ความเป็นส่วนตัว

กระทู้นี้อยากระบายเฉยๆค่ะ บ้านเราไม่ได้มีฐานะอะไร อยู่กันหลายคน ห้องนอนมีสามห้อง เรานอนกับพ่อแม่อีกห้องเป็นอา อีกห้องเป็นพี่ ก่อนหน้านี้เราเคยมีห้องเราแชร์ห้องกับพี่แต่ก็นั่นแหละ ใครๆก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง นิสัยเรากับพี่เข้ากันไม่ได้ แต่ก่อนเวลาอยู่ห้องเดียวกันเราแค่ทำทิชชู่หล่นเขาก็ว่าเราแล้ว เวลาทะเลาะกันเขาจะล็อกห้องไม่ให้เราเข้า เรารู้สึกแย่​  ตรงที่ไม่มีที่ไหนเป็นของเราเลย จะร้องไห้คนเดียวก็ทำไม่ได้ต้องแอบมาร้องในห้องน้ำจะคุยกับเพื่อนบ้างก็ไม่ได้ จนปัจจุบันเราย้ายมานอนกับพ่อแม่ ห้องที่เคยเป็นของเราพี่ก็ได้อยู่คนเดียวทั้งที่เราก็ออกค่าทาสีด้วย ตอนนี้เขาใช้ห้องรกมากต่างกับตอนที่เราอยู่แค่ทำรกนิดเดียวยังว่า เราก็อดทน จะทำการบ้านก็ไม่มีโต๊ะเขียน อ่านหนังสือก็อ่านไม่ได้ เวลากลางคืนเพราะพ่อแม่ต้องนอน เราเป็นเด็กกิจกรรมชอบวาดรูป เรามีแข่งวาดรูปเราก็พยายามซ้อมเอากลับมาซ้อมที่บ้านแต่ไม่มีที่ให้ซ้อม เราต้องนั่งพื้น หาที่นั่งตามโต๊ะไม้สักที่ปวดหลังมากๆ ไม่มีสมาธิ เพราะหน้าบ้านจะมีคนนั่งอยู่เสมอ เราไม่ชอบให้ใครมาจ้องเวลาวาดรูป วาดไม่ออก แต่ก็ต้องทน สมองมันจะแล่นตอนกลางคืนบ่อยๆ ต้องจำใจออกมาวาดด้านนอก แม้จะกลัว แถวบ้านมีคนบ่า นั่งเปิดโคมไฟอยู่ คนเดียว คนที่บ้านก็ถามทำไมไม่ทำด้านใน ทั้งที่เขารู้ ว่าเราไม่มีพื้นที่ไหนเลย ที่เป็น ส่วนตัว เราไม่ได้อยากรบกวนใคร เราซ้อมวาดไปร้องไห้ไป แค่รู้สึกน้อยใจบ้างตามประสาเด็ก พี่ได้ทุกอย่างห้อง พื้นที่ส่วนตัว โต๊ะทำงาน ได้อ่านหนังสือ สอบอย่างสบายใจ ไม่ต้องมีใครมารบกวนเวลาทะเลาะกับพ่อเราพยายามยกเรื่องนี้มาพูดหลายครั้งพ่อก็บอกว่าเราจะเอาแต่ได้ บอกว่าทำไม่คนอื่นเขาทำได้วาดรูปได้ มันผิดที่เราหรือป่าวไม่เข้าใจ แล้วทำไมพี่ถึงได้เราไม่ได้ เราเดินผ่านห้องพี่พี่คุยกับเพื่อนเสียงดังได้สบายใจเราก็อิจฉา แค่ปรึกษาใครยังปรึกษาไม่ได้เลยพูดไปพ่อก็ไม่ฟัง ทำอะไรไม่ได้ จนตอนนี้เราขึ้นมอปลาย(​พี่อายุมากกว่า1ปี)​เป็นช่วงต้อง ทำโครงงานเยอะเราไม่มี แม้แต่ที่จะทำด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเราที่เรียกร้องมากไปแต่เราก็แค่ต้องการความเป็นส่วนตัวทำงานอย่างสบายใจไม่ต้องกลัวจะมีใครมากวน ไม่ต้องกลัวยุงกัดแบบนั่งข้างนอก จนสุดท้ายเราก็เครียดเขาไม่อยากมีเราหรือป่าว เรายังเป็นคนในครอบครัวไหม