สวัสดีค่ะ
คือเราเป็นคนพูดน้อยแบบบุคลิกเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้ากับคนไม่สนิทก็แทบไม่พูด รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดหรือคุยทุกเรื่องกับทุกคน เราไม่เคยรู้สึกแย่กับตัวเองเรื่องนี้เลย เพราะเราก็เป็นตัวเอง แล้วจุดเริ่มต้นของการที่เราคิดว่ามันเป็นเรื่องแย่คือ มีลูกพี่ลูกน้องของเราคนนึงเข้ามาในชีวิต ซึ่งเขาเป็นคนที่talkativeมากๆ ที่สุดในชีวิตตั้งแต่เราเคยเจอ เขาสามารถคุยกับทุกคนได้ในทุกเรื่อง หาเรื่องคุยได้ตลอดเวลา แบบว่าคนที่ไม่เคยเจอไม่เคยรู้จัก เขากล้าไปคุยด้วย ไปชวนคุย คนที่ไม่ได้อยากคุยกับเขาเขาก็ชวนคุยได้ แบบว่าคุยกับทุกคนจริงๆ (อันนี้เล่าเพื่อบรรยายให้ทุกคนเข้าใจบุคลิกเขานะคะ) ทีนี้เวลาเขาอยู่กับเรา ก็จะต้องอยู่กับครอบครัวเราด้วย มีครั้งหนึ่งเราไปกินข้าวด้วยกันกับครอบครัวเราและอีกครอบครัว ซึ่งมีผู้ใหญ่เยอะมากๆๆๆ ลืมบอกค่ะว่าพวกเราเป็นประมาณวัยรุ่น
แน่นอนว่าเขาคุยกับทุกคนตอนไปกินข้าว ซึ่งเขาก็เลยเป็นที่รักของทุกคน ส่วนเราก็ไม่ได้คุยกับใครมาก คุยไปตามมารยาท วันนั้นเป็นวันที่เราค่อนข้างรู้สึกแย่มาก เพราะทุกคนสนใจเขา รักเขามากๆ คือเราไม่ได้อิจฉานะคะ แค่ทำตัวไม่ถูก มันรู้สึกอึดอัด และที่แย่ที่สุดคือยายเราจะต้องพูดspeechตอนกินข้าวเสร็จ ยายแท้ๆของเรา ยายพูดถึงเขา ในนามหลาน แล้วก็เล่าหลายๆอย่างเกี่ยวกับเขา ต่อหน้าทุกคนในงาน(กินข้าว) ก็นั้นแหละค่ะ ไม่ได้พูดถึงเราเลย ทั้งๆที่เราเป็นหลานแท้ๆของเขา ตอนนั้นเราค่อนข้างน้อยใจมากๆ คิดว่าเป็นใครก็คงน้อยใจค่ะ ครั้งต่อไปป้าอันนี้เป็นคำพูดของป้าของเราค่ะ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความสงสัยนี้ว่าเราผิดมากหรอที่พูดน้อย ’’เป็นคนที่ทุกคนรัก มันดีกว่าเรียนเก่งอีกนะ‘‘ ซึ่งทำให้เรารู้เลยว่า เป็นคนที่ทุกคนรักคือเขา(ลูกี่ลูกน้อง) ส่วนเรียนเก่งก็คือเรา แน่นอนว่าโดนเปรียบเทียบค่ะ ซึ่งก็เปรียบเทียบว่าเขาดีกว่าเรานั้นแหละค่ะ เราก็เลยกลับมาคิดมากมาย ว่าเราควรต้องทำยังไง เพราะเราก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว จะให้ไปพูดเก่งแบบเขาก็คงเหนื่อย ไม่เป็นตัวเอง ตอนนี้ก็รู้สึกแย่ อึดอัด บางทีก็แอบคิดว่ามีใครรักเราแบบที่เราเป็นจริงๆบ้างไหม ทำไมต้องอยากให้เราไปเป็นแบบคนอื่น
เรื่องนี้ก็แชร์ๆกันนะคะ ใครพอจะให้คำปรึกษาได้ก็ให้ได้เลยค่ะ ใครเคยเจอเหมือนกันก็แชร์กันได้
เป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยพูด เลยไม่เป็นที่รักของทุกคน ผิดขนาดนั้นเลยหรอ