ถ้าเราพิมพ์อะไรผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ
   เรื่องมีอยู่ว่า    วันนี้เราไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะนอนดึก  ละตื่นไม่ไหว  เลยไม่ลุกตื่น  เเม่ก็จะมา  ดึงผ้าห่มเรา   ละบ่นนุ่นนี่ละเเกก็ว่าเราว่าอย่าทำตัวเเบบนี้    เราพึ่งมาอยุในกทม  นั่งรถต่อป้ายเปนไม่ค่ะ   เเม่จะไปส่งเราตลอดเพราะผ่านที่ทำงานท่าน   ต่อๆ  ละท่านก็โทรหายาย  ซึ่งเปนยายเรา  ละก็นินทาเราตรงนั่นเลยให้ได้นินว่าเราไม่ไปรรนุ่นนี่นั่น  ไม่มีความรับผิดชอบว่าราไม่รักดี   การเรียนจะไปได้เรื่องหรอ    เเม่บอกว่าเราไม่เก่งอะไรเลยซึ่งเราเสียใจมากๆ  เเม่โมโหจะเปนจะตายกะเรื่องไม่ไปรรมาก  เเต่เราก็ไม่ได้หยุดทุกวันไปซะทุ
กวัน  มีเเค่วันหยุดราชการที่ไม่ได้ไป
ละเเกจะชอบ  พูดตัดทางเราอะค่ะเเบบ
พนนี้ก็ไปเองละกัน   ทำเเบบนี้ เเกชอบเอาเเต่ใจ  เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง  อีกเรื่องค่ะถ้าเราเล่นโทรสับนานเเบบตามประสาวัยรุ่นเเกก็จะมาบอกยึดโทรศัพท์เล่นละการเรียนๆ  เเกพยายามจะบังคับให้เรียน เเต่เราไม้ไหวค่ะ  เพราะเราเรียนไม่ไหว   เเกให้เราเรียนสายที่เราไม่ชอบ   เราอยากเรียนสายที่เรารักเเต่เเก ก็ไม่ให้ค่ะ  เหมือนเเกจะทำอะไรกับเราก็ได้     เหมือเราไม่ใช่ลูกเหมือนทาส     ละวันี้เเกกลับมาเเกก็วางเงินละพูดว่าให้เราไปเองไปหาทางเอง
เเกก็ไม่พูดอะไรอีกเลยค่ะ   ละทพไรเราต้องทำตามคำสั่งทุกๆอย่าง     เเกจะชอบมายุ่งกับของๆเรา  เเกจะต้องตามมายุ่งกะเรา
ไม่เคยปล่ยให้เป็รอิสระ  เหมือนเลี้ยงเราให้เปนหมา  เราเบื่อ