ย่าเเบบนี้?

สวัสดีคะเราจะมาระบายเกี่ยวกับย่าเราคือย่าเราเขาชอบบ่นเรามากบ่นทุกวันบ่นตลอดไม่มีเรื่องบ่นก็จะหามาให้ได้ส่วนใหญ่เเกชอบบ่นว่าเราไม่ทำงานบ้านอยู่ว่างๆนอนอย่างเดียวที่จริงก็มีขี้เกียจบ้างเเต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ทำเลยช่วงปิดเทอมเราก็ทำคือเราทำกลับมาจากทำงานชมสักคำก็ไม่มีมาถึงก็บ่นๆเเล้วใครมันจะมีกำลังใจทำคะชล่าสุดก็มีทะเลาะกันคือเมื่อวันอาทิตย์เราก็ซักผ้าอยู่เเกก็ออกไปด้านนอกกลับมาเขาก็มาบ่นเราว่าทำไมไม่ไปช่วยเขาช่วยเขาในที่นี้คือไปช่วยทำงานที่ร้านอาหารเป็นงานเสริมของเราคือเราซักผ้าก็ยังไม่ทันเสร็จพึ่งตื่นข้าวก็ยังไม่ได้กินตื่นสายด้วยเเกก็บ่นๆละเเกก็ถามเราว่าซักผ้าน้ำที่เท่าไหร่ซักอะไรประมาณนี้ตอนนั้นเราโกรธๆอยู่ที่บ่นเราเราเลยตะโกนกลับไปว่าน้ำเปล่าเเกก็ขึ้นเลยโยนตะกร้าเอ๋ยไม่กวาดเอ๋ยจะฟาดเราคือตอนนั้นโกรธมากละคงสุดจะทนของเราเเล้วมั้งไม่มีสติด้วยเก้าอี้อยู่ข้างหลังมือก็ไปคว้ามาเลยเหมือนฟาดกลับเเต่ยังไม่ได้ทำหรอกคะสติกลับมาก่อนรู้สึกผิดนะคะเเต่ทำไงได้มันทำไปเเล้วคือเเกบ่นเราเเบบเเรงมากอยู่คะคือเราผิดขนาดนั้นเลยหรอตอนนั้นนั่งกินข้าวอยู่เเกเดินออกมาจากห้องละก็บอกว่ากินข้าวน้อยๆอ้วนตัวเหมือนยักษ์ละคือก็โกรธเเหละคะเถียงกลับไปอยู่ว่ากินไม่ได้เลยหรอคือความสุขเราคือการกินมาห้ามเเบบนี้ก็ซึมอยู่คะรู้ว่าเป็นห่วงสุขภาพเเต่ก็มีคำมากมายที่สามารถพูดได้โดยไม่บั่นทอนจิตใจได้หน้าเรามีรอยสิวก็พูดบั่นทอนอีกว่าเห็นไหมใช้ครีมมั่วไปหมดคือที่มันเกิดรอยเพราะเราเป็นสิวตอนป.6ตอนนั้นก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการดูเเลตัวเองพอโตขึ้นมาก็เป็นรอยพยายามรักษาเองซื้อนู้นนี้มาใช้ไม่ใช้ว่าเราใช้มั่วกว่าเราจะซื้อมาใช้เเต่ละตัวเราก็หาข้อมูลอยู่ดีก็ซ้ำไม่ดีก็ไม่ซ้ำเเล้วเรื่องเรียนอีกชอบบอกว่าเกรดเราไม่ดีคือจะให้ดียังอ่ะเรื่องเรียนคือคิดผิดมากๆที่มาเรียนเชียงใหม่ตอนเเรกเราเรียนลำพูนจบป.6ก็ต้องหาที่เรียนใหม่ตอนเเรกไม่มีโรงเรียนในใจเลยเราเลยถามเพื่อนสนิทว่าจะต่อไหนบอกมีสองโรงเรียนในใจคือโรงเรียนมัธยมชื่อดังลำพูนกับโรงเรียนมัธยมชื่อดังเชียงใหม่เราก็ไม่มีในใจก็เลยอยากไปกะเพื่อนเลยจะมาต่อเชียงใหม่เราก็หาข้อมูลนู้นนี้เอ้ยดีว่ะโรงเรียนนี้เลยสมัครสอบเรียนโรงเรียนนี้ตอนนั้นคือคิดไปไกลมาเรียนที่ดีๆพอดีข้างบ้านเราเป็นร้านอาหารด้วยเราก็ดีใจไปใหญ่ว่าไปทำงานหาเงินเรียนด้วยตอนนั้นมันก็ยังคิดไรไม่ได้ขนาดนี้คิดว่าจะสบายเเต่พอได้มาจริงๆเหนื่อยมากกลับจากเรียนมาก็ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงานคือเราคิดว่ามันจะดีเเต่มันกลับไม่เหมือนที่เราคิดไว้เวลาเคลียร์การบ้านน้อยมากเราจะเคลียร์ก็บอกว่างานที่ร้านก็ไม่ช่วยคือเราอยากช่วยนะเเต่เราก็มีงานที่เราต้องเคลียร์เหมือนกันวัยเรายังไม่จำเป็นต้องไปทำงานประจำขนาดนี้เเต่เราก็ไม่กล้าพูดออกไปเราอยากพูดมากเเต่เราพูดไม่เก่งละเเกชอบด่าเราละลามปามไปถึงเเม่คือเเม่เราไม่ใช่คนไทยเป็นคนเมียนมาพ่อเราเป็นไทยคือย่าเกลียดเเม่เราหรือไงเเกก็จะชอบว่าเเม่เราเหมือนกันว่าขี้เกียจเหมือนกันทั้งเเม่ลูกก็ไม่ได้ขี้เกียจขนาดนั้นคนเราก็มีบ้างที่ขี้เกียจด่าเเม่ปุุ๊บก็เหยียดชาติเกิดเราอีกว่าคนพม่าเป็นงี้ทุกคนเเบบนี้???เเรงนะคะเถียงก็ว่าเราเถียงไม่เถียงมองหน้าก็หาว่ามองหน้าสนทนากันสองคนผู้ฟังต้องสบตาผู้พูดหรือเปล่าคะ55งงยังไม่คุยกับพ่อเป็นจริงเป็นจังจบม.3เดียวก็ไปเเล้วคะไม่อยู่เเล้วจร้าอยู่ไปจะเป็นซึมเศร้าเปล่าๆ