ผมเครียดมากตอนนี้ มีหลายเรื่อง ที่ผมอยาก ระบายแต่พูดไม่ได้ โดยปกติถ้าเครียดมากๆผมจะโทรไประบายกับสายด่วนสุขภาพจิต บางสายก็ได้คำปลอบใจรับฟังเฉยๆหรือคำแนะนำมาบ่ง โดยร่วมแล้วช่วยได้เยอะเลยครับ ดีกว่านั่งเขียนระบายในสมุดหรือโน๊ตมือถือ มีคนเป็นรับฟังดีกว่าอยู่แล้ว อีกเหตุ ผลคือ เขาไม่ได้รู้จักหรือเป็นคนใกล้ตัวผมขนาดนั้นด้วย ผมเลยกล้าที่จะโทร

ผมรู้สึกว่าผมระบายให้เพื่อนฟังไม่ได้ อาจเป็นเพราะเจอนกสองหัวเยอะ แต่ผมไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ดีนะ แต่ผมรู้สึกว่าเขาไม่สามารถให้คำตอบความสะบายใจให้ผมได้ อาจเป็นเพราะผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิทด้วยแหละ เราแทบไม่ได้คุยเล่นกันเลย

กลับกันเลยผมต้องมารับฟังความเครียดความรู้สึกเขา เวลาที่เขาเหงาเขาจะทักหาผม เวลาที่เขาเครียดเขาจะโทรมาปรึกษาผมระบายให้ผมฟัง ทั้งที่เขาแทบจะไม่คุยเล่นหรือเข้ามาพูดคุยกับผมในยามปกติเลยเว้นแต่ผมจะทักก่อน

ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่เพื่อนเขาด้วยซ้ำ รู้สึกว่าผมเป็นแค่ที่พักใจ ถึงผมจะรู้สึกดีรู้สึกว่ามีค่าในช่วงแรก แต่เมื่อผมเครียดกลับหาที่พักใจไม่ได้

ตอนนี้ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ ผมไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีคนที่ขอให้รับฟังไม่ได้มก็ไม่อยากรบกวนครอบครัว

ผมก็เป็นแค่เด็กสิบเจ็ดคนนึงที่อ่อนไหวมากๆ แค่นั้น แค่อยากให้มีคนสนิทด้วย ค่อยรับฟัง แต่ผมมักอ่อนไหวจนทำพลาดทุกครั้ง ผมกลัวมากๆ กลัวการเปิดเทอมทั้งที่เพิ่งผ่านปฐมนิเทศมาอย่างดีแท้ๆ แต่ผมกลัวผมกลัวสายตาของเพื่อนห้องเก่า ผมไม่กล้าบอกพ่อแม่ด้วยซ้ำว่าเจออะไรในโรงเรียนมาจนอยากย้ายโรงเรียน แต่บ้านผมจน โรงเรียนอื่นไกลเกินไปและมันอ่จเป็นการหนีปัญหาด้วย ผมเลยตัดสินใจอยู่ที่เดิม