คือพ่อเราชอบตีกระทืบเตะตบปาของใส่เรา บางทีก็โดนคำพูดแรงๆเกินเหตุใส่ โดนบ่อยมากตอนเด็ก ตอนนี้อายุ19เราก็ยังโดนอยู่ เราเป็นผู้หญิง มีหลายเหตุการณ์มากๆ ทุกคนในครอบครัวโดนหมดมันทำให้เราฝังใจมากๆเหมือนเป็นปมชีวิต พ่อเหมือนคนทำลายทุกสิ่ง เหมือนไม่ใช่คนเป็นพ่อเลย ตอนเด็กเราไม่ยอมอย่านม พ่อตบหัวเรา ตอนนั้นยังไม่เข้าอนุบาลเลย เราจำได้พ่อด่า แถมปาขวดนมลงพื้น พอเราเข้าอนุบาล เรานับ1-100ไม่ได้ พ่อก็เอาไม้ไผ่ตีหัวเราจนหักไปทีละอัน จนไม้หนาๆเหมือนไม้3หน้าฟาดหัวเราเพราะเราอ่านไม่ได้จนเเม่มาห้าม ตอนนั้นพ่อเราก็ปาของใส่แม่ มีครั้งนึงตอนเด็กพ่อเราเอาชามข้าวหมาปาใส่หัวเเม่ แถมเตะ กระทืบซ้ำ เราไม่รุ้เพราะเรื่องอะไร แต่มันก็ฝังใจ เราไม่ชอบคนแบบพ่อ เราไม่ชอบพ่อ พ่อมีกฎเหล็กคือ
-ห้ามทำสีผม ห้ามทำเล็บ เขาบอกว่า ทำงานไรก็ไม่ได้สักอย่าง
-ห้ามเถียงหรือพูด หรืออธิบายตอนเขาอารมณ์เสีย ไม่งั้นใช้ความรุนเเรง
-ห้ามตื่นเกิน7โมง หลายครั้งที่เราตื่นสาย หลายครั้งที่เราตื่นเช้า ทุกครั้งเลยตื่น7โมงพ่อก็ถีบหน้าเราเเล้ว บอกว่าวันๆไม่ทำไรสักอย่างนอนตื่นก็สาย ค*ย พอเขาไป เราก็มาเปิดโทรศัพท์ดูมัน7โมงเอง  เเถมตรงด้วยวันนั้น เราเคยโดนพ่อตบหัวแถมเตะเราต่อหน้าแขกที่มาที่บ้าน แล้วเรากลัวจนฉี่ราดพื้น ที่เราทำผิดคือเราจะอธิบายให้เขาฟังก็ทำใส่เราแบบนี้ นอกจากแย่เเล้ว ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็แย่ เรากับแม่จะออกจากบ้านไปไหนแต่ล่ะทีแทบไม่ได้ออก ตามกลับตลอด ตอนนี้เราเคว้งคว้างมาก พ่อเราทุบตีแม่เราอย่างกับไม่ใช่คนเคยรัก ลากแม่ไปกับพื้นจิกหัวแถมตบ เอาท่อPVCตีแม่เราจนหัก เราพาแม่หนีออกจากบ้าน ที่เขาทะเลาะกันเรื่องตัง ตังคือตังพ่อฝากแม่ไว้แต่แม่เอาไปให้คนอื่นยืม พ่อพังข้าวของหมด ทุบโทรศัพท์แม่ที่ผ่อนไม่หมดทิ้งหมด  เรารู้ว่าแม่ผิด แต่พ่อก็ผิดที่ใช้ความรุนเเรง เรายืนดูวิธีนั้น เรารู้สึกแย่มาก มันหดหู่ที่สุด นี่หรอคนที่เรียกว่าพ่อ เราตัดสินใจพาแม่หนีมาบ้านญาติแม่ พ่อเอาบัตรประชาชนเราไปแม่ด้วย เอกสารไรเอาไปหมด ตอนนั้นเเย่มากเงินไม่มีติดตัวสักบาท แล้วจะให้แม่กลับมาบ้าน แม่บอกกับเราว่าแม่ไม่กลับ ไม่อยากกลับไปแล้ว แม่เราหัวแตกเลือดเต็มหัวเลยตัดสินใจโกนผมทั้งหมด แม่พุดกับเราว่า ตอนทีคนอื่นเดือดร้อนแม่ก็ยืนมือช่วยตลอด พอถึงตาเรา ไม่มีคนช่วยเลย จริงๆ เรื่องมันยาวเเถมเละเทะกว่านี้ เราย่อให้ ปัจจุปันนี้ พรุ้งนี้แม่เราจะกลับบ้านไปเคลียเอกสาร เราไม่เข้าใจเลย ไม่โอเครเลย แม่เราเหมือนเลือกทางเดินที่ผิดมาตลอดตั้งเเต่เลือกพ่อมาแล้ว เราได้แต่ตั้งคำถาม ว่าทำไมถึงเลือกคนนี้เป็นพ่อคนได้ ทำไม เราเข้าใจเลยว่าทำไมพ่อพูดใส่เราว่าแม่จะทำแท้งเลย เราเข้าใจเเม่เลยว่าไม่อยากให้เกิดมาเจอพ่อแบบนี้ เรารู้สึกอึดอัด เหมือนดับฝันตัวเองมาก เราจะไปถึงฝันแล้ว พ่อเราก็ไม่ให้ไป ดับฝันเราที่สุด เรื่องราวเรามีมากกว่านี้ความรุนแรงในครอบครัว ใครจะว่าเราเป็นลูกแบบนุ้นแบบนี้ก็แล้วเเต่ทุกคนเลย เราคิดว่าเราโตพอที่รู้เรื่อง เเล้วมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยตัวเองแย่มาก ทุกวันนี้แค่นอนหลับยังเห็นภาพแบบนั้นในหัว มันเหมือนฝันร้ายมากๆ ถ้าทุกคนจะถามว่าทำไมเราไม่เเจ้งตำรวจ ตำรวจแถวบ้านเราเขาเปนเพื่อนกับพ่อเรา ทุกคนแถวบ้านเราจะรู้ ว่าพ่อเราเป็นคนยังงัย เขาไม่ยุ่งกันเลยเราไม่เข้าใจจริงๆ คนข้างบ้านที่เห็นเหตุการณ์ ยังไม่ช่วยไรเลย