สัมพันธภาพที่ไม่ลงตัวของคนสองคน
คนหนึ่งเรียกมันว่า "รัก"
อีกคนกลับมองว่า "ไม่สมประกอบ"
จับต้องไม่ได้ แม้จะเคยสัมผัสมันได้ในบางช่วงเวลา
ทุกอย่างดำรงอยู่
ภายใต้ความโดดเดี่ยวความเปราะบางทางอารมณ์
ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน
จะเห็นว่า การรักใครสักคน
มันมีเพียง "ช่วงเวลา"
มันมี "ระยะรัก"
มี "ระยะห่าง"
และมี "ระยะของความเบื่อหน่าย"
การอยากเรียนรู้ใครสักคน "หลงไหลอยากอยู่ใกล้ใครสักคน"
ในช่วงแรกอาจเต็มไปด้วยความสวยงาม น่าค้นหา
แต่ความงามนั้น ก็มีเพียงช่วงเวลา
มีระยะเบ่งบานงดงาม
อยู่เพียงชั่วครู่หนึ่งเท่านั้น

ดอกไม้เบ่งบานในห้วงเวลาหนึ่ง
แล้วโรยราลงอย่างเงียบงัน
ตามครรลองของกาลเวลา
ความพยายามที่จะสื่อสารจิตวิญญาณถึงกัน
เพื่อค้นหาว่าคนรักโหยหาหรือรักเราจริงหรือเปล่า
สุดท้าย—มันก็อาจไม่จริง
เพราะความจริงแท้
มันไม่เคยยั่งยืนให้เราจับต้องได้นานนัก
ต่างฝ่ายอาจมีใจตรงกัน
แค่ในห้วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น
และเมื่อความไม่สมมาตร ความไม่สมประกอบ
ค่อย ๆ ฉายชัด
ต่างคนก็ต่างมีชีวิต
และเส้นทางเป็นของตัวเอง
สุดท้าย... จบลงด้วยมรณานุสติ
หลงเหลือเพียงภาพจำ ทั้งงดงามและปวดร้าว
ปะปนกันไปในความคิดถึง
หนังเต็มไปด้วยภาพที่งดงาม
บรรยากาศที่อบอวล
เสื้อผ้าก็งามละเมียดในรายละเอียด
ซีนต่าง ๆ เสิร์ฟอารมณ์ได้อย่างพอดี ไม่มากไม่น้อย
เปิดเผยร่างกายของตัวละคร
ในแบบที่ทำให้เราจินตนาการถึงนิยาย
ในยุคสมัยนั้นได้อย่างชัดเจน