การอยู่คนเดียวในวัยเรียนก็ไม่ได้แย่เสมอไปน่ะ:)

สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาแบ่งปันประสบการณ์ที่ผมกำลังเจออยู่ในตอนนี้กันนะครับผมจะมาบอกแนวทางสำหรับน้องๆหรือพี่ๆที่กำลังเจอแบบผม... สวัสดีครับใครในวัยเรียนวัยมัธยมพวกคุณก็คงสนุกรู้สึกดีที่มีเพื่อนมีคนร่วมทางไปกับคุณใช่มั้ยครับคุณคงดีใจที่ได้ไปโรงเรียนไปเจอเพื่อนๆของพวกคุณท่าคณูเป็นแบบนี้ผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับแต่สำหรับคนที่กำลังโดดเดียวไม่มีเพื่อนร่วมท่างไม่เป็นไรนะครับผมก็เป็นไม่ใช่มีแต่คุณที่เป็นผมก็เป็นคุณไม่โดดเดียวเสมอไปนะครับ    เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับผมเป็นเด็กมัยธยมทั่วไปคนนึงเป็นเด็กที่ฐานะท่างบ้านก็กลางๆผมเป็นเด็กที่การเรียนคนค่างจะดีระดับนึงเลยที่เดียวครับ   ตอนผมอยู่ช่วงวัยประถมตั้งแต่ป1 ถึงป6 ผมก็ไม่ได้โดเดียวช่วงวัยประถมเรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นและแสนหอมหวานมากเลยครับมี่ทั้งกลุ่มเพื่อนที่ดีค่อยซัพพอตมีทุกอย่างที่ดีมากเลยที่เดียวพอผมจบช่วงวัยประถมผมได้ไปสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดที่มีชื่อเสียงมากแน่นอนว่าอย่างที่ผมได้บอกไว้ว่าการเรียนผมดีผมสอบได้ห้องที่ใครๆหลายๆคนอาจจะใฝฝันไว้คือห้องเด็กเรียนคือห้อง1นันเองฟังมาถึงตอนนี้ทุกคนอาจจะคิดว่ามันก็เป็นห้องที่ดีนิมันจะโดดเดียวได้ไงฮาฮาผมว่าคุณคิดไม่ถึงแน่ๆแต่ไปฟังกันต่อแล้วคุณจะรู้เอง   มาต่อนะครับหลังจากที่ผมสอบได้ห้อง1ผมก็คืดว่าชีวิตผมมันต้องดีมากๆแน่ๆก็มาถึงวันที่ทุกคนจะได้เจอเพื่อนๆใหม่สังคมคือประถมนิเทศนั้นเองช่วงแรกของการประถมนิเทศผมก็เอนจอยเข้าสังคมหาเพื่อนใหม่ๆช่วงนี้ก็ไม่มีอะไรครับไปต่อกันช่วงเปิดเทอมวันแรก   ผมก็ยังไม่ค่อยสนิทกับใครแต่ก็หาเพื่อนไปนั้งกับคนที่เจอกันวันประถมนิเทศกินข้าวผมก็กินกับเค้านี้ละครับพอผ่านไปได้2-3วันผมก็ไม่ค่อยได้ไปนั้งไปกินกับเค้าเท่าไหร่เพราะเค้านิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ผมก็เจอกับเพื่อนกลุ่มใหม่เป็นเพื่อนผู้ชายพวกผมคุยกันถูกคอมากจนผ่านเวลาไป2-3 เดือนพวกผมก็สนิทกันมากจนเพื่อนๆในห้องแซวกันจนติดปากว่าคู้หู่แกล้งแมลงสาปเพราะกลุ่มเพื่อนที่ผมอยู่มีทั้งคนตัวเล็กคนตัวใหญ่คนตัวสูงซึ่งเวลานั้นมันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกดีมากจนกระทั้งมาถึงวันปิดเทอม ม1 เทอมแรกปิดไปแค่ประมาณ1เดือนเศษๆซิ่งระหว่างที่ปิดเทอมผมก็แชทคุยกับเพื่อนตลอดแต่เพื่อนไม่ค่อยคุยด้วยซักเท่าไหร่  เปิดเทอมเช้าอันสดใสผมคิดว่าวันนี้คงเป็นวันที่ดีมากแน่ๆแต่ไม่ใช่เลยครับผมถูกเมินกลุ่มเพื่อนนั้นไม่คุยกับผมเลยผมก็นอยๆพยามเข้าหาแต่เค้าก็ไม่คุยกับผมเลยเรียกได้ว่าเหมือนผมโดน ban จากกลุ่มผมก็ลองมาคิดทบทวนดูว่าผมทำอะไรผิดไปซึ่งมันก็ไม่มีเลยผมทำดีกับเขาตลอดผ่านไปได้ประมาณ 4-5 วันผมก็เริ่มปรับตัวใหม่ผมนั้งคนเดียวบ้างนั้งกับกลุ่มเพื่อนคนอื่นบ้างซึ่งผ่านเวลาตั้งแต่ประถมนิเทศบลาๆมานานแล้วมันก็ทำให้กลุ่มเพื่อนที่ผมไปอยู่เค้าก็ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ส่วนมากแล้วผมจะมีโอกาศได้นั้งกับกลุ่มเพื่อนนี้จะต้องเป็นงานกลุ่มเท่านั้นส่วนมากผมก็จะนั้งคนเดียวเป็นส่วนใหญ่เวลากินข้าวผมก็จะห่อข้าวมานั้งกินคนเดียวที่เงียบๆไม่มีคนช่วงเวลาที่ผมอยู่คนเดียวนั้นกลุ่มเพื่อนที่ผมโดน ban นั้นเขาก็จะคอยบูลี่นินทาอยู่ตลอดทำให้เกรดช่วงนั้นผมไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่   เวลามีงานหรือกิจกรรมต่างๆที่โรงเรียนจัดทั้งวันผมก็ไม่ไปไม่ว่าจะเป็นงานกินเลี้ยงของห้องผมก็ไม่ไปเพราะสุดท้ายแล้วผมก็ต้องห่อข้าวไปนั้งกินคนเดียวที่เดิมแบบเช่นเคยส่วนมากเวลาถ่ายรูปหรืออะไรต่างๆผมจะโดนลืมเสมอไม่เป็นไรครับผมจะอาศัยเดินออกไปแล้วก็ไปอยู่ในห้องน้ำไม่ก็ไปเดินเล่นคนเดียวซึ่งผมก็ใช้ชีวิตวนมาแล้ว 1ปีเศษเรียกได้ว่า70% ในมัยธยมตนของผมใช้ไปแล้วกับการอยู่คนเดียวตอนนี้ผมก็ม2 แล้วเหลื่อเวลาอีก2ปีซึ่งผมก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไปจนจบสุดท้ายแล้ว (ผมอยากจะบอกคนที่กำลังเจอคล้ายๆแบบผมว่าสู้ๆนะนายเองก็ไม่ได้เจอแบบนี้คนเดียวท่านายรู้สึกท้อก็จงจำเราไว้นะว่านายไม่ได้เจออยู่คนเดียวยังมีเราอยู่นะส่วนคนที่ยังมีเพื่อนอยู่ก็รักษาไว้ให้ดีๆนะครับเพราะคุณโชคดีมากๆที่ยังมีเพื่อนร่วมท่างอยู่)