หนูอยากมีคนกอดบ้างจัง

หนูโตมาไม่เคยได้ กอดแม่เลยค่ะ กอดแต่พ่อจนหลับ พอเริ่มโตเป็นสาวก็ทำแบบเด็กๆไม่ได้แล้ว ปัจจุบัน พ่อแม่อยู่คนล่ะที่กับหนูค่ะ หนูรู้สึกว่าแม่รำคาญหนู เวลาหนูกอดหรืออยู่ใกล้ๆ เคยกอดตอนเด็กๆ 1 ครั้งแล้วแม่บอกว่าอย่ามากอด อึดอัด หนูเรยไม่เคยกอดแม่อีกเลย

ตอนนี้หนู อายุ 25 เคยมีแฟน เก่าคนหนึ่ง เค้าอบอุ่นมากๆค่ะ ทุกครั้งที่หนูเจอปันหา มีอะไรกระทบจิตใจ เค้าจะคอยกอดหนู เสมอ บอกหนูเสมอว่าไม่มีใครยังมีพี่ เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้หนูรู้ว่าความอบอุ่นมันเป็นและรู้สึกยังไง ปันจุบัน เค้า จากไปแบบไม่เคยได้ลาค่ะ หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านมา 6 ปี หนูจะคิดถึงเค้าทุกครั้งที่หนูเจอสถานการณ์แย่ๆ อยากให้เป็นหนูที่จากไปให้เค้าได้มีชีวิตแทน ทรมานไม่เคยมีเป้าหมายหรือความสุขจริงอีกเลยค่ะ ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น ไปเคยบอกปัญหากับใคร ทุกครั้งหนูจะแอบร้องไห้ใต้ผ้าห่ม แล้วคิดถึงพี่เค้า บางครั้งมันหดหู่จนอยากจะให้ขาดใจไปเลยนะคะ  หนูกลายเป็นคนสร้างกำแพง มีใครเข้ามาหนูจะต่อต้านเพราะกลัวว่าจะผิดหวังจากการเริ่มใหม่แต่สุดท้ายมันไม่ได้อบอุ่นแต่กลับสร้างแผลเพิ่ม พี่ๆมีวิธี ทำให้ดีขึ้นแบบไหนกันบ้างแนะนำหนูได้นะคะ หนูไม่อยากทรมานแต่ก็ไม่ได้อยากลืมสิ่งที่ดีที่สุดไปเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องของหนู