เรามีเพื่อนคนนึงรู้จักกันตั้งแต่มอต้น เค้าหน้าตาน่ารัก ขาว น่ารักอะ เรียนช่วงแรกติดโควิดเลยไม่ได้เห็นหน้ากันเรียนกันผ่านออนไลน์ พอไปเรียนที่โรงเรียนเค้าทักเราก่อน เราเป็นคนหน้าหยิ่งมากเพื่อนบอกว่านึกว่าเป็นคนหยิ่งๆสะอีก555 นั่นแหละไม่ค่อยสนิทมากเพราะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน พอมอสามปุ้ปล้อมวงเล่นจริงหรือเท็จมีคนถามว่าเคยแอบชอบใครมั้ย เพื่อนคนนั้นตอบว่าเรา อึ้งมากเลยทำตัวไม่ถูก พอไปๆมาๆสรุปแค่ปลื้มเพราะเราดูvibe ดีเฉยๆ พอขึ้นม.4ได้นั่งข้างกันแล้ว สนิทมากขึ้นอีกแต่ความสนิทนี้เหมือนจะไม่ดีเลย คือเราเป็นคนจู้จี้ขี้บ่นมาก เราบ่นเค้าบ่อยมากๆเลยเค้าไม่ตั้งใจเรียนบ้างงานไม่ทำบ้างอะไรปนะมาณนี้ พอเรากลับมาคิดว่าเออเราบ่นเยอะไปรึป่าวนะ ก็พยายามปรับค่ะไม่ค่อยบ่นแล้วแต่ก็มีเตือนบ้าง ก็อยากให้เพื่อนตั้งใจเรียนได้เกรดดีๆนี่เนอะ สี่เดือนก่อนจบมอสี่เพื่อนมากระซิบว่าจะไปต่างประเทศแล้วนะ ตอนนั้นเหมือนโลกของเราแตกสลายไปเลยด้วยความที่เพื่อนเราน้อยแล้วก็ผูกพันกับคนนี้มากๆ คิดมาตลอดว่าจะได้อยู่ข้างกันจนจบมอหก อะไรไม่แน่นอนเลย ช่วงนั้นกลับบ้านร้องไห้ มีวันนึงที่เพื่อนไม่มาแล้วไม่บอก ใจเรามันไปแล้วอะกลัวเพื่อนไปแล้วเหมือนในหนัง ร้องไห้โฮเลย555 สอบวันสุดท้ายเราก็เอาของไปให้เค้าด้วย เค้าก็เอาของมาให้เราเป็นเลโก้ดอกไม้ น่ารักอีกแล้ว ตอนนี้ก็มีคุยบ้างไม่ทุกวัน คิดถึงนะ กุรู้สึกสนิทกับมากเลยเพื่อน สุดท้ายเหตุการณ์นี้ทำให้เรารู้ว่าใกล้กันจนดูแคลนมันเป็นยังไง เรารักเพื่อนคนนี้มากแต่ที่แสดงออกไปมันไม่ดีกับเพื่อนเลย บางทีเพื่อนเค้าก็น้อยใจว่าทำไมบ่นเยอะจัง ช่วงหลังๆเราทำตัวดีขึ้นไม่ค่อยบ่นเพื่อนก็บอกว่าชอบเราในเวอชั่นนี้ แต่มันสายไปแล้วนี่นา ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ใจนึงก็แอบกลัวว่าจะได้เจอกันมั้ย ถ้าเจอกันจะรู้สึกสนิทเหมือนเดิมรึป่าว ตามหัวกระทู้ ให้เพื่อนคนนี้เปรียบเหมือนเพลงรักไม่รู้ดับ พอแล้วร้องไห้5858555