้ทำยังไง แล้วมันใช้งานต่างกันยังไง เครื่องมืออันนี้ใช้ทำอะไร มีหน้าที่อะไร เราถามเค้าบ่อยจนเขารำคาญมั้งคะ พอถามอีก เขาจะเริ่มจากการทำเงียบใส่เรา
พอถามถามว่าถามไม่ได้ยินหรอ เงียบใส่ทำไม เขาไม่ได้ด่าหรือพูดเลยแต่จะใช้สีหน้าท่าทางและถอนหายใจแบบหงุดหงิดใส่เรา ทุกคนพอจะนึกออกมั้ยคะ ท่าทางเขาทำให้เรา ไม่อยากถาม ถอดใจ ไม่อยากหยิบจับอะไรช่วยเลย
เป็นแบบนี้มาประมาณ 2 เดือนค่ะ ช่วงจังหวะไหนเราอยู่ตรงนั้น เขาจะชี้นิ้วแล้วพูดชื่อเครื่องมือให้เราส่งให้ เราก็หงุดหงิดก็เลยบอกว่าเออแล้วมันหน้าตายังไงไม่บอกวะ
บอกแบบนี้ใครจะไปรู้ ถึงว่าหละสั่งงานลูกน้องไม่รู้เรื่อง
เขาก็เริ่มจะ ใช้คำพูดแรง ว่าขี้เกียจ ไม่ยอมเรียนรู้
บอกก็ไม่จำ ที่แรงสุดเลยคือ อยู่แต่บนรถกูพึ่งเคยเห็นคนแรกเนี้ยแหละ แค่ลงไปหน้างานมันจะตาย คนอื่นเขายังลงเลย คนอื่นในที่นี่คือเค้าพูดถึงแฟนเก่าเขาค่ะ อีกคนก็เคยไปหน้างานไปยืนเหมือนเป็นนายหัว อีกคนก็คบมานานเคยช่วยงาน ผสมปูน ทำหลายๆอย่าง เราเห็นจากรูปที่เขาลงตอนคบกัน พูดจบเขาขับรถพาคนงานออกไปทำงานเลยค่ะ
ทิ้งเราให้จัดการความรู้สึกตัวเอง เรานั่งคิดจนร้องไห้ว่าเอาเราไปเปรียบเทียบแบบนั้นได้ไง ถ้ามันดีแล้วเลิกกันทำไม
มาคบกับเราทำไม ทำไมไม่เลิกกับเราไปเลยอะ ร้องเพราะคำพูดของเขาบ่อย จนเขามองว่าน้ำตาเราเรื่องธรรมดา
เห็นเราร้องเขาจะปกติมาก มาคุยเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
คำว่าขอโทษ นับคำได้เลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา หลุดออกมาจากปากเค้ายากมาก เราต่างเริ่มใช้คำพูดแทงใจดำ พูดในข้อบกพร่องของอีกฝ่ายพูดแซะกัน เหมือนกับว่าเป็นคู่อริกันมาแต่ชาติปางก่อน จนเราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แล้วอะ แบบนี้มันไม่ใช่ความรัก มันคือการเอาชนะกันทางอารมณ์
เราเลยตัดสินใจพูดกับเขาตรงๆ ว่าเราไม่ไหวแล้วนะ
เราจะไปแล้ว ไม่มีเราแล้วให้เขาดูแลตัวเองนะ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร คำพูด การกระทำ สีหน้าแววตาเขา
ไม่เหมือนคนที่รักเราแรกๆแล้ว อยู่กันทุกวันเราดูออก
พอเราจะไป อธิบายให้เขารู้ในสิ่งที่เราไม่ไหว เวลาเหนื่อยงานมาขึ้นรถมาเจอเรา คบกันเดือนแรกเราจำขึ้นใจเราเคยบอกเขาว่าเหนื่อยอะไรมา ใจร้อนกับที่หน้างานมา ขึ้นรถมาเจอหนู อย่าหงุดหงิดใส่หนูนะ เพราะหนูเป็นคนอารมณ์ร้อน เจอแบบนั้นเราพูดทั้งน้ำตาว่าถ้าไม่รู้ว่าตัวเองผิดก็ไม่เป็นไร หนูไม่พูดแล้ว ไม่รู้ตัวไม่เป็นไร
เขาก็ขอให้เราอยู่ค่ะ เขาบอกว่าเขารักเรานะ แต่แค่แสดงออกไม่เก่ง และเหนื่อยจากงาน เขาบอกจะปรับปรุงคำพูด และจะมีเวลาให้เรามากขึ้น เราเชื่อใจเขาค่ะ
เรายอมอยู่ต่อ แต่ได้วัน2วัน เขาทำนิสัยเดิม เราเหนื่อยค่ะ
เราปรับทุกอย่างแล้ว จากคนอารมณ์ร้อนมาก เวลาเขาร้อนมา เราจะพูดใจเย็น แบบเย็นมากอะ แต่เขายิ่งเห็นเรายอม ยิ่งทวีความกวนประสาทขึ้น จนบางครั้งเราอยากเด็ดขาด
อยากให้เรื่องดีๆสุดท้ายที่เราจะมองให้เขาได้ คือการหายไปจากเขาอย่างถาวรค่ะ เราไม่อยากเห็นเขาเหนื่อยกับงานและมาทะเลาะกับเราเหนื่อยกับเรา และเราเองก็ท้อแล้ว
เหมือนจะไปไปจากเขาก็เจ็บ อยู่ต่อก็ไม่ไหว แค่คิดว่าตื่นมาพรุ่งนี้จะไม่เจอเขาแล้ว เราก็ใจสลายแล้วค่ะ ตอนนี้เรายังคบกันอยู่ และยังทะเลาะกันเหมือนเดิม ทุกคนมองว่ายังไงคะ เราจะไปต่อหรือควรพอดี เคยเปิดใจคุยแล้วก็ดีได้ไม่กี่วัน ถ้าถอยออกไปจะดีแล้วใช่มั้ย หรือถ้าจะอยู่ต่อเราควรรักษาความสัมพันธ์เราไว้ยังไงดีคะ