ความในใจของเรา…ที่อยากระบายออกมาสักครั้ง (อ่านให้จบด้วยนะคะ)

ตั้งแต่เด็ก เราโตมากับยาย ยายไม่ค่อยชอบพ่อเท่าไหร่ เราได้ยินยายพูดต่อว่าพ่อบ่อยๆ ว่าพ่อชอบด่า ชอบกินเหล้า ทำตัวไม่ค่อยดี ตอนนั้นเรายังเด็กมาก แต่ก็ซึมซับคำพูดของยายมาโดยไม่รู้ตัว เราเริ่มมองพ่อเป็นคนไม่ดี…แม้ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก ช่วงที่พ่อย้ายไปทำงานต่างอำเภอ เรารู้สึกสงบมาก มันไม่มีเสียงด่าทอ ไม่มีความกดดัน พ่อกลับบ้านแค่เดือนละ 2-3 ครั้ง และนั่นทำให้เรารู้สึกเหมือนมี “พื้นที่ของตัวเอง” มากขึ้น บ้านกลายเป็นที่ที่รู้สึกปลอดภัยอีกครั้งตอนที่ไม่มีพ่อ แต่พอปี 2025 พ่อตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านถาวร ความสงบที่เรามีหายไปหมด เราไม่พอใจมากที่พ่อกลับมา เพราะพ่อเข้ามาแย่งห้องนอนเรา และที่แย่ที่สุดคือ…เราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดแม่เหมือนเดิมอีกต่อไป  เราเคยนอนกับแม่ ดูหนังด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอด แต่เมื่อพ่อมา เราไม่กล้านอนกับแม่ ไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าทำอะไรเหมือนเดิม ทุกอย่างเปลี่ยนไปแบบที่เราไม่เคยเลือก และไม่พร้อมจะรับมือนิสัยของพ่อหลายอย่าง หรือจะเรียกว่าทุกอย่างเลยก็ได้ ไม่เหมือนคนในบ้านเราเลย พ่อเสียงดัง พูดจาไม่ดี เอาแต่ใจ ใช้อารมณ์ ไม่มีเหตุผล บังคับเราด้วยคำว่า "พ่อ" แทนที่จะใช้ความเข้าใจ ช่วงแรกๆ เราเคยพยายามเข้าใจพ่อ เราเคยคิดว่า หรือจริงๆ แล้วพ่อโดนยายใส่ร้าย? แต่เมื่อเราได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้พ่อ เรากลับเริ่มเข้าใจยายว่าทำไมยายถึงไม่ชอบพ่อ เราเคยถามแม่หลายครั้งว่าทำไมถึงยังรักผู้ชายคนนี้ ทั้งที่เขามีพฤติกรรมแบบนั้น แม่ตอบว่า "เขาก็มีข้อดีของเขา" แต่เรามองไม่เห็นเลยจริงๆ ทุกครั้งที่พ่อใช้อำนาจ ใช้คำพูดบั่นทอนจิตใจแม่ เรารู้สึกโกรธมากและผิดหวัง เราไม่รู้ว่าเราควรจะอยู่ตรงไหนในครอบครัวนี้ เราแค่รู้สึกว่าตัวเองต้องปิดใจ ต้องเปลี่ยนชีวิต เพื่อรองรับคนที่เราไม่ได้เชิญให้เข้ามาอยู่ร่วมด้วย