คือเราเป็นคนที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็จะเป็นอีกแบบอยู่คนเดียวก็อีกแบบ
ตอนอยู่ประถมเราร้องไห้บ่อยมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นโดนเพื่อนว่าเราก็ร้องไห้แล้ว เรายอมรับว่าที่เราร้องไห้ก็แค่อยากเรียกร้องความสนใจจากคนอื่น
แต่พอโตขึ้นเราก็ไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นอีกเลยเราพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นพยายามยิ้มให้คนอื่นให้เพื่อนให้พ่อแม่ว่าเราไม่เป็นไรนะเราโอเค แต่จริงๆคือเราไม่โอเคเลย แต่เราพยายามทำตัวร่าเริงหัวเราะเพื่อที่เพื่อนหรือพ่อแม่จะได้ไม่กังวนกับเรา
แต่พอเราอยู่คนเดียวเราชอบร้องไห้คนเดียวตอนกลางคืนไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าออกไปโน่นไปนี่ชอบอยู่ในห้องเล่นโทรศัพท์แค่นี้ แต่บางทีพ่อกับแม่ก็ไม่เข้าใจเราเลย บางทีก็บ่นว่าทำไมชอบเล่นแต่โทรศัพท์ ซึ่งมันเป็นสิ่งเดียวที่เราเล่นแล้วมันสบายใจ
กลับมาจากโรงเรียนยังต้องมาฟังแม่บ่นคือเราก็เหนื่อยมั้ยอ่ะเรียนทั้งวันเดี๋ยวนี้รู้สึกว่าเรียนอะไรก็ไม่เข้าสมองเลยแม่ก็พูดไม่ตั้งใจเรียนเดี๋ยวก็ได้ตกไปอยู่ห้องโง่หรอกคือเราก้อธิบายว่าห้อง2ห้อง3มันไม่ใช่ห้องคนโง่นะอยู่ห้องไหนก็เหมือนกันนั้นแหละเรียนได้เหมือนกัน
บางครั้งก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นคือเราไม่ชอบไงทำไมต้องเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ตอนนั้นคืออยากพูดออกไปว่าทำไมไม่เอามันมาเป็นลูกเลยละทำไมไม่ไปเป็นแม่มันละ แต่เราก็พูดไม่ได้ตอนอยู่ประถมเรายอมรับว่าเราเป็นเด็กร่าเริงอารมณ์ดีแต่พอโตขึ้นเรากลายเป็นคนเงียบๆถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคนเยอะๆ
แต่ตอนเด็กถึงเราจะเป็นคนร่าเริงแต่เราก็ไม่เคยพูดให้ใครทำอะไรให้ใครแต่เป็นอะไรไม่รู้รุ่นน้องที่แบบจะเรียกว่าสนิทก็เรียกได้ไม่เต็มปากอ่ะคือเราชอบวาดรูปแล้วเราเอาไปให้เพื่อนๆดูแล้วถามว่าสวยมั้ยเพื่อนๆก็จะตอบว่าสวยเราไม่ได้อวยตัวเองนะ แล้วรุ่นน้องคนนั้นขอดูเราก็ให้ดูพอดูจบแล้วรุ่นน้องคนนั้นฉีกรูปที่เราวาดแล้วเอาไปทิ้งถังขยะแล้วก็พูดว่านี่สวยแล้วหรอ แล้วก็ไปเล่นกับเพื่อนเราต่อ
มันไม่ใช่ครั้งเดียวด้วยนะถ้าเราจะแค้นถึงทุกวันนี้จะผิดมั้ยเราจำได้ไม่เคยลืมเลยว่ารุ่นน้องคนนั้นทำอะไรกับเราบ้างจนถึงปัจจุบันแต่ก่อนเราชอบวาดรูปมากแต่เดี๋ยวนี้เรากลับกลายเป็นคนที่ไม่กล้าวาดรูปแล้วอ่ะ
ที่มาถามวันนี้เราไม่ได้จะให้มาสงสารหนืออะไรนะเราแค่หาที่ระบาย😊😊
เคยมั้ยที่ฝืนยิ้มทั้งที่ก็ไม่ได้อยากจะยิ้มเลย
ตอนอยู่ประถมเราร้องไห้บ่อยมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นโดนเพื่อนว่าเราก็ร้องไห้แล้ว เรายอมรับว่าที่เราร้องไห้ก็แค่อยากเรียกร้องความสนใจจากคนอื่น
แต่พอโตขึ้นเราก็ไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นอีกเลยเราพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นพยายามยิ้มให้คนอื่นให้เพื่อนให้พ่อแม่ว่าเราไม่เป็นไรนะเราโอเค แต่จริงๆคือเราไม่โอเคเลย แต่เราพยายามทำตัวร่าเริงหัวเราะเพื่อที่เพื่อนหรือพ่อแม่จะได้ไม่กังวนกับเรา
แต่พอเราอยู่คนเดียวเราชอบร้องไห้คนเดียวตอนกลางคืนไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าออกไปโน่นไปนี่ชอบอยู่ในห้องเล่นโทรศัพท์แค่นี้ แต่บางทีพ่อกับแม่ก็ไม่เข้าใจเราเลย บางทีก็บ่นว่าทำไมชอบเล่นแต่โทรศัพท์ ซึ่งมันเป็นสิ่งเดียวที่เราเล่นแล้วมันสบายใจ
กลับมาจากโรงเรียนยังต้องมาฟังแม่บ่นคือเราก็เหนื่อยมั้ยอ่ะเรียนทั้งวันเดี๋ยวนี้รู้สึกว่าเรียนอะไรก็ไม่เข้าสมองเลยแม่ก็พูดไม่ตั้งใจเรียนเดี๋ยวก็ได้ตกไปอยู่ห้องโง่หรอกคือเราก้อธิบายว่าห้อง2ห้อง3มันไม่ใช่ห้องคนโง่นะอยู่ห้องไหนก็เหมือนกันนั้นแหละเรียนได้เหมือนกัน
บางครั้งก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นคือเราไม่ชอบไงทำไมต้องเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ตอนนั้นคืออยากพูดออกไปว่าทำไมไม่เอามันมาเป็นลูกเลยละทำไมไม่ไปเป็นแม่มันละ แต่เราก็พูดไม่ได้ตอนอยู่ประถมเรายอมรับว่าเราเป็นเด็กร่าเริงอารมณ์ดีแต่พอโตขึ้นเรากลายเป็นคนเงียบๆถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคนเยอะๆ
แต่ตอนเด็กถึงเราจะเป็นคนร่าเริงแต่เราก็ไม่เคยพูดให้ใครทำอะไรให้ใครแต่เป็นอะไรไม่รู้รุ่นน้องที่แบบจะเรียกว่าสนิทก็เรียกได้ไม่เต็มปากอ่ะคือเราชอบวาดรูปแล้วเราเอาไปให้เพื่อนๆดูแล้วถามว่าสวยมั้ยเพื่อนๆก็จะตอบว่าสวยเราไม่ได้อวยตัวเองนะ แล้วรุ่นน้องคนนั้นขอดูเราก็ให้ดูพอดูจบแล้วรุ่นน้องคนนั้นฉีกรูปที่เราวาดแล้วเอาไปทิ้งถังขยะแล้วก็พูดว่านี่สวยแล้วหรอ แล้วก็ไปเล่นกับเพื่อนเราต่อ
มันไม่ใช่ครั้งเดียวด้วยนะถ้าเราจะแค้นถึงทุกวันนี้จะผิดมั้ยเราจำได้ไม่เคยลืมเลยว่ารุ่นน้องคนนั้นทำอะไรกับเราบ้างจนถึงปัจจุบันแต่ก่อนเราชอบวาดรูปมากแต่เดี๋ยวนี้เรากลับกลายเป็นคนที่ไม่กล้าวาดรูปแล้วอ่ะ
ที่มาถามวันนี้เราไม่ได้จะให้มาสงสารหนืออะไรนะเราแค่หาที่ระบาย😊😊